Η Συνθήκη αναγνώρισε επίσημα την ανεξαρτησία των ''[[de facto]]'' κυρίαρχων πριγκιπάταπριγκιπάτων της Ρουμανίας, της Σερβίας και του Μαυροβουνίου, μαζί με την αυτονομία της Βουλγαρίας - αν και η τελευταία στην πράξη λειτούργησε ανεξάρτητα και χωρίστηκε σε τρία μέρη: το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας, την αυτόνομη επαρχία της [[Ανατολική Ρωμυλία|Ανατολικής Ρωμυλίας]] και τη [[Μακεδονία]]ς, που επεστράφη στους Οθωμανούς, ανατρέποντας έτσι τα ρωσικά σχέδια για μια ανεξάρτητη - και ρωσόφιλη - "Μεγάλη Βουλγαρία". Η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου είχε δημιουργήσει ένα Βουλγαρικό κράτος, που ήταν ότι ακριβώς φοβόντουσαν περισσότερο η Μεγάλη Βρετανία και η Αυστροουγγαρία.<ref>Krasner Stefen, Sovereighty: Organized Hypocricy, Princeton University Press, σ. 165 (1999)</ref>
Το Πριγκιπάτο της Βουλγαρίας είχε βόρεια όρια τον Δούναβη και νότια τον Αίμο. Η [[Ανατολική Ρωμυλία]] (νοτίως του Αίμου)
