|
[[Αρχείο:Meister_des_Rosenromans_001.jpg|μικρογραφία|''ΤοΟ Γύρο-οχορός θεόςστο θεό της αγάπης,''<br />Χειρόγραφο της μυθιστορίαςΜυθιστορίας'' του ρόδου'' (περ. 1430), μικρογραφία από το Master από το Μυθιστόρημα του ρόδου της Βιέννης, ÖNB, Cod.2568.]]
Η '''μυθιστορίαΜυθιστορία του ρόδου''' είναι ένα ποιητικό έργο 21.780 οκτασύλλαβων στίχων με τη μορφή ενός αλληγορικού όνειρου. Γράφτηκε σε δύο στάδια<span> </span>: Ο Γκιγιώμ ντε Λορίς έγραψε το πρώτο μέρος (4058 στίχοι) 1230-1235 και, στη συνέχεια, το έργο συνεχίστηκε και συμπληρώθηκε από τον Ζαν ντε Μεν (17.722 στίχοι) ανάμεσα στο 1275 και 1280.
== Παρουσίαση ==
Η χρονολόγηση της μυθιστορίας του ρόδου τοποθετείται προς το τέλος της βασιλείας του [[Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου Θ']] για το δεύτερο μέρος (μεταξύ 1264 και 1269). Η γλώσσα είναι ευανάγνωστη, υπάρχουν μόνο ορισμένες ορθογραφικές συμβάσεις του 13ου αιώνα και , επίσης, ορισμένα χαρακτηριστικά διαλέκτου στα χειρόγραφα. Είναι μια γλώσσα ραφιναρισμένη στονστο πρώτο μέρος που έγραψε ο Γκιγιώμ ντε Λορίς, ενεργητική και πικάντικη στονστο δεύτερο μέρος του Ζαν ντε Μεν. Είναι απαραίτητο να τονίσουμε την ψυχολογική αξία του πρώτου μέρους και την πνευματική και εγκυκλοπαιδική αξία του δεύτερου.
Το πρώτο μέρος διηγείται τοτις κόρτεερωτοτροπίες ενός άνδρα στην αγαπημένη του και τις προσπάθειές του να διεισδύσει σε ένα περιφραγμένο κήπο, που συμβολίζει την κοπέλα. Το δεύτερο παρουσιάζει μια πιο φιλοσοφική συζήτηση για τον έρωτα, καθώς και παρεκβάσεις για διάφορα θέματα, παρωδώντας μερικές φορές τις ιδέες και τα συναισθήματα που εκφράζονται από τον Γκιγιώμ ντε Λορίς.
=== ''Η μυθιστορία του ρόδου ''του Γκιγιώμ ντε Λορίς ===
Ο Ζαν ντε Μεν πρόσθεσε στο έργο 17.722 στίχους. Το βιβλίο παρουσιάζεται σαν ''μια ευχάριστη και διδακτική συνομιλία'', φιλοσοφικού χαρακτήρα με διάφορους διαδοχικούς συνομιλητές.
