Νικόλαος Κουζάνος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Νικόλαος Κουζάνος''' (''Nicolaus Cusanus'', [[1401]] - [[11 Αυγούστου]] [[1464]]) ήταν [[Γερμανοί|Γερμανός]] [[φιλοσοφία|φιλόσοφος]], [[Θεολογία|θεολόγος]], νομικός και [[Αστρονομία|αστρονόμος]]. Σπούδασε στο Ντεφέντερ και στην [[Πάντοβα]] απ' όπου πήρε πτυχίο [[Νομική]]ς, επέστρεψε όμως στη [[Γερμανία]] για να σπουδάσει [[Θεολογία]]. Χειροτονήθηκε ιερέας και κατάφερε να ανεβεί πολύ ψηλά στην ιεραρχία, εξαιτίας της εύνοιάς του από τον πάπα. Το [[1448]] έγινε καρδινάλιος και το [[1450]] αρχιεπίσκοπος του [[Μπρεσανόνε|Μπρίξεν]] (Βrixen). Στη διάρκεια μιας αποστολής του στην Ελλάδα το 1437 στην Candia (σημερινό Ηράκλειο), του δόθηκε η ευκαιρία να μελετήσει τα έργα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων και ιδιαίτερα του [[Πλάτων]]α. Το φιλοσοφικό του έργο έχει ως υπόβαθρο το γενικό φιλοσοφικό πλαίσιο του [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]] εκτείνεται όμως πολύ πέρα απ' αυτό και γι' αυτό ο Κουζάνος θεωρείται ένας από τους πρόδρομους της [[Αναγέννηση]]ς. Ασχολήθηκε κυρίως με τις σχέσεις του ανθρώπου με το [[Θεός|Θεό]]. Πίστευε πως ο ανθρώπινος νους δεν είναι σε θέση να συλλάβει το Θεό και τη σχέση του με τον άνθρωπο. Αυτές τις σκέψεις του αναπτύσσει στο έργο του ''Απολογία της σοφής αμάθειας'' (1449). Η μαθηματική του σκέψη τον βοήθησε να πλησιάσει πολύ τις θεωρίες του [[Κοπέρνικος|Κοπέρνικου]], του Κέπλερ και του [[Γαλιλαίος|Γαλιλαίου]] για το [[σύμπαν]]. Στη θεωρία του της σύμπτωσης των αντιθέτων, υποστηρίζει ότι το σύμπαν εξελίσσεται συνεχώς επειδή υπάρχουν αντιθέσεις.▼