Ινδονησία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι Αυστρονήσιοι, οι οποίοι αποτελούν την πλειονότητα του σύγχρονου πληθυσμού, μετανάστευσαν στη [[Νοτιοανατολική Ασία]] από την [[Ταϊβάν]]. Έφτασαν στην Ινδονησία περίπου το 2000 [[ΠΚΕ]] και εξαπλώθηκαν στο αρχιπέλαγος, με αποτέλεσμα οι ιθαγενείς Μελανήσιοι να μετακινηθούν σε ανατολικότερες περιοχές. Οι ιδανικές συνθήκες καλλιέργειας και η ανάπτυξη της τεχνικής της καλλιέργειας ρυζιού σε ορυζώνες τον 8ο αιώνα ΠΚΕ οδήγησε στην ακμή των χωριών, πόλεων και βασιλείων τον πρώτο αιώνα ΚΕ. Η στρατηγική θέση της Ινδονησίας ώθησε στην ανάπτυξη εμπορίου, μεταξύ άλλων των μπαχαρικών, συνδέοντας μεταξύ άλλων τα βασίλεια της [[Ινδία]]ς και την [[Κίνα]] μέσω δρόμων που εγκαθιδρύθηκαν αρκετούς αιώνες ΠΚΕ. Το εμπόριο έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στην ινδονησιακή ιστορία. Ο ινδουισμός και ο βουδισμός Μαχαγιάνα έφτασαν στην Ινδονησία το 4ο και 5ο αιώνα, καθώς το εμπόριο με την Ινδία εντατικοποιήθηκε κατά την εποχή της νότιας δυναστείας Παλλάβα στην Ινδία.

 

 

Η πρώτη τακτική επαφή ανάμεσα σε Ευρωπαίους και Ινδονήσιους ξεκίνησε το 1512, όταν Πορτογάλοι έμποροι, με αρχηγό τον [[Φρανσίσκο Σερράο]] προσπάθησαν να μονοπωλήσουν το εμπόριο [[Γαριφαλόδενδρο|γαριφάλων]] και άλλων μπαχαρικών από τις [[Μολούκες]]. Ακολούθησαν Ολλανδοί και Βρετανοί έμποροι. Το 1602, οι Ολλανδοί εγκαθίδρυσαν την [[Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών]] (VOC) και έγιναν η κύρια ευρωπαϊκή δύναμη. Μετά τη χρεωκοπία της, η VOC διαλύθηκε το 1800 και η κυβέρνηση της Ολλανδίας εγκαθίδρυσε τις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες ως εθνικοποιημένη αποικία.

 

Από τις αρχές του 20ού αιώνα σε πολλά νησιά εκδηλώνονταν εξεγέρσεις ενάντια στις ξένες αρχές. Έπειτα από ένα σύντομο διάστημα κατοχής από την [[Ιαπωνία]] κατά τη διάρκεια του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]], οι Ινδονήσιοι με αρχηγό το [[Σουκάρνο]] κήρυξαν την ανεξαρτησία της χώρας το [[1945]] και ο Σουκάρνο διορίστηκε ο πρώτος πρόεδρος της Ινδονησίας. Μετά από τετραετείς συγκρούσεις ([[Ινδονησιακή Επανάσταση]]) με τους Ολλανδούς, οι οποίοι προσπάθησαν να επανακάμψουν στην περιοχή μετά τον πόλεμο, πέτυχαν την αναγνώριση του κράτους τους ως ενιαίου και ανεξάρτητου ([[1949]]).

 

Οι μεσολαβητικές προσπάθειες του [[Η.Π.Α.|Αμερικανού]] υπουργού Δικαιοσύνης [[Ρόμπερτ Κένεντι]], που περιόδευσε στην περιοχή, του πρίγκιπα [[Νορόντομ Σιχανούκ]] της [[Καμπότζη]]ς και η τριμερής διάσκεψη του [[Τόκιο]] στις [[20 Ιουνίου]] του [[1964]] απέτυχαν. Στις [[2 Ιανουαρίου]] του [[1965]], η Ινδονησία αποχώρησε από τον [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών|Ο.Η.Ε.]], σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την κατάληψη μίας θέσης του [[Συμβούλιο Ασφαλείας Ηνωμένων Εθνών|Συμβουλίου Ασφαλείας]] από τη Μαλαισία. Ο Σουκάρνο, που είχε διακηρύξει την «πολιτική της αντιπαράθεσης» με τη γειτονική Μαλαισία, ανακοίνωσε ότι 21.000.000 εθελοντές, άνδρες και γυναίκες, είναι έτοιμοι να εισβάλουν και να κατατροπώσουν τον εχθρό. Ήδη είχαν περάσει στο μαλαισιανό έδαφος ομάδες κομάντος και αλεξιπτωτιστών της Ινδονησίας οι οποίες, όμως, εξουδετερώθηκαν από τα στρατεύματα της Μαλαισίας και των συμμάχων της: [[Αγγλία|Άγγλοι]], [[Αυστραλία|Αυστραλοί]], [[Νέα Ζηλανδία|Νεοζηλανδοί]] και στη συνέχεια [[Η.Π.Α.|Αμερικανοί]] και [[Καναδάς|Καναδοί]] έσπευσαν να ενισχύσουν τα ευαίσθητα σημεία των μαλαισιανών συνόρων<ref>''Στα πρόθυρα πολέμου Ινδονησία και Μαλαισία'', Ιστορικό Λεύκωμα 1965, σελ. 111, Καθημερινή (1997)</ref>.

