Ζωρζ Κλεμανσώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Κλεμανσώ γεννήθηκε στο Μουιγιερόν-αν-ΠαρΠαρέντ, στονστο νομό [[Βαντέ]], στις 28 Σεπτεμβρίου 1841. Μετά τις σπουδές του στο λύκειοΛύκειο της [[Νάντη]]ς, σπούδασε ιατρική στο [[Παρίσι]], αλλά δεν αποφοίτησε.<ref>David Watson, ''Georges Clemenceau: A Political Biography'' (1976) σσ. 16-22.</ref> Στο Παρίσι έγινε πολιτικός ακτιβιστής και δημοσιογράφος. Το Δεκέμβριο του 1861 ήταν συνιδρυτής μιας εβδομαδιαίας εφημερίδας, της ''Le Travail'' («Η Εργασία»). Συνελήφθη στις 23 Φεβρουαρίου 1862, για αφισοκόλληση που καλούσε νασε διαδηλώσεις. Φυλακίστηκεκαι φυλακίστηκε για 77 μέρεςημέρες. ΑποφοίτησεΤελικώς ασχολήθηκε πάλι και αποφοίτησε από την ιατρική στις 13 Μαΐου 1865. Πήγε στις [[Ηνωμένες Πολιτείες]] όταν άρχισαν να συλλαμβάνουν αντιφρονούντες. Δούλεψε στη [[Νέα Υόρκη]] την περίοδο 1865-1869, μετά τον [[Αμερικανικός Εμφύλιος Πόλεμος|Αμερικανικό Εμφύλιο]]. Στις 23 Ιουνίου 1869 παντρεύτηκε την Μέρι Πλάμμερ (1848-1923) στη Νέα Υόρκη. Μαζί απέκτησαν τρία παιδιά, μέχρι που πήραν [[διαζύγιο]].<ref>Watson (1976), σσ. 23-32.</ref>

Επέστρεψε στη Γαλλία μετά την [[μάχη του Σεντάν|ήττα στο Σεντάν]] και την πτώση της [[Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία|Δεύτερης Αυτοκρατορίας]]. Το 1870 διορίστηκε δήμαρχος του 18ου διαμερίσματος του Παρισιού, το οποίο περιλαμβάνει τηντη [[Μονμάρτρη]]. Η [[Παρισινή Κομμούνα]] τον καθαίρεσε από τα καθήκοντά του ως δήμαρχοςδημάρχου. Προσπάθησε να εκλεγεί στο συμβούλιο της Κομμούνας αλλά δεν τα κατάφερε.<ref>Milza, Pierre, ''L'année terrible - La Commune (mars-juin 1871)''</ref> Το 1871 εξελέγη στο δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού. Το 1876 εξελέγη στην κάτωΚάτω βουλήΒουλή και ήταν μέλος της άκραςΆκρας αριστεράςΑριστεράς και του ριζοσπαστικού κόμματος. Το 1880 άρχισε να εκδίδει την εφημερίδα ''La Justice'' («Η Δικαιοσύνη»). Έγινε γνωστός ως πολιτικός επικριτής. Αντιτάχθηκε στην αποικιακή πολιτική του [[Ζυλ Φερύ]], προκαλώντας την πτώση της κυβέρνηση του Φερύ το 1885. Ήταν υπεύθυνος για το διορισμό του [[Ζορζ Μπουλανζέ]] ως υπουργόςυπουργού πολέμουΠολέμου, αλλά στράφηκε εναντίον του όταν κατάλαβε ότι ο Μπουλανζέ ήταν ένας φιλόδοξος δημαγωγός εθνικιστής. Όμως, το ριζοσπαστικό κόμμα αποδυναμώθηκε λόγω του διχασμού που προκάλεσε ο Μπουλανζέ, και η συκοφαντική ανάμιξήανάμιξη του ονόματός του στο σκάνδαλο του Παναμά είχαν ως αποτέλεσμα να μην επανεκλεγεί βουλευτής το 1893. Στη συνέχεια, ο Κλεμανσώ ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Στην [[υπόθεση Ντρέιφους]] υποστήριξε ενεργά τον [[Εμίλ Ζολά]] και την αθωότητα του Ντρεϊφούς[[Υπόθεση Ντρέιφους|Ντρέιφους]], γράφοντας συνολικά 665 άρθρα.<ref name="Musée Clemenceau">{{Cite web|url=http://www.musee-clemenceau.fr/en/|title=Portail - Musée Clemenceau|last=|first=|date=|website=Musée Clemenceau|publisher=|language=γαλλικά|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2018-02-05}}</ref> Ως εκδότης της ''L'Aurore'' («Η Αυγή»), δημοσίευσε ως πρωτοσέλιδο το ''J' accuse'' («κατηγορώ») του [[Εμίλ Ζολά]].