Αναπτύσσει το χαρακτήρα της ''Γριάς'', δεσμοφύλακα της ''Bel-Ξενιστή'', το οποίοπου εδώ γίνεται ένα τρομερή παραμάνασυνοδός. Αυτές οι γυναίκες, ειδικά επιφορτισμένες από τον ζηλιάρη σύζυγο να παρακολουθούν την ερωμένη του, την ακολουθούσαν παντού και έδιναν λογαριασμό για όλα στον αφέντη που τις πλήρωνε για αυτό αλλά ήταν πάντα έτοιμες να υπηρετήσουν αυτόν που πλήρωνε πιο καλά, συχνά λοιπόν έπαιζαν διπλό ρόλο. Η'' Γριά'' διηγείται με κυνισμό (στίχοι 12710 έως 14516) πώς μια γυναίκα πρέπει πάντα να αποσπά όσα περισσότερα μπορεί από τους διαδοχικούς αγαπημένους και τους εραστές της — αυτό που έκανε πάντα η ίδια — και διαφορετική συμπεριφορά είναι τρέλα και οδηγεί να βρεθεί κάποια άπορη μόλις περάσει η ομορφιά της νεότητας. Με αυτό το μάθημα κυνισμού και τις πινελιές του [[Μισογυνισμός|μισογυνισμού]], όλα τα ιδανικά του Αυλικού έρωτα και του σεβασμού για τη γυναίκα που είχεείχαν επικρατήσει στις αριστοκρατικές αυλές, καταρρέεικαταρρέουν<ref>André Lanly, Notice de présentation au ''Roman de la Rose'', tome II, Paris, Librairie Honoré Champion, 1973, {{p.}}</ref>. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μία από τις πιο προσφιλείς ιδέες του Ζαν ντε Μεν, είναι ότι η αληθινή αγάπη πρέπει να είναι ανιδιοτελής, και να γεννηθείγεννιέται από μια καθαρή καρδιά.
Αυτό το δεύτερο μέρος δενφιλοσοφεί είναιπάνω φιλόσοφοςστον με την αγάπηέρωτα. Είναι πλήρης,Αναφέρεται επίσης, ταστα κατοικίδια ζώα, που ο άνθρωπος δεν μπορείθα ναμπορούσε υποδουλώσουνποτέ όπωςνα θα ήτανυποδουλώσει αν είχαν τηντη ''κατανόησηνόηση. '' , τοΣτο κόλπο της φύσης, που καθώς η επιθυμία των απογόνωνανθρώπων του ανθρώπουήταν ανεπαρκής για να εξασφαλίσει μόνη της την αναπαραγωγή του είδους, προστέθηκεπρόσθεσε ηστην πράξη του έρωτα, ένα μικρό μπόνους ευχαρίστησηευχαρίστησης για να τους παρακινήσει τους,λίγο. οιΣτους άρχοντες που δεν έχουν καμίακανένα επαίρεταιλόγο τωννα προγόνωνυπερηφανεύονται για τους προγόνους τους, όταν δεν έχουν οι ίδιοι τις ιδιότητες αυτών. Ωστόσο, η αληθινή ευγένεια είναι τοη φράγκοειλικρινής ήθελε,βούληση και οη λόγοςλογική που ο Θεός έχει δώσει στους άνδρεςανθρώπους<ref>André Lanly, Notice de présentation au ''Roman de la Rose'', tome II, Paris, Librairie Honoré Champion, 1973, {{p.}}</ref>
Αλλά αυτόαυτή τοη sequelσυνέχεια γιατης το ''ΕιδύλλιοΜυθιστορίας του Τριαντάφυλλου'' ρόδου είναι πρώτα και κύριακυρίως μια [[σάτιρα]]<span> </span>του Jean de Meung παίρνει τα ασκεί κριτική στα μοναστικά τάγματα, κήρυκες, και [[Επαιτικά τάγματα|τους ζητιάνους]], και ιδιαίτερα οιστους θρησκευτικοίθρήσκους υποκριτές, που δεντο έχουνμόνο μιαθρησκευτικό θρησκευτικήπάνω συνήθειατους είναι τα ρούχα, τηνστην αγαμία των κληρικώνχειροτονημένων χειροτονήθηκεκληρικών (καινοτομία του συμβουλίου, του Τορίνο και του συμβουλίου, τηςτου Τολέδο το έτος 400-401), τηνστους αρχοντιάαριστοκράτες, τηνστην [[Αγία Έδρα|Αγία έδρα]], οιστις υπερβολικές αξιώσεις της υπερβαίνουντου δικαιωμάτωνβασιλιά, αλλά κυρίως για τιςστις γυναίκες. Ενώ ο WilliamΓκιγιώμ ήτανντε εκτεθειμένοΛωρίς στουςείχε εκθέσει τους νόμους τηςτου "αριστοκρατικήςεξειδανικευμένου αγάπηςέρωτα", Jeanο Ζαν deντε MeungΜεν προστέθηκεπρόσθεσε μια "τέχνη του έρωτα" που εκθέτει απότομαάγρια τα ελαττώματα των γυναικών, τις παγίδες και τους τρόπους για να ξεγελάσει τους, σύμφωνα με το πνεύμα της σάτιρας και του σκεπτικισμού του fabliaux.
