Σάντσο Ραμίρεθ της Αραγωνίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

== Βιογραφία ==

Μεταξύ 1067 και 1068, αναμείχθηκε στον Πόλεμο των Τριών Σάντσος σε μια σύγκρουση με τα πρώτα του ξαδέρφια, τα οποία και τα δύο ονομάζονταν επίσης Σάντσο: τον [[Σάντσο Δ΄ της Παμπλόνα]]  [[Βασίλειο της Παμπλόνα|βασιλιά της Παμπλόνα]] και τον [[Σάντσο Β´ της Καστίλης|Σάντσο Β´]] [[Κατάλογος Καστιλιανών μοναρχών|βασιλιά της Καστίλης]], αντίστοιχα. Ο Καστιλιάνος Σάντσο προσπαθούσε να ξαναπάρει τις [[Μπουρέβα]] και [[Λα Ριόχα (Ισπανία)|Ριόχα Άλτα]], τις οποίες ο πατέρας του είχε παραδώσει στον βασιλιά της Παμπλόνα και απέτυχε να τις ανακαταλάβει. Ο Ναβαρρέζος Σάντσο της Παμπλόνα παρακάλεσε την ενίσχυση του Σάντσο της Αραγωνίας προκειμένου να υπερασπιστεί το βασίλειό του. Σάντσο της Καστίλης νίκησε τα δύο ξαδέλφια του και ανακατέλαβε τις Μπουρέβα και Ριόχα Άλτα, καθώς και την [[Άλαβα]].

ο Σάντσο Ραμίρεθ ακολουθούσε την πρακτική του πατέρα του, που δεν χρησιμοποιούσε το βασιλικό τίτλο από νωρίς κατά τη διάρκεια της βασιλείας του, παρά το γεγονός πως βασίλειο του είχε ανεξαρτητοποιηθεί πλήρως. Αυτό άλλαξε το 1076, όταν [[Σάντσο Δ΄ της Παμπλόνα|Σάντσο Δ´ της Παμπλόνα]] δολοφονήθηκε από τα ίδια τα αδέλφια του, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί κρίση στην διαδοχή σε αυτό το γειτονικό βασίλειο που εκπροσωπούσε ονομαστικά τον κύριο άρχοντα της Αραγωνίας.<ref>Ο σάιμον Μπάρτον, ''Την Αριστοκρατία, στο Δωδέκατο Αιώνα, Λεόν, Καστίλλη και'', (Cambridge University Press, 1997), 9.</ref> Αρχικά, ο γιος του δολοφονημένου βασιλιά, Γκαρθία, ο οποίος είχε καταφύγει στην [[Βασίλειο της Καστίλης|Καστίλη]], αναγνωρίστηκε ως δικαιούχος βασιλιάς από τον [[Αλφόνσος ΣΤ´ της Καστίλης|Αλφόνσο ΣΤ´ της Καστίλης]], ενώ ο Σάντσο Ραμίρεθ πήρε με το μέρος του τους ευγενείς της [[Ναβάρρα|Ναβάρρας]], που αγανάκτησαν βλέποντας το βασίλειο τους να πέφτει υπό την επιρροή του Αλφόνσου. Η κρίση επιλύθηκε εκ του διαμερισμού. Ο Σάντσο Ραμίρεθ εξελέγη Βασιλιάς της Παμπλόνα, ενώ παρέδωσε τις πρώην διεκδικούμενες δυτικές επαρχίες του βασιλείου στον Αλφόνσο. Από εκείνη την στιγμή, ο Σάντσο αναφέρει τον εαυτό του ως βασιλιά, όχι μόνο της Παμπλόνα, αλλά και της Αραγωνίας.