 

Το [[1965]] πραγματοποιήθηκε στην Ινδονησία αποτυχημένη, αιματηρή απόπειρα πραξικοπήματος. Η απόπειρα, που στοίχισε τη ζωή σε έξι στρατηγούς, μεταξύ των οποίων και στον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, οργανώθηκε από το διοικητή της προεδρικής φρουράς, αντισυνταγματάρχη Αντάνγκ. Στο σύντομο διάστημα της λειτουργίας του ραδιοφωνικού σταθμού των στασιαστών, ο Αντάνγκ ισχυρίστηκε ότι το υπό την ηγεσία του «Κίνημα της 30ης Σεπτεμβρίου» -το οποίο πρόλαβε να σχηματίζει προσωρινή κυβέρνηση- αναγκάστηκε να καταλάβει την εξουσία γιατί βρισκόταν σε εξέλιξη συνωμοσία της αμερικανικής υπηρεσίας πληροφοριών ([[CIA]]) και στρατηγών, με στόχο την ανατροπή του νόμιμου προέδρου Σουκάρνο. Το πρωί της [[2 Οκτωβρίου|2ας Οκτωβρίου]], οι δρόμοι της Τζακάρτα κατακλύστηκαν από στρατιωτικά αποσπάσματα που εκτελούσαν περιπολίες για να συλλάβουν και να οδηγήσουν στις φυλακές τους στασιαστές. Πρωταγωνιστικό ρόλο στη συντριβή των κινηματιών έπαιξε ο στρατηγός [[Σουχάρτο]], ο οποίος προέβαλε πλέον ως ο ισχυρός άνδρας της Ινδονησίας, παραμερίζοντας τον εθνικιστή-μαρξιστή Σουκάρνο. Ο Ινδονήσιος πρόεδρος, αν και διατήρησε τυπικά το αξίωμά του, ήταν τόσο αποδυναμωμένος πλέον ώστε σύντομα αναγκάστηκε να διορίσει αρχηγό του Γενικού Επιτελείου τον Σουχάρτο, αν και ο τελευταίος άφησε σαφή υπονοούμενα για ανάμιξη του Σουκάρνο στο πραξικόπημα, προετοιμάζοντας το έδαφος για την έξωσή του από το προεδρικό μέγαρο. Οι υποψίες για την οργάνωση του πραξικοπήματος έπεσαν στο κινεζόφιλο Κ.Κ. Ινδονησίας, το οποίο, χάρη στον πρωταγωνιστικό του ρόλο στον αντιαποικιακό αγώνα, την εκλογική του δύναμη και την ισχυρή του οργάνωση, έπαιξε σημαντικό ρόλο στη δημόσια ζωή και ασκούσε επιρροή στην πολιτική του Σουκάρνο. Υπό την καθοδήγηση του Σουχάρτο και με την ανοχή των Άγγλων και Αμερικανών συμβούλων του, ξεκίνησε μία απερίγραπτη σφαγή των κομμουνιστών, που κράτησε μήνες. Τα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος και της νεολαίας του, "Πεμούντα Ρακτζάν", συλλαμβάνονταν κατά δεκάδες από το στρατό και οδηγήθηκαν στις φυλακές, ενώ αντικομμουνιστές μουσουλμάνοι πυρπόλησαν τα κεντρικά γραφεία του Κ.Κ. στην Τζακάρτα, υπό τα απαθή ή εγκωμιαστικά βλέμματα των αστυνομικών. Σε όλη την Ινδονησία κομμουνιστές εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από στρατιώτες ή λιντσαρίστηκαν από μουσουλμάνους, σε ορισμένες δε περιπτώσεις βασανίστηκαν ή κάηκαν ζωντανοί μέσα στις λέσχες τους. Ο Σουκάρνο αποκάλυψε ότι μόλις την επομένη του πραξικοπήματος εκτελέστηκαν 87.000 κομμουνιστές, ενώ ο τελικός απολογισμός του πογκρόμ ήταν εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, ίσως και πάνω από ένα εκατομμύριο. Με την τραγική του κατάληξη, το αποτυχημένο πραξικόπημα της Τζακάρτα -που καταδικάστηκε ως "ολέθριος προβοκατόρικος τυχοδιωκτισμός" από τη [[Μόσχα]]- έβλαψε καίρια το επαναστατικό γόητρο της [[Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας|Κίνας]], σε μία περίοδο που η [[Μάο Τσετούνγκ|μαοϊκή]] ηγεσία προσπαθούσε να διευρύνει τα ερείσματά της στον Τρίτο Κόσμο<ref>''Σφαγή εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών στην Ινδονησία'', Ιστορικό Λεύκωμα 1965, σελ. 107-109, Καθημερινή (1997)</ref>. Ο δε στρατηγός Σουχάρτο κατάφερε να παραγκωνίσει τον αποδυναμωμένο Σουκάρνο και να γίνει πρόεδρος το 1968, επιβάλλοντας τη Νέα Τάξη, η οποία υποστηρίχθηκε από τις ΗΠΑ και προσέλκυσε ξένες επενδύσεις με αποτέλεσμα την οικονομική ανάπτυξη της Ινδονησίας. Όμως η απολυταρχική Νέα Τάξη κατηγορήθηκε για [[διαφθορά]] και καταστολή της αντιπολίτευσης.

