Λουί Βιέρν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Bach (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 2:
|εικόνα=Vierne 1910.JPG
|λεζάντα= Φωτογραφία του Λουί Βιέρν από το 1910}}
Ο '''Λουί Βικτόρ Ζιλ Βιέρν''' (''Louis Victor Jules Vierne
==Βιογραφικά στοιχεία==
Ο Βιέρν γεννήθηκε στο [[Πουατιέ]], το 1870, σχεδόν τυφλός λόγω συγγενούς καταρράκτη. Σε πολύ μικρή ηλικία ανακαλύφθηκε ότι έχει ασυνήθιστο μουσικό χάρισμα. Όταν ήταν 2 ετών άκουσε στο πιάνο για πρώτη φορά, ένα νανούρισμα του [[Φραντς Σούμπερτ|Σούμπερτ]] και, αμέσως, μπόρεσε να παίξει τις νότες της μελωδίας. Μετά την ολοκλήρωση των εγκυκλίων σπουδών του στην επαρχία, γράφηκε στο Ωδείο του Παρισιού, όπου σπούδασε με τους [[Σεζάρ Φρανκ]] και Σαρλ-Μαρί Βιντόρ (Charles-Marie Widor). <ref>Μαγγιώρος</ref> Από το 1892, υπηρέτησε ως βοηθός οργανίστας του Σαρλ-Μαρί Βιντόρ στην εκκλησία του Αγίου Σουλπικίου της γαλλικής πρωτεύουσας και κύριος οργανίστας μετά το 1894. Στη συνέχεια, έγινε κύριος οργανίστας στον καθεδρικό ναό της Παναγίας των Παρισίων, θέση που κατείχε από το 1900 μέχρι το θάνατό του, το 1937.
Ο Βιέρν έζησε μια ζωή, σωματικά και συναισθηματικά, πολύ δύσκολη, με σοβαρές πνευματικές δοκιμασίες που αντικατοπτρίζονται σε μεγάλο μέρος της μουσικής του (π.χ. στο έργο ''Κακή Διάθεση και Θλίψη'', για σοπράνο και πιάνο/ορχήστρα, 1916). Η ασθένειά του δεν τον καθιστούσε εντελώς τυφλό, αλλά ήταν αυτό που θα ονομαζόταν σήμερα "νομικά" τυφλός. Νωρίς στην καριέρα του, συνέθετε σε υπερμέγεθες χαρτί, για να βλέπει καλύτερα, χρησιμοποιώντας ένα "μεγάλο μολύβι", όπως περιγράφει ο μαθητής και φίλος του, Μ. Ντιπρέ (Marcel Dupré). Αργότερα, καθώς η ήδη περιορισμένη του όραση συνέχισε να μειώνεται περαιτέρω, κατέφυγε στη μέθοδο [[Κώδικας Μπράιγ|Μπράιγ]] για να παράξει το μεγαλύτερο μέρος του έργου του. Είχε επηρεαστεί βαθύτατα από τον χωρισμό με τη σύζυγό του, ενώ έχασε τόσο τον αδελφό του, Ρενέ, όσο και τον γιο του, Ζακ, στα πεδία μάχης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αν και κρατούσε μια από τις πιο διάσημες θέσεις οργανίστα στη Γαλλία, στην Παναγία των Παρισίων, το εκκλησιαστικό όργανο του ναού ήταν σε κακή κατάσταση καθ'όλη τη διάρκεια της θητείας του. Τελικά, πραγματοποίησε περιοδεία στη Βόρεια Αμερική για να συγκεντρώσει χρήματα για την αποκατάσταση του οργάνου. Η περιοδεία, η οποία περιελάμβανε σημαντικά ρεσιτάλ στο διάσημο όργανο «Wanamaker» στη [[Φιλαδέλφεια]] και στο μικρότερο αδελφικό-όργανο, «Wanamaker Auditorium Organ», στην πόλη της Νέας Υόρκης, ήταν πολύ επιτυχημένη, αν και το ταξίδι τον εξουθένωσε σωματικά. <ref>The Friends of the Wanamaker Organ. The Official Friends of the Wanamaker Organ Guide to Philadelphia's Historic Wanamaker Grand Organ. The Friends of the Wanamaker Organ Press: 1996.</ref>
Ένα οδικό ατύχημα στο [[Παρίσι]] είχε ως αποτέλεσμα να σπάσει άσχημα το πόδι του και, για λίγο, υπήρχε η γνωμάτευση ότι θα χρειαζόταν ακρωτηριασμό. Το πόδι του, τελικά, σώθηκε αλλά η αποκατάστασή του και το ότι, ο συνθέτης έπρεπε να ανακτήσει πλήρως την τεχνική στο πεντάλ, τού πήραν έναν ολόκληρο χρόνο, κατά τη διάρκεια μιας από τις πιο παραγωγικές περιόδους της ζωής του. Παρά τις δυσκολίες, όμως, οι μαθητές του τον περιέγραψαν ομόφωνα ως «καλό, υπομονετικό και ενθαρρυντικό δάσκαλο». Το 1931, η Γαλλική κυβέρνηση τού έδωσε το [[Εθνικό Τάγμα της Λεγεώνας της Τιμής|Εθνικό Παράσημο Τιμής]].
*Το 1937, ο Βιέρν ήταν σε άσχημη κατάσταση. Κάπνιζε τρία πακέτα τσιγάρων την ημέρα, έπαιρνε ηρεμιστικά, υπνωτικά και εισέπνεε αιθέρα όταν ένοιωθε νευρικός. Ήταν καταθλιπτικός και μοναχικός. Αλλά, στις 2 Ιουνίου 1937, 3.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν για να τον ακούσουν να παίζει στην Παναγία των Παρισίων. Δύσκολα μπόρεσε να φθάσει στο κρηπίδωμα όπου βρισκόταν το εκκλησιαστικό όργανο και ένας γιατρός του έδωσε χάπια για την καρδιά για να τον βοηθήσει. Ο Βιέρν έπαθε εγκεφαλικό ή καρδιακό επεισόδιο (οι αναφορές μαρτύρων διαφέρουν) τη στιγμή που έπαιζε για 1750ή φορά, στην Παναγία των Παρισίων, το βράδυ της 2ας Ιουνίου 1937. Έγειρε, ξαφνικά, προς τα εμπρός και έπεσε από το σκαμνάκι, καθώς το πόδι του πατούσε πάνω στο χαμηλό "Μι" στο πεντάλ του εκκλησιαστικού οργάνου. Έχασε τις αισθήσεις του ενώ η νότα ακουγόταν σε όλη την εκκλησία. Είχε εκπληρώσει, έτσι, το συχνά διακηρυγμένο όνειρό του -να πεθάνει στην κονσόλα του μεγάλου οργάνου της Παναγίας των Παρισίων. Ο Μ. Ντιριφλέ (Maurice Duruflé), ένας άλλος, μεγάλος Γάλλος οργανίστας και συνθέτης, βρισκόταν στο πλευρό του τη στιγμή του θανάτου του. <ref>http://www.huffingtonpost.com/christopher-houlihan/louis-vierne-concert-organist-tribute_b_1559222.html</ref>
==Μουσική και μουσικολογικά στοιχεία==
| |||