Νέα Αθηναϊκή Σχολή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με τον όρο '''Νέα Αθηναϊκή Σχολή''' αναφερόμαστεαναφέρεται στοτο σύνολο των ποιητών που εμφανίστηκαν στη [[νεοελληνική λογοτεχνία]] μετά το [[1880]], με προεξάρχουσα μορφή τον [[Κωστής Παλαμάς|Κωστή Παλαμά]]. Ο όρος χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή προς την [[Α'Α΄ Αθηναϊκή Σχολή]]. Αντ' αυτού συχνά χρησιμοποιείται και ο όρος '''Γενιά του 1880''', επειδή τα πρώτα ανανεωτικά έργα εμφανίστηκαν το [[1880]]. Οι ποιητές της Γενιάςγενιάς του 1880αυτής, ήταν νέοι ποιητές που αντιδρούσαν στις υπερβολές του [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|αθηναϊκού ρομαντισμού]] και ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση της [[δημοτική γλώσσα|δημοτικής]] στον ποιητικό λόγο.

Κατά το διάστημα [[1830]]-[[1880]] στην ελληνική ποίηση κυριαρχούσε ο [[ρομαντισμός]] της [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Α'Α΄ Αθηναϊκής Σχολής]], η οποία όμως είχε αρχίσει να παρακμάζει από το [[1870]] περίπου. Οι περισσότεροι ποιητές έγραφαν συνήθως ατημέλητα, με αδιαφορία και για τη μορφή αλλά και για το περιεχόμενο των ποιημάτων: κατέφευγαν σε εύκολες ομοιοκαταληξίες χρησιμοποιώντας αταίριαστες λέξεις, με αποτέλεσμα όχι μόνο παράλογο, αλλά και συχνά κωμικό, ή εξέφραζαν υπερβολικά συναισθήματα απαισιοδοξίας και μελαγχολίας στα όρια του πενθισμού και της θανατολαγνείας. Κυρίαρχη γλώσσα της ποίησης ήταν η [[καθαρεύουσα]] και μάλιστα στους [[Α' Αθηναϊκή Σχολή#Ποιητικοί διαγωνισμοί|ποιητικούς διαγωνισμούς]] αρχικά τουλάχιστον απαγορευόταν η υποβολή ποιημάτων γραμμένων στη [[δημοτική γλώσσα|δημοτική]]. Η νέα γενιά όμως παρακολουθούσε τις εξελίξεις στην [[ευρωπαϊκή λογοτεχνία]], όπου ο [[ρομαντισμός]] είχε παρακμάσει και είχαν εμφανιστεί νέες τάσεις, όπως ο [[παρνασσισμός]], και παράλληλα ενδιαφερόταν για το [[γλωσσικό ζήτημα]] και για τη χρήση της [[δημοτική γλώσσα|δημοτικής]] στη [[λογοτεχνία]]. Ήταν φυσικό λοιπόν οι εκφραστικές τους ανάγκες να μην καλύπτονται από την «παλαιά» ποίηση.