Το δεύτερο μέρος έχει προκαλέσει διαμάχη για τηντη αντικειμενοποίησηστάση τωντου γυναικώνΖαν απόντε τονΜεν Jeanαπέναντι deστις Meungγυναίκες, ιδίως η απάντηση της [[Κριστίν ντε Πιζάν|Christine de Pisan]] σχετικά με τις θέσεις τηςτου, οδηγώνταςπου οδήγησε σε μία από τις πρώτες διαμάχεςφεμινιστικές φεμινίστριεςδιαμάχες<ref>[http://sisyphe.org/article.php3?id_article=562 Voir l'article sur cette querelle féministe sur ''sisyphe.org'']</ref>. ΕκείΕδώ είναιβρίσκουμε ητη σύγκριση, πουτου έγινεγάμου διάσημο,με τοένα γάμοδίχτυ, μεστο ένα δίχτυοποίο τα ψάρια προσπαθούν να εισέλθουνμπουν, ενώ εκείνοιεκείνα που είναι μέσα θα ήθελαν να βγούμε από αυτό<span> </span>:βγουν.
[[Αρχείο:Romaunt_rose_chaucer.jpg|μικρογραφία|Σελίδα από ''Τη Μυθιστορία του Ρόδου'', Chaucer, γύρω στο 1440 (MS Κυνηγός 409, σελίδα folio 57v, V. 3.7).]]
Ένα μέρος από το μυθιστόρημα έχει μεταφραστεί στα αγγλικά ως ''Το Romaunt του Τριαντάφυλλου'' από [[Τζόφρι Σώσερ|τον Τζέφρι Τσόσερ]], ο οποίος είχε μεγάλη επιρροή στην αγγλική λογοτεχνία.
== Υποδοχή ==
[[Αρχείο:Jean_molinet.gif|αριστερά|μικρογραφία|Πρόλογος του " ''Roman de la Rose'' moralisé και την αντιστάθμιση του έμμετρου λόγου σε πρόζα ", μια μικρογραφία της παρουσίασης από το χειρόγραφο [[Φίλιππος του Ράβενσταϊν|Philippe de Clèves]] από τον συγγραφέα.]]
Η μυθιστορία του ρόδου ήταν ό, τι θα αποκαλούσαμε σήμερα — τηρουμένων των αναλογιών —ένα μπεστ σέλερ. Έχουν βρεθεί, περίπου εκατό αντίτυπα στη Γαλλία, και περίπου 300 άλλα είναι γνωστά<ref>[http://www.lesoir.be/culture/arts_plastiques/2011-03-14/le-best-seller-du-moyen-age-828057.php Le best-seller du Moyen Âge], ''Le Soir'', {{date|14|mars|2011}}.</ref>. ΝαΓια να εκτιμήσουμε την πραγματική αξία αυτού του αριθμού, πρέπει να θυμόμαστε ότι η τυπογραφία εφευρέθηκε γύρω στο [[1450]]. Όλα τα αντίτυπα είναι, συνεπώς, χειρόγραφα σε περγαμηνή, υπομονετικά καλλιγραφημένα γράμμα-γράμμα και στολισμένα με μινιατούρες.
