Ζωρζ Κλεμανσώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 63:
Επέστρεψε στη Γαλλία μετά την [[μάχη του Σεντάν|ήττα στο Σεντάν]] και την πτώση της [[Δεύτερη Γαλλική Αυτοκρατορία|Δεύτερης Αυτοκρατορίας]]. Το 1870 διορίστηκε δήμαρχος του 18ου διαμερίσματος του Παρισιού, το οποίο περιλαμβάνει τη [[Μονμάρτρη]]. Η [[Παρισινή Κομμούνα]] τον καθαίρεσε από τα καθήκοντά του ως δημάρχου. Προσπάθησε να εκλεγεί στο συμβούλιο της Κομμούνας αλλά δεν τα κατάφερε.<ref>Milza, Pierre, ''L'année terrible - La Commune (mars-juin 1871)''</ref> Το 1871 εξελέγη στο δημοτικό συμβούλιο του Παρισιού. Το 1876 εξελέγη στην Κάτω Βουλή και ήταν μέλος της Άκρας Αριστεράς και του Ριζοσπαστικού Κόμματος. Το 1880 άρχισε να εκδίδει την εφημερίδα ''La Justice'' («Η Δικαιοσύνη»). Έγινε γνωστός ως πολιτικός επικριτής. Αντιτάχθηκε στην αποικιακή πολιτική του [[Ζυλ Φερύ]], προκαλώντας την πτώση της κυβέρνηση του Φερύ το 1885. Ήταν υπεύθυνος για το διορισμό του [[Ζορζ Μπουλανζέ]] ως υπουργού Πολέμου, αλλά στράφηκε εναντίον του όταν κατάλαβε ότι ο Μπουλανζέ ήταν ένας φιλόδοξος δημαγωγός εθνικιστής. Όμως, το Ριζοσπαστικό Κόμμα αποδυναμώθηκε λόγω του διχασμού που προκάλεσε ο Μπουλανζέ, και η συκοφαντική ανάμιξη του ονόματός του στο σκάνδαλο του Παναμά είχαν ως αποτέλεσμα να μην επανεκλεγεί βουλευτής το 1893. Στη συνέχεια, ο Κλεμανσώ ασχολήθηκε με τη δημοσιογραφία. Στην [[υπόθεση Ντρέιφους]] υποστήριξε ενεργά τον [[Εμίλ Ζολά]] και την αθωότητα του [[Υπόθεση Ντρέιφους|Ντρέιφους]], γράφοντας συνολικά 665 άρθρα.<ref name="Musée Clemenceau">{{Cite web|url=http://www.musee-clemenceau.fr/en/|title=Portail - Musée Clemenceau|last=|first=|date=|website=Musée Clemenceau|publisher=|language=γαλλικά|archiveurl=|archivedate=|accessdate=2018-02-05}}</ref> Ως εκδότης της ''L'Aurore'' («Η Αυγή»), δημοσίευσε ως πρωτοσέλιδο το ''J' accuse'' («κατηγορώ») του [[Εμίλ Ζολά]].
Μετά τις εκλογές του 1906, στις οποίες το Ριζοσπαστικό Κόμμα ήρθε πρώτο, ο [[Φερντινάρ Σαριέ]] τον διόρισε Υπουργό Εσωτερικών. Ως υπουργός αντιμετώπισε με σκληρά μέτρα τις απεργίες που ακολούθησαν την καταστροφή (μεταλλευτικό δυστύχημα) του Κουριέρ το 1906, προκαλώντας αντιπαράθεση με τον [[Ζαν Ζωρές]]. Μετά την παραίτηση του Σαριέ, ο Κλεμανσώ έγινε πρωθυπουργός της Γαλλίας. Παραιτήθηκε το 1909, ύστερα από μια διαμάχη για την κρίση του Μαρόκου. Τη θέση του ανέλαβε ο [[Αριστίντ Μπριάν]]. Ακολούθησε μια περιοδεία στο εξωτερικό. Το 1913 ίδρυσε την εφημερίδα ''L'Homme libre'' («ο Ελεύθερος Άνθρωπος»), μέσα από την οποία καταδίκαζε τον αντιμιλιταρισμό των σοσιαλιστών. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος, η εφημερίδα ήταν από τις πρώτες που λογοκρίθηκαν, και έτσι ο Κλεμανσώ άλλαξε το όνομά της σε ''L'Homme enchaîné'' («Ο Αλυσοδεμένος Άνθρωπος»).
Ο Κλεμανσώ ανέλαβε πρωθυπουργός της Γαλλίας το Νοέμβριο του 1917, σε μια κρίσιμη φάση του [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|πολέμου]]. Η πρώτη του πράξη ήταν ν΄ αποπέμψει τον [[Μωρίς Σαράιγ]] από το [[Μακεδονικό Μέτωπο (Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος)|Μακεδονικό Μέτωπο]] (επειδή συνδεόταν με τους πολιτικούς [[Ζοζέφ Καγιό]] και Λουί Μαλβί, οι οποίοι κατηγορούνταν για προδοσία).<ref>Doughty 2005, σελ. 403</ref><ref>Palmer 1998, σελ. 157</ref> Το 1918, συμφώνησε ότι η Γαλλία έπρεπε να υιοθετήσει τα [[Δεκατέσσερα σημεία]] του [[Γούντροου Ουίλσον]], καθώς ένα από αυτά ήταν η επιστροφή της [[Αλσατία-Λωρραίνη|Αλσατίας-Λωρραίνης]] στη Γαλλία, αλλά από την άλλη δεν συμφωνούσε με κάποια άλλα, όπως την ίδρυση της [[Κοινωνία των Εθνών|Κοινωνίας των Εθνών]]. Μετά τη γερμανική εαρινή επίθεση και την αντεπίθεση των συμμάχων, ήταν πλέον φανερό ότι η Γερμανία δεν μπορούσε να νικήσει. Στις 11 Νοεμβρίου 1918 υπογράφηκε ανακωχή. Στις 19 Φεβρουαρίου 1919, κατά τη διάρκεια της Διάσκεψης Ειρήνης του Παρισιού, ο αναρχικός Εμίλ Κοτάν επιχείρησε να δολοφονήσει τον Κλεμανσώ, πυροβολώντας το αυτοκίνητό του 7 φορές. Μία σφαίρα πέτυχε τον Κλεμανσώ ανάμεσα στα πλευρά, χωρίς όμως να τραυματίσει ζωτικά όργανα.<ref>Margaret MacMillan, Paris 1919: Six Months that Changed the World, Random House: New York, (2003) 150</ref> Στις 28 Ιουνίου 1919 υπογράφηκε η [[Συνθήκη των Βερσαλλιών]].
| |||