Λαγυνά Έβρου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι κάτοικοι ήρθαν πρόσφυγες το 1922 από το χωριό Κιουπλί (Κιούπι=μεγάλη λαγήνα) της Ανατολικής Θράκης. Το χωριό χτίστηκε στην πλαγία για να μπορούν οι κάτοικοι να βλέπουν το αρχοντικό τους και την περιουσία τους κάτω από το φως του ήλιου. Μετά τον 2ο παγκόσμιο και εμφύλιο πόλεμο το χωριό αριθμούσε περίπου 1100 κατοίκους. Ήταν εκτεθιμένο στο μένος του ποταμού Έβρου έως το 1958 όταν ολοκληρώθηκε το προστατευτικό ανάχωμα. Την δεκαετία του 1960 έρχισε η μετανάστευση σε Γερμανία, Βέλγιο, Ελβετία και Αυστραλία. Σε 20 χρόνια το χωριό σχεδόν ερημώθηκε εξ αιτίας της άθλιας πολιτικής των εκάστοτε κυβερνήσεων που δεν δημηούργησαν κίνητρα εκμετάλευσης της παραέβριας κοιλάδας με αρδευτικά έργα. Όταν έγινε αυτό οι μετανάστες είχαν ήδη εδρεωθεί στον καινούργιο τόπο τους και δεν είχαν διάθεση να επιστρέψουν.Τα εικονίσματα της εκκλησίας είναι τόσο παλιά όσο και η ιστορία τους. Τα κειμήλια φυλάγονται στο Εκκλησιαστικό Μουσείο που έστησε ο παπάς του χωριού στο γυναικωνίτη της Αγίας Παρασκευής.

Τα Λαγυνά είναι γνωστά και για τις ψαροταβέρνες με ποταμίσια ψάρια. Στα Λαγυνά υπάρχει σιδηροδρομικός σταθμός, ο οποίος δεν λειτουργεί και δεν εξυπηρετεί την τοπική κίνηση μεταξύ Αλεξανδρουπόλεως και Ορεστιάδος πλέον.