Λατινοκρατία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Λατινοκρατία''' ή και '''Φραγκοκρατία''', ονομάζεται εκείνη η χρονική περίοδος της λατινικής κυριαρχίας στο [[βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζάντιο]] και στην [[Έλληνες|Ελληνική]] ανατολή, καθώς και στη σημερινή επικράτεια του σύγχρονου ανεξάρτητου [[Ελλάδα|Ελληνικού]] [[Κράτος|κράτους]].

Σε αντίθεση με άλλες περιόδους ξενικής κυριαρχίας, όπως η [[Ρωμαϊκή περίοδος|Ρωμαιοκρατία]] ή [[Τουρκοκρατία]], δεν παρουσιάζει καθολικότητα και πληρότητα, επειδή δεν είναι σταθερά για όλες τις περιοχές τα χρονολογικά όρια της έναρξης και του τέλους της, ενώ διαφορετική είναι και η καταγωγή των εγκατεστημένων ξένων στον ελληνικό χώρο. <ref>Χρύσα Μαλτέζου, «Graecolatinitas Nostra: Ζητήματα και προοπτικές», στο: Διεθνές συμπόσιο Πλούσιοι και φτωχοί στην κοινωνία της Ελληνολατινικής ανατολής (Χρύσα Μαλτέζου επίμ), Βενετία 1998, σελ.11-12</ref>

Η Λατινική κατοχή υπήρξε δυναμικός συντελεστής προς στην κατεύθυνση για την περαιτέρω ανάπτυξη της ελληνικής εθνικής συνείδησης, που μέχρι τότε ήταν δυσδιάκριτη μέσα στα πλαίσια της πολυεθνικής Ρωμαϊκής (Βυζαντινής) Αυτοκρατορίας. Πολλοί συγγραφείς αναγνωρίζουν ως αφετηρία του νέου Ελληνισμού την αρχή του [[13ος αιώνας|13ου αιώνα]] και ειδικά το έτος της Α'Α΄ Άλωσης, το [[1204]]. Τότε εντοπίζουν μιαν ''αφύπνιση'' του ελληνικού στοιχείου και μιαν ανάπτυξη του πατριωτισμού του.<ref>Τηλέμαχος Λουγγής, Επισκόπηση Βυζαντινής Ιστορίας, τομ.Β (1204-1453), εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα, 2011, σελ. 24-25, 29</ref>Έτσι οι [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος]], [[Κωνσταντίνος Άμαντος]], [[Ιωάννης Βογιατζίδης]] και μέχρι τους νεώτερους, όπως ο [[Απόστολος Βακαλόπουλος]] δέχονται ως συμβατική αφετηρία του νέουΝέου Ελληνισμού το 1204 και την έναρξη της περιόδου της Λατινοκρατίας.<ref>[[Απόστολος Βακαλόπουλος]], Ιστορία του Νέου Ελληνισμού, τομ.Α. Αρχές και διαμόρφωσή του, Θεσσαλονίκη, 1961, σελ.43 κ.εξ</ref>