Ο άλμπερτ Πάικ (1809-1891) κάνει μια εσωτερική ανάγνωση του ''Roman de la Rose'', το σχετικό συμβολισμό από την ανάγνωση [[Καμπάλα (θρησκευτικό κίνημα)|τα αποκρυφιστικά]] του το ''[[Άσμα Ασμάτων|Τραγούδι των Τραγουδιών]]'', η οποία θεωρεί ότι το Τριαντάφυλλο ως ένα ζωντανό σύμβολο της τελειότητας<span> </span>: η κατάκτηση του Τριαντάφυλλου είναι η εικόνα από την έναρξη, το Τριαντάφυλλο είναι ένα σημάδι της εκπλήρωσης των σπουδαίο έργο για τις εσωτερικές εντολές όπως οι [[ροδόσταυροι]] και [[Ελευθεροτεκτονισμός|μασονία]]<ref>(Αγγλικά) {{Cite web|url=http://www.sacred-texts.com/mas/md/md31.htm}}</ref>. Σύμφωνα με τον ίδιο, {{Παράθεμα|''le Roman de la Rose'' est l'épopée de la vieille France. C'est un livre profond sous son aspect léger, une révélation aussi érudite que celle d'[[Apulée]] concernant les mystères de l'[[Occultisme]]. La Rose de [[Nicolas Flamel|Flamel]], celle de [[Jean de Meung]] et celle de [[Dante Alighieri|Dante]] s'épanouissent sur la même tige<ref>{{citation étrangère|lang=en|''The Roman de la Rose'' is the Epic of old France. It is a profound book, under the form of levity, a revelation as learned as that of Apuleius, of the Mysteries of Occultism. The Rose of Flamel, that of Jean de Meung, and that of Dante, grew on the same stem.}}</ref>.}}
== Η " διαμάχη της Μυθιστορίας του ρόδου " ==
ΤοΗ ''Ρομάντζομυθιστορία του Rose''ρόδου ήταν το αντικείμενο τηςμιας διαφοράςδιάσημης διάσημοδιαμάχης στονστο εγγράμματο περιβάλλον παρίσιτου Παρισιού στα πρώτα χρόνια τηςτου {{s-|XV|e}}15ου αιώνα (κατά τη βασιλεία του [[Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας|Καρόλου VIΣΤ']]). ΤοΤα corpusκείμενα τωντα κειμένων σε σχέσησχετικά με αυτή την διαμάχη, που γοητευμένοςείχε απόπαθιάσει το,την προφανώςκοινωνία, σύγχρονη, διαβιβάστηκεσώθηκαν σε μας με τη μορφή της ένα " φάκελο ", με όχι λιγότερο από οκτώ χειρόγραφα από το πρώτο μισό του {{s-|XV|e}}15ου αιώνα.
Όλα ξεκίνησαν το [[1401]] από μια ζωντανήέντονη συζήτηση μεταξύ της [[Κριστίν ντε Πιζάν|Christine de Pisan]], του Jean de Montreuil και τοενός σε ένα φίλοφίλου "αξιοσημείωτηαξιοσημείωτο clercκληρικό", σχετικά με τοτις βάσιμοαρετές της ''ΜυθιστόρημαΜυθιστορίας Τριαντάφυλλο''.του ρόδου. Προφανώς δυσαρεστημένοι με το αποτέλεσμα, Jean de Montreuil απευθύνεται προς τους δύο συνομιλητές, που παρατάχθηκαν εναντίον του, μια επιστολή, το πρώτο κείμενο της διαμάχης, η οποία έχει χαθεί. [[Κριστίν ντε Πιζάν|Christine de Pisan]] απαντηθεί το πρώτο κείμενο κονσέρβες)<span> </span>: κατηγόρησε το ''Μυθιστόρημα''έργο για έναχυδαίο λεξιλόγιο, αγένειαγια προσβολές κάνειπρος ητη συζυγική κατάσταση, τα κίνητρα για μια χαλαρή ζωή και λόγου του σάτιρα κατά των γυναικών ( {{Παράθεμα|''Mais je treuve, ce il me semble, ces dictes choses et assez d'autres considerees, que mieulx lui affiert ensevelissement de feu que couronne de lorier [...] je dis que c'est exortacion de vice, confortant vie dissolue, doctrine pleine de decevance, voye de dampnacion, diffameur publique, cause de souspeçon et mescreandise, honte de plusieurs personnes, et puet estre d'erreur''}}).
