Ναυμαχία των Σπετσών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στις [[8 Σεπτεμβρίου]] [[1822]] ο οθωμανικός στόλος, προερχόμενος από τη [[Μονεμβασιά]], κίνησε προς ανεφοδιασμό του Παλαμηδίου στο Ναύπλιο, το οποίο πολιορκούσαν από στεριάς δυνάμεις του Δημητρίου Υψηλάντου και από θαλάσσης δυνάμεις της Λασκαρίνας Μπουμπουλίνας. Οι δυνάμεις των Οθωμανών, που αποτελούνταν από 84 πλοία υπό τον ναύαρχο Μεχμέτ Αλί Πασά, φθάνοντας στον κόλπο του Ναυπλίου βρέθηκαν αντιμέτωπες με τον στόλο των νησιών της [[Ελλάδα|Ελλάδος]] υπό τον ναύαρχο [[Ανδρέας Μιαούλης|Ανδρέα Μιαούλη]], που αποτελούταναποτελούνταν από 56 πλοία και 16 πυρπολικά.<ref name="Sweetman" /> Ο ναύαρχος του ελληνικού στόλου έδωσε διαταγή να κινηθεί ο στόλος προς το εσωτερικό του [[Αργολικός κόλπος|Αργολικού Κόλπου]] παρά την ακτή της [[Πελοπόννησος|Πελοποννήσου]], για να εγκλωβίσει εκεί τους πολυαριθμότερους και καλύτερα εξοπλισμένους Τούρκους, καίτοι το σχέδιό του θα μπορούσε να οδηγήσει σε καταστροφή.<ref>Ορλάνδος (1869), τόμ. Α΄, σελ. 308.</ref>

ΣτηνΗ πλέοναποτυχημένη κρίσιμηαπόπειρα φάσητου τηςΠιπίνου ναυμαχίαςοδήγησε στην απομάκρυνση του κινδύνου για τα ελληνικά πλοία στη δυτική πλευρά. Στην ανατολική όμως, συνέχισε να μαίνεται η ναυμαχία για πολλές ώρες. Τα ελληνικά πλοία βοηθούσαν τα κανόνια των Σπετσών τα οποία με τις βολές τους εμπόδιζαν τους Τούρκους στο να στραφούν προς τον Αργολικό κόλπο. Καθώς ερχόταν το βράδυ, και ενώ η ναυμαχία συνεχιζόταν χωρίς ξακάθαρο αποτέλεσμα, ο ελληνικός στόλος επιχείρησε για δεύτερη φορά να χρησιμοποιήσει πυρπολικό. Με τις προτροπές «''του ευπατρίδου πρεσβύτου Χατζηγιάννη Μέξη επικαλουμένου [...] πατρίδαν, θρησκείαν και τιμήν''»,<ref>Χατζηαναργύρου (1926), τόμ. Γ΄, σελ. 283.</ref> εφορμάεφόρμησε με το [[πυρπολικό]] του κατά της οθωμανικής ναυαρχίδας ο ηρωϊκός πυρπολητής [[Κοσμάς Μπαρμπάτσης]] ([[1792]]–[[1887]]1792–1887).<ref name="swpcom" /> Σύμφωνα με τον ιστορικό [[Αναστάσιος Ορλάνδος|Αναστάσιο Ορλάνδο]], η προσπάθεια του Κοσμά Μπαρμπάτση να πυρπολήσει την οθωμανική ναυαρχίδα ήταν καθοριστική για την έκβαση της ναυμαχίας, διότι η ναυαρχίδα μαζί με τον υπόλοιπο οθωμανικό στόλο υποχώρησαν αμέσως και τράπηκαν σε φυγή.<ref name=":0" />

Στις [[12 Σεπτεμβρίου]] ο εχθρικός στόλος κινήθηκε πάλι κατά του ελληνικού. Η ναυμαχία που έγινε βαθιά μέσα στον Αργολικό κόλπο κράτησε μόλις τρεις ώρες και στο τέλος οι Τούρκοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν καθώς τα πυρπολικά προκάλεσαν τρόμο στους πλοιάρχους των τούρκικων καραβιών.<ref name=":0">Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 281280</ref>

Στις [[13 Σεπτεμβρίου]] o Μεχμέτ πασάς έστειλε για τελευταία φορά ένα αυστριακό πλοίο γεμάτο τροφές και πολεμοφόδια για να εφοδιάσει το Ναύπλιο. Ο Μιαούλης έστειλε τότε δύο πλοία και ύστερα από ναυμαχία με το εχθρικό πλοίο το συνέλαβαν.<ref>Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τ. ΙΒ', σ. 281280</ref>

Η υποχώρηση του οθωμανικού στόλου σήμανε την ματαίωση των σχεδίων του για την καταστροφή των δύο ελληνικών ναυτικών βάσεων στις [[Σπέτσες]] και την [[Ύδρα]] και κατέστησε δυνατόαδύνατο τον πολυπόθητο ανεφοδιασμό των Τούρκων του [[Ναύπλιο|Ναυπλίου]] που μέχρι τότε ήταν αποκλεισμένο από τη θάλασσα. Έτσι, λίγο αργότερα, το Ναύπλιο πέρασε στα χέρια των Ελλήνων αγωνιστών.<ref name="swpcom" />