Υψηλή τέχνη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
Η '''υψηλή τέχνη''', προϊόν της αποκαλούμενης ποιοτικής κουλτούρας, είναι εκείνη που -σύμφωνα με τους απολογητές της- στοχεύει στις υψηλότερες αξίες της πολιτισμικής ιεραρχίας του εκάστοτε κοινωνικού πλαίσιου προς το οποίο απευθύνεται. Η υψηλή τέχνη είναι ένας όρος ο οποίος επινοήθηκε τον [[17ος αιώνας|17ο αιώνα]] από τους υποστηρικτές του [[Κλασικισμός|κλασικισμού]], αλλά απέκτησε το ιδεολογικό του ένδυμα στα τέλη του [[18ος αιώνας|18ου]] και τις αρχές του [[19ος αιώνας|19ου]]. Η καθιέρωση του όρου έχει τις ρίζες του εν μέρει στην καθιέρωση του επαγγελματισμού, όσο και στην ιδρυματοποίηση της καλλιτεχνικής πρακτικής σε διάφορες ακαδημίες. Ουσιαστικά συνδέεται με τη νοησιαρχία της κοινωνικής ελίτ της εκάστοτε εποχής. Αν και η μεταμόρφωση του όρου –προκειμένου να απορροφήσει νέες τάσεις- είναι διαρκής και δυναμική, ωστόσο ο όρος είναι απολυταρχικός ως προς το γεγονός ότι θέτει ή προσπαθεί να θέσει παγκόσμιους κανόνες για μια αντικειμενική θεώρηση της [[Τέχνη|τέχνης]].
==18ος αιώνας==
Στον 18ο αιώνα, παρατηρείται σύγκρουση της αστικής τάξης με την αυλική αριστοκρατία και τη χαρακτηριστική μορφή τέχνης που την εκφράζει, δηλαδή το [[ροκοκό]]. Το ιδεώδες της τέχνης διαμορφώνεται βάσει υψηλής θεματολογίας που αντλείται από τη [[φύση]], τη [[μυθολογία]], τη [[θρησκεία]], την αρχαία και νεότερη [[ιστορία]] και άλλες μορφές τέχνης όπως π.χ. η [[λογοτεχνία]]. Η μετάβαση στην νέα τεχνοτροπία ή νεοκλασικισμό δεν είναι τίποτα άλλο από επανάληψη των κλασικών προτύπων που διαμόρφωναν το ιδεώδες της τέχνης έως εκείνη την εποχή εξιδανικευμένα, όμως, έτσι ώστε να αποδίδουν το κλασικό ιδεώδες της δημοκρατίας, του ορθού λόγου και του πατριωτισμού.
==19ος αιώνας==
Όσον αφορά τώρα στον 19ο αιώνα τα κυρίαρχα ρεύματα του υψηλού εθνικού κανόνα διαμόρφωσαν το ιδεώδες μέσα στα όρια των ιδεολογικών απαιτήσεων του [[εθνικισμός|εθνικισμού]] και τις επιδιώξεις της αστικής τάξης να γίνει ο κύριος εκφραστής της πολιτισμικής ταυτότητας ενός [[έθνος|έθνους]]. Το ιδεώδες της αφοσίωσης του νεοκλασικισμού στα αρχαία πρότυπα αντικρούεται μέσω της πανευρωπαϊκής διάδοσης του [[ρομαντισμός|ρομαντισμού]], δίνοντας έμφαση στην προσωπική καλλιτεχνική έκφραση και φαντασία.
Τούτη η απελευθέρωση από τα στερεότυπα που επέβαλε ο [[νεοκλασικισμός]] είχε ως αποτέλεσμα την εμφάνιση αρκετών νέων ρευμάτων και τάσεων που εκφράστηκαν σε όλες τις τέχνες μέσα από τα αλληλοδιάδοχα ρεύματα του [[Νατουραλισμός|νατουραλισμού]], του [[Ρεαλισμός|ρεαλισμού]] και του [[Ιμπρεσιονισμός|ιμπρεσιονισμού]], αποκλίνοντας σαφώς από τους «κανόνες» της υψηλής τέχνης. Παρόλη την καταρχήν περιθωριοποίησή τους, οι καλλιτέχνες διεκδίκησαν για τον εαυτό τους και την τέχνη τους το ιδεώδες της «υψηλής» τέχνης, διακρίνοντας το έργο τους από τη [[μαζική κουλτούρα]].
==Προτεινόμενη Βιβλιογραφία==
| |||