Gontier Col έγραψε με τη σειρά της [[Κριστίν ντε Πιζάν|Christine de Pisan]], ζητώντας του ένα αντίγραφο αυτού του κειμένου {{Παράθεμα|''que tu as nouvellement escript par maniere de invection contre ce que mon maistre enseigneur et familier feu maistre [[Jean de Meung|Jehan de Meung]] [...] fit et compila ou Livre de la Rose''}}, και εντάχθηκε ένα άλλο έργο με τίτλο ''ο Θησαυρός της πίστης'', που αποδίδεται στην εποχή του Jean de Meung αλλά στην πραγματικότητα του Jean Chapuis. Αφού έχετε λάβει ένα αντίγραφο του το πρώτο κείμενο, έστειλε άλλο γράμμα, επικρίνοντας τον για το τεκμήριο για το τι {{Παράθεμα|''tresexcellent et irreprehensible docteur en saincte divine escripture [...] que si horriblement oses et presumes corrigier et reprehendre''}}. [[Κριστίν ντε Πιζάν|Christine de Pisan]] του απάντησε, επανέλαβε με έμφαση τις θέσεις του ({{Παράθεμα|''Je dis derechief et replique et triplique tant de fois comme tu vouldras que ledit intitule Romant de la Rose, nonobstant y ait de bonnes choses, [...] puet estre cause de mauvaise et perverse exortacion en tresabhominables meurs [...]''}}) ; έστειλε από την άλλη πλευρά, όλα τα έγγραφα της διαμάχης η βασίλισσα [[Ισαβέλλα της Βαυαρίας]] και ο Γουίλιαμ της Tignonville, ο πρύτανης του Παρισιού (και άνθρωπος των γραμμάτων, μεταφραστής στα γαλλικά του ''Liber philosophorum moralium antiquorum'', υπό τον τίτλο ''Ο Ντιζ moraulx των φιλοσόφων'').
Σύμφωνα με το Louis Petit de Julleville, είναι η συμβολή της [[Κριστίν ντε Πιζάν|Christine de Pisan]] , το οποίο είναι το πιο ενδιαφέρον<span> </span>: {{Παράθεμα|Mais il reste à Christine le mérite d'avoir discerné le caractère intime du roman de [[Jean de Meung]], qui est dans la tendance de l'auteur à réhabiliter la nature humaine, libre et affranchie de toutes les lois et de toutes les conventions sociales. Le ''Roman de la Rose'' renferme les premiers germes d'une Renaissance naturaliste dirigée contre la discipline austère et stricte du christianisme. C'est ce que les savants adversaires de Christine ne voyaient pas ou peut-être feignaient de ne pas voir.}}
Εκτός από μια διαμάχη ηθική και θρησκευτική (ιδίως με την παρέμβαση του Ζαν Γκέρσον, που αντιπροσωπεύουν την άποψη του γραφείου παραδοσιακά), η "διαμάχη του ''Roman de la Rose''" ήταν επίσης η πρώτη βεντέτα της λογοτεχνίας στη Γαλλία, με τη συμμετοχή μιας γυναίκας. Η βεντέτα (μεταξύ "rhodophilesροδόφιλων" και " rhodophobesροδόφοβων ", σύμφωνα με την ευχάριστη έκφραση) μελετήθηκαν από τον Έρικ Χικς, έναν ειδικό στο έργο της [[Κριστίν ντε Πιζάν|Christine de Pisan]].
== Εκδόσεις ==
|
