Μανουήλ Καντακουζηνός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Βιογραφία: παραπομπ |
→Βιογραφία: παραπομπ |
||
Γραμμή 6:
Η ανάθεση στον Μανουήλ της διοίκησης του Μυστρά θεωρείται σταθμός στην ιστορία αυτής της επαρχίας, γιατί έκτοτε θα συνδεθεί με τη βασιλική οικογένεια και θα καταστεί ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του καταρρέοντος [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|Βυζαντίου]]. Στην πραγματικότητα ο ίδιος ο όρος [[Δεσποτάτο]] χρησιμοποιήθηκε για το Μυστρά κυρίως χάρη στην παρουσία μελών των δυο βασιλικών οικογενειών στην περιοχή. Ο Μανουήλ υπήρξε ιδιαίτερα ικανός κυβερνήτης και πολιτικός και η τοποθέτησή του σ’ αυτήν την επαρχία, μακριά από το νοσηρό κλήμα της πρωτεύουσας μπόρεσε να αναδείξει τις ικανότητές του, αναπτύσσοντας αξιοθαύμαστη δραστηριότητα. Κατάφερε γρήγορα να καταπνίξει τις εξεγέρσεις των απείθαρχων ντόπιων αρχόντων και να τους αναγκάσει να αποδεχτούν την εξουσία του. Χάρη στην επιτυχία του αυτή κατάφερε να εγκαθιδρύσει ισχυρή κεντρική κυβέρνηση και να επιβάλει την εξουσία του στην σπαρασσόμενη και αναρχοκρατούμενη μέχρι τότε επαρχία, καθιστώντας την έτσι στο ανθηρότερο τμήμα του ύστερου μεσαιωνικού Ελληνισμού. Βέβαια γι’ αυτήν του την αποφασιστικότητα στην επιβολή της τάξης στην περιοχή κατηγορήθηκε από τους αντιπάλους του για βαναυσότητα και τυρανικότητα.<ref name=":1">Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 402</ref><ref name=":0" />
Μετά την παραίτηση του πατέρα του ([[1354]]), ο [[Ιωάννης Ε']] προσπάθησε να τον απομακρύνει διορίζοντας τους Μιχαήλ και Ανδρέα Ασάν ως κυβερνήτες, επιχειρώντας να επαναφέρει το παλιό σύστημα διακυβέρνησης. Ο Μανουήλ όμως κατάφερε να τους αποκρούσει με επιτυχία και να αναγκάσει τον Ιωάννη να τον αναγνωρίσει ως νόμιμο κυβερνήτη του Μυστρά.<ref>Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 404</ref><ref name=":2">Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 283</ref> Έκτοτε όλα τα μέλη της οικογένειας των [[Καντακουζηνοί|Καντακουζηνών]] κατέφυγαν εκεί. Σταδιακά τα επόμενα χρόνια θα επικεντρωθεί στην ισχυροποίηση της θέσης του, θα επιδιώξει συνεργασία με τους Φράγκους ηγεμόνες της νοτίου Ελλάδας για την απόκρουση των πειρατικών επιδρομών των Τούρκων ([[1360]]) και θα αναγνωριστεί ως ένας από τους κυριότερους παράγοντες της περιοχής.<ref>Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 406-407</ref><ref>Miller, W. (1908), βλ. πηγές, σελ. 284-285</ref> Μάλιστα θα καταφέρει να αναπτύξει καλές σχέσεις με το [[πριγκιπάτο της Αχαΐας]].<ref>Μίλλερ, μετάφρ. Λάμπρου, 1909-10, Tόμος A', βλ. πηγές σελ. 404-405</ref><ref name=":2" /> Επίσης θα ευνοήσει την εγκατάσταση [[Αλβανοί|αλβανικών φύλων]] στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]] και θα τους τοποθετήσει σε διάφορα μέρη ως αγρότες-στρατιώτες, ενισχύοντας την πληθυσμιακή του βάση, σε μια εποχή που οι περισσότερες βυζαντινές επαρχίες ερημώνονταν πληθυσμιακά. Επίσης φρόντισε για να αναδείξει την πρωτεύουσά του με την ανέγερση πολλών κτιρίων, όπως νέο [[Παλάτι του Μυστρά|παλάτι]] και τον περικαλλή ναό της [[Αγία Σοφία Μυστρά|Αγία Σοφίας Μυστρά]], και με την πρόσκληση καλλιτεχνών και λογίων, θέτοντας τις βάσεις για την πνευματική ανάπτυξη που γνώρισε η περιοχή κατά τον 15ο αιώνα.<ref name=":1" /><ref name=":0" />
Όταν πέθανε το [[1380]] άφησε ένα ισχυρό κράτος που θα αποτελέσει το τελευταίο καταφύγιο του Βυζαντίου, χωρίς να θυμίζει σε τίποτα το ασταθές μόρφωμα που βρήκε 30 χρόνια πριν. Το διαδέχτηκε ο αδελφός του [[Ματθαίος Καντακουζηνός|Ματθαίος]] ([[1380]]-[[1383]]).
| |||