Μετά τις εκλογές του 1906, στις οποίες τουτο ριζοσπαστικόΡιζοσπαστικό κόμμαΚόμμα ήρθε πρώτο, ο [[Φερντινάρ Σαριέ]] τον διόρισε Υπουργό Εσωτερικών. Ως υπουργός αντιμετώπισε με σκληρά μέτρα τις απεργίες που ακολούθησαν την καταστροφή του Κουριέρ το 1906, προκαλώντας αντιπαράθεση με τον [[Ζαν Ζωρές]]. Μετά την παραίτηση του Σαριέ, ο Κλεμανσώ έγινε πρωθυπουργός της Γαλλίας. Παραιτήθηκε το 1909, ύστερα από μια διαμάχη για τητην κρίση του Μαρόκου. ΤηνΤη θέση του ανέλαβε ο [[Αριστίντ Μπριάν]]. Ακολούθησε μια περιοδεία στο εξωτερικό. Το 1913 ίδρυσε την εφημερίδα ''L'Homme libre'' («ο Ελεύθερος Άνθρωπος»), μέσα από την οποία καταδίκαζε τον αντιμιλιταρισμό των σοσιαλιστών. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, η εφημερίδα ήταν από τις πρώτες που λογοκρίθηκαν, και έτσι ο Κλεμανσώ άλλαξε το όνομά της σε ''L'Homme enchaîné'' («Ο Αλυσοδεμένος Άνθρωπος»).

Ο Κλεμανσώ ανέλαβε πρωθυπουργός της Γαλλίας τοντο Νοέμβριο του 1917, σε μια κρίσηκρίσιμη φάση του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|πολέμου]]. Η πρώτη του πράξη ήταν ναν΄ αποπέμψει τον [[Μωρίς Σαράιγ]] από το [[Μακεδονικό Μέτωπο (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος)|Μακεδονικό Μέτωπο]] (επειδή συνδεόταν με τους πολιτικούς [[Ζοζέφ Καγιό]] και Λουί Μαλβί, οι οποίοι κατηγορούνταν για προδοσία).<ref>Doughty 2005, σελ. 403</ref><ref>Palmer 1998, σελ. 157</ref> Το 1918, συμφώνησε ότι η Γαλλία έπρεπε να υιοθετήσει τα [[Δεκατέσσερα σημεία]] του [[Γούντροου Ουίλσον]], καθώς ένα από αυτά ήταν η επιστροφή της [[Αλσατία-Λωρραίνη|Αλσατίας-Λωρραίνης]] στη Γαλλία, αλλά από την άλλη δεν συμφωνούσε με κάποια άλλα, όπως την ίδρυση της [[Κοινωνία των Εθνών|Κοινωνίας των Εθνών]]. Μετά τηντη Γερμανικήγερμανική εαρινή επίθεση και την αντεπίθεση των συμμάχων, ήταν πλέον φανερό ότι η Γερμανία δεν μπορούσε να νικήσει. Στις 11 Νοεμβρίου 1918 υπογράφηκε ανακωχή. Στις 19 Φεβρουαρίου 1919, κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού, ο αναρχικός Εμίλ Κοτάν, επιχείρησε να δολοφονήσει τον Κλεμανσώ, πυροβολώντας το αυτοκίνητό του 7 φορές. Μία σφαίρα πέτυχε τον ΚλεμανσόΚλεμανσώ ανάμεσα στα πλευρά, χωρίς όμως να τραυματίσει ζωτικά όργανα.<ref>Margaret MacMillan, Paris 1919: Six Months that Changed the World, Random House: New York, (2003) 150</ref> Στις 28 Ιουνίου 1919 υπογράφηκε η [[Συνθήκη των Βερσαλλιών]].

Ο Ζωρζ Κλεμανσώ, ύστερα από έκκληση του φίλου του Ζωρζ Μαντέλ, ήταν υποψήφιος για πρόεδρος της Γαλλίας το 1920. Όμως η Ρεπουπλικανικήρεπουπλικανική κομματική διοίκηση επέλεξε τον [[Πωλ Ντεσανέλ]], με 408 έναντι 389 ψήφων του Κλεμανσώ. Έτσι, ο Κλεμανσώ δεν ήθελε να είναι υποψήφιος στην Εθνοσυνέλευση, καθώς ήθελε να εκλεγεί σχεδόν παμψηφεί. Μόνο τότε, υποστήριξε, θα μπορούσε να διαπραγματευθεί με αυτοπεποίθηση με τους Συμμάχους.<ref>Watson, σελ. 386.</ref> Στη συνέχεια αποσύρθηκε από την πολιτική.