Ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η οθωμανική κυβέρνηση είχε αναγνωρίσει με τη [[Συνθήκη του Βερολίνου (1878)]] την υποχρέωσή της να εφαρμόσει στην Κρήτη τον οργανικό κανονισμό του 1868, με τις προσδιοριζόμενες μεταρρυθμίσεις (κατά τη [[Σύμβαση της Χαλέπας]]). Οι διορισθέντες όμως υπό του Σουλτάνου γενικοί διοικητές της Κρήτης παραβίαζαν την συμφωνία εκείνη, είτε αυτοβούλως, είτε υπό την πίεση του οθωμανικού πληθυσμού της νήσου με αποτέλεσμα να προκύψει μια σειρά από επαναστάσεις όπως η [[Κρητική Επανάσταση του 1885|Κρητική επανάσταση του 1885]], η [[Κρητική Επανάσταση|επανάσταση του 1888]] καθώς και εκείνη [[Κρητική Επανάσταση του 1889|του 1889]].

 

 

Παράλληλα τον Ιούλιο του ίδιου έτους οι διαπραγματεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης με τους Ευρωπαίους κατόχους ομολόγων του ελληνικού κράτους είχαν οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Ειδικότερα στις 28 Ιουλίου του 1894 ο Γερμανός πρέσβης στην Αθήνα ειδοποίησε την ελληνική κυβέρνηση ότι η μη ικανοποίηση των κατόχων ομολόγων ίσως να οδηγούσε στη διακοπή των διπλωματικών σχέσεων της δύο χωρών. Το θέμα αυτό εξηγεί και την έντονη στη συνέχεια ανθελληνική στάση εκ μέρους του Κάιζερ [[Γουλιέλμος Β΄ της Γερμανίας|Γουλιέλμου Β΄]] στην έκβαση του πολέμου.