Σούφι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η ανθρώπινη ύπαρξη αισθάνεται την ανάγκη υπέρβασης των νοητικών σχημάτων, των όποιων θρησκευτικών κανόνων και νόμων προς βιωματική συνάντηση του ''θείου''. Η τάση αυτή που εντοπίζει την αληθινή ευσέβεια όχι στην τυπική εφαρμογή κανόνων λετρείαςλατρείας, αλλά στην «αγαπητική προσέγγιση του Θείου», ονομάζεται [[σουφισμός]], (tasawwuf).

* Ετυμολογία ονομασίας: Şũfî (σούφι) στην [[αραβική γλώσσα]] σημαίνει αυτούς που φοράνε απλά μάλλινα ενδύματα και το όνομα αυτό υιοθετήθηκε ευρύτερα από το [[815]]μ.Χ. για τους [[μουσουλμάνοι|μουσουλμάνους]] [[ασκητισμός|ασκητές]].Oι ίδιοι οι σούφοι παρήγαγαν τη λέξη από ρίζα που έχει τη έννοια της αγνότητας, της καθαρότητας, δηλαδή την έννοια ŝafâ. Άλλοι συσχέτησανσυσχέτισαν τη λέξη suf ή sof προς την ελληνική «σοφία» ή «σοφός», όμως φιλολογικά δεν ευσταθεί. Η λέξη taŝawuf είναι masdar της 5ης ρίζας η οποία ετοιμολογείταιετυμολογείται από τη λέξη ŝûf, «έριο».<ref>Γρηγόριου Ζιάκα, Ιστορία των θρησκευμάτων Β΄ Το Ισλάμ, εκδ. Π.Πουρναράς, Θεσσ/ίκη 1991, σελ.417-418</ref> Τελικά η λέξη Σούφι σημαίνει «Αυτός που είναι καθαρός στην καρδιά», ή «ένας από τους καθαρούς».

* Πηγές επίδρασης: AυτόΑυτό καθ'αυτό το υπέδαφος του [[Ισλάμ]] έδωσε τις αφετηρίες διαμόρφωσής του. Η προσδοκία του τέλους, η αίσθηση ότι ο κόσμος είναι παροδικός και η ζωή χωρίς νόημα αν δεν σχετίζεται με τον [[Θεός|Θεό]] γέννησαν την διάθεση φυγής. Η περί εσχάτων διδασκαλία του [[Ισλάμ]] καθώς τονίζει τον φόβο της κρίσης του [[Αλλάχ]], τις νηστείες, τις λιτανείες, προσέφερε το αναγκαίο πλαίσιο ανάπτυξης των σουφικών τάσεων. Τα πρώτα κηρύγματα του [[Μωάμεθ]] στη [[Μέκκα]] τόνιζαν την ανάγκη μετανοίας ενόψει της επερχόμενης ημέρας της κρίσεως: «Όχι δεν πρέπει να (παραπλανηθείς)! Και όμως διαψεύδετε την Κρίση» (Κοράνιο 82,9)·«και αγαπάτε τον πλούτο με υπερβολική αγάπη» (Κοράνιο 89,20) [...] «Ότι έχετε μαζί σας εξαφανίζεται, ό,τι όμως έχει ο Αλλάχ παραμένει» (Κοράνιο 16,96). Τα αγαθά του κόσμου κατανοούνται ως δώρο του ΘεόυΘεού αλλά ταυτόχρονα και εμπόδιο δυνατό να θέτει σε πειρασμό τους πιστούς ώστε να κινδυνεύουν να χάσουν το φόβο της μέλλουσας κρίσης.<ref>Αλέξανδρου Καριώτογλου, Σπουδή στη θρησκειολογία, εκδ.Γρηγόρη, Αθήνα, 2005, σελ.177-178</ref> Υπήρξαν στίχοι του Κορανίου, οι οποίοι ερμηνεύθηκαν κατάλληλα ώστε να στηρίξουν θεολογικά έναν τέτοιο τρόπο ζωής. Ο Θεός δεν είναι μόνο πανταχού παρών, αλλά και με έναν μυστικό τρόπο πολύ κοντά στον άνθρωπο: «Εμείς είμαστε που πλάσαμε τον άνθρωπο και γνωρίζουμε τι εισηγήσεις του ψιθυρίζει η ψυχή του, γιατί είμαστε πιο κοντά σ' αυτόν παρά η φλέβα του λαιμού του» (Κοράνιο 50,16).<ref>όπ.π. σελ.178</ref>

Από το [[Νεοπλατωνισμός|νεοπλατωνισμό]] τη θεώρηση της [[γνώση|γνώσης]] της φώτισης και της έκστασης. Από το [[γνωστικισμός|γνωστικισμό]] τις περί φωτός και σκότους αντιλήψεις. Τέλος από το [[Βουδισμός|Βουδισμό]] τη θεώρηση του υψίστου σκοπού των σούφι της «φανά» που είναι η ιδέα για το σβήσιμο του ατομικού εγώ στο καθολικό Ον, το Θεό, έννοια ανάλογη με τη [[βουδισμός|βουδιστική]] [[Νιρβάνα]].<ref> όπ.π.σελ.179</ref> Αντικειμενικός σκοπός τους είναι η προσέγγιση της αλήθειας, ενώ κάθε νέο μέλος, ο νεόφυτος δηλαδή, καλούνταν «να επιβιβασθεί σε ένα σκάφος που πλέει στη θάλασσα της αμφιβολίας», ώστε να αρχίσει τις έρευνές του που τελικά θα τον οδηγήσουν στην αλήθεια.