Δημήτρης Γληνός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Μέλος του [[Εκπαιδευτικός Όμιλος|Εκπαιδευτικού Ομίλου]] από το 1911 και επί σειρά ετών ηγετική φυσιογνωμία του, δημοσίευσε στο «Δελτίο» του Ομίλου και στην «Αναγέννηση» φιλοσοφικές και παιδαγωγικές μελέτες. Έργα του: ''Δημιουργικός ιστορισμός'' (1920), ''Γυναικείος ανθρωπισμός'' (1921), ''Οι χοίροι υΐζουσιν'' (1921), ''Ένας άταφος νεκρός'' (1925) και άλλα. Το 1927, στη ''Διακήρυξη της Διοικητικής Επιτροπής του Εκπαιδευτικού Ομίλου'',<ref>Δημ. Γληνού, ''Εκλεκτές σελίδες'' (βλ. Βιβλιογραφία), τόμ.Γ΄, σ. 24-59.</ref> συνέδεσε την παιδαγωγική κίνησή του με τις [[σοσιαλισμός|σοσιαλιστικές αντιλήψεις]]. Εξόριστος στον Πύργο της [[Σαντορίνη|Σαντορίνης]] από τη [[Ιωάννης Μεταξάς#Το πραξικόπημα της 4ης Αυγούστου|δικτατορία Μεταξά]] (1936 - 1940), έγραψε την ''Τριλογία του Πολέμου'',<ref>Γιώργος Δ. Μπουμπούς, «Στη ζωή της σιωπής και του στοχασμού: ο Δημ. Γληνός στη Σαντορίνη», στο Δ. Γληνού, ''Η Τριλογία του Πολέμου'', επανέκδ. Παπαζήση (βλ. Βιβλιογραφία), σ. xiii-xviii.</ref> ενώ πιο πριν, ενώ βρισκόταν εξόριστος στην [[Ανάφη]], είχε γράψει το ''«Διάγραμμα της διαλεχτικής φιλοσοφίας»'' (Οκτώβριος 1936), πρόπλασμα μιας μεγαλύτερης μελέτης για τον ''«Διαλεκτικό υλισμό».''<ref>''Στη μνήμη Δημήτρη Α. Γληνού'', σ. 153-156</ref> Το 1940 μετέφρασε το ''Σοφιστή'' του [[Πλάτων|Πλάτωνα]], που εκδόθηκε με δική του εισαγωγή και σχόλια από τον οίκο Ι. & Π. Ζαχαρόπουλου, στη «Βιβλιοθήκη Αρχαίων Ελλήνων Πεζογράφων και Ποιητών», της οποίας διευθυντής ήταν ο ιστορικός [[Γιάννης Κορδάτος|ΓιάννηςΓιάνης Κορδάτος]].