Όλα τα βιβλία ύμνων προς την Παναγία λέγονται Θεοτοκάρια, έχει επικρατήσει όμως αυτό που γράφτηκε το 1796 από τον όσιο Νικόδημο τον Αγιορείτη. Στο βιβλίο του συγκέντρωσε 6256+6 κανόνες προς την Θεοτόκο από μεγάλους υμνογράφους, όπως τού Ανδρέα Κρήτης, τού Ιωάννη τού Δαμασκηνού, τού Θεοφάνη Νικαίας τού Γραπτού, τού Ιωσήφ τού Υμνογράφου, τού Ιωάννη Ευχαΐτων, της Θέκλας και άλλων, συνολικά 22εικοσιδύο υμνογράφων. Τους κανόνες συνέλεξε από χειρόγραφα των Μονών τού Αγ. Όρους. Οι κανόνες διακρίνονται για το ποιητικό, μουσικό και θεολογικό τους μεγαλείο. Πρόκειται για σπουδαίο υμνολογικό έργο. Ο όσιος έγραψε και ο ίδιος πληθώρα Κανόνων προς τη Θεοτόκο, αλλά από ταπεινοφροσύνη δεν τους περιέλαβε στο έργο. Ο όσιος αναφέρει ότι συνέλεξε τους Κανόνες ως άνθη σε στέφανο και έτσι ονομάζει το έργο του: ''στέφανος της Αειπαρθένου''. Ο μοναχός Γεράσιμος Μικραγιαννίτης πρόσθεσε καθίσματα και καταληκτικά προσόμοια.
Ο άγιος Νεκτάριος Αιγίνης με το ποιητικό, υμνογραφικό χάρισμά του συνέγραψε ύμνους στη Θεοτόκο. Η συλλογή του ("Θεοτοκάριον") περιέχει τον γνωστό ύμνο "Αγνή Παρθένε...".