 

Η Ινδονησία ήταν η χώρα που επλήγη περισσότερο από την ασιατική οικονομική κρίση το 1997,<ref>{{cite book | last =Delhaise | first = Philippe F | title =Asia in Crisis: The Implosion of the Banking and Finance Systems | publisher =Willey | year =1998 | page =123 | isbn = 0-471-83450-5}}</ref> με αποτέλεσμα λαϊκές εξεγέρσεις που οδήγησαν το Σουχάρτο να παραιτηθεί.<ref>{{cite news |url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/events/indonesia/latest_news/97848.stm |title=President Suharto resigns |publisher=BBC |date=21 May 1998 |accessdate=12 November 2006}}</ref> Το 1999, το [[Ανατολικό Τιμόρ]] ψήφισε να αποσχιστεί από την Ινδονησία μετά από 25χρονη στρατιωτική κατοχή<ref>{{cite web |last=Burr |first=W. |author2=Evans, M.L. |title=Ford and Kissinger Gave Green Light to Indonesia's Invasion of East Timor, 1975: New Documents Detail Conversations with Suharto |work=National Security Archive Electronic Briefing Book No. 62 |publisher=[[National Security Archive]], [[The George Washington University]], Washington, DC |date=6 December 2001 |url=http://www.gwu.edu/~nsarchiv/NSAEBB/NSAEBB62/ |accessdate=17 September 2006}}; {{cite web |title=International Religious Freedom Report |work=Bureau of Democracy, Human Rights, and Labor | location = US | publisher= Department of State |date=17 October 2002 |url=http://www.state.gov/g/drl/rls/irf/2002/13873.htm |archiveurl=https://web.archive.org/web/20110716060553/http://www.state.gov/g/drl/rls/irf/2002/13873.htm |archivedate=16 July 2011 |accessdate=29 September 2006}}</ref>. Τον Ιανουάριο του 1999 θρησκευτικές διαμάχες ξέσπασαν στα νησιά των Μολούκων ανάμεσα στους μουσουλμανικούς και χριστιανικούς πληθυσμούς, κυρίως στο [[Άμπον (νησί)|Άμπον]] και την [[Χαλμαχέρα]]. Οι διαμάχες θεωρούνται ότι έληξαν τις 13 Φεβρουαρίου 2002. Στη μετά Σουχάρτο εποχή, η δημοκρατία ενισχύθηκε και το 2004 πραγματοποιήθηκε η πρώτη άμεση εκλογή προέδρου. Η πολιτική και οικονομική αστάθεια, πολιτική αναταραχή, διαφθορά και τρομοκρατία επιβράδυναν την πρόοδο, αλλά τα τελευταία πέντε χρόνια η οικονομία της χώρας είναι ισχυρή.