Μάχη στο Μανιάκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Giotaath (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 23:
Στις αρχές του 1825 η Ελληνική Επανάσταση διέτρεχε μεγάλο κίνδυνο, όχι μόνο από τον Ιμπραήμ, αλλά και εξαιτίας του εμφύλιου σπαραγμού. Ο Aιγύπτιος πολέμαρχος, μετά την κατάληψη του [[Νεόκαστρο Μεσσηνίας|Νεόκαστρου]] (κάστρου της Πύλου), γρήγορα έγινε κυρίαρχος σχεδόν όλης της Μεσσηνίας και ετοιμαζόταν να βαδίσει κατά της [[Τριπολιτσά|Τριπολιτσάς]], διοικητικού κέντρου της πρώην [[Οθωμανική Αυτοκρατορία|Οθωμανικής]] Πελοποννήσου, που κατείχαν οι Έλληνες από το 1821.
 
Στις απελευθερωμένες περιοχές κυβερνούσε το «Εκτελεστικό» υπό τον [[Γεώργιος Κουντουριώτης|Γεώργιο Κουντουριώτη]], ενώ οι αρκετοί οπλαρχηγοί ([[Θεόδωρος Κολοκοτρώνης|Κολοκοτρώνης]], [[Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης]] κ.ά.) βρίσκονταν στις φυλακές, θύματα της εμφύλιας διαμάχης. Ο Γρηγόριος Δικαίος (Παπαφλέσσας), που ασκούσε καθήκοντα Υπουργού Στρατιωτικών, διείδε τον κίνδυνο που διέτρεχε η Επανάσταση. Έτσι, απελπισμένος, και σε μια προσπάθεια να αφυπνίσει τους Έλληνες, αναγκάστηκε να εκστρατεύσει ο ίδιος: αφού διορίστηκε από το Εκτελεστικό Σώμα στις 27 Απριλίου 1825, αναχώρησε από το Ναύπλιο και περιήλθε από την επόμενη μέρα την κεντρική και νοτιοδυτική Πελοπόννησο με σκοπό τη στρατολόγηση ανδρών. Φτάνοντας στην Τριπολιτσά, συνάντησε σύγχυση και απροθυμία των στρατιωτών στη συγκρότηση στρατεύματος για την αντιμετώπιση του Ιμπραήμ. Τότε, παρότι πολιτικός φίλος του Κουντουριώτη και αντίπαλος του Κολοκοτρώνη, εισηγήθηκε την απελευθέρωση του δεύτερου καθώς και των άλλων αγωνιστών που κρατούνταν στην [[Ύδρα]].<ref>''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', τ. ΙΒ΄, σ. 384.</ref> Στη συνέχεια πήγε στο [[Λεοντάρι Αρκαδίας|Λεοντάρι]] της [[Νομός Αρκαδίας|Αρκαδίας]], όπου συγκέντρωσε περί τους 1.500 άνδρες (ή κατ' άλλους 1.200<ref name=":0">Εφημερίδα ''το Βήμα'', 6/4/2003.</ref> ή 2.500 Στρατιωτική Επιθεώρηση, τ. Μάρτιος-Απρίλιος 2004, Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας-Ο μάρτυρας μπουρλοτιέρης των ψυχών), οι οποίοι διέθεταν θάρρος αλλά δεν ήταν ιδαίτερα αξιόμαχοι<ref name="Finlay"/> και κατόπιν οχύρωσε το ορεινό χωριό Μανιάκι της δυτικής Μεσσηνίας, το οποίο βρισκόταν σε δύσβατη τοποθεσία.
 
Εν τω μεταξύ το Εκτελεστικό υπέκυψε στην πίεση της κοινής γνώμης και αμνήστευσε τους Κολοκοτρώνη και Μαυρομιχάλη στις 17 Μαΐου 1825, αναθέτοντάς τους την αρχηγία του στρατοπέδου κοντά στο Νεόκαστρο.<ref name=":1">''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', τ. ΙΒ΄, σ. 385.</ref>