|
[[Αρχείο:Meister_des_Rosenromans_001.jpg|μικρογραφία|''Ο χορός στο θεό της αγάπης,''<br />Χειρόγραφο της Μυθιστορίας'' του ρόδου'' (περ. 1430), μικρογραφία από το Master από το Μυθιστόρημα του ρόδου της Βιέννης, ÖNB, Cod.2568.]]
<big>Η '''Μυθιστορία του Ρόδου''' είναι ένα μεσαιωνικό γαλλικό ποιητικό έργο με τη μορφή αλληγορικού όνειρου. Γράφτηκε σε δύο στάδια: Ο Γκιγιώμ ντε Λορίς έγραψε το πρώτο μέρος (1230-1235) και αργότερα το έργο συνεχίστηκε και συμπληρώθηκε από τον Ζαν ντε Μεν (1275 - 1280). Ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή γαλλικά ποιήματα του όψιμου Μεσαίωνα, έργο-σταθμός της [[Γαλλική λογοτεχνία του Μεσαίωνα|γαλλικής λογοτεχνίας του Μεσαίωνα.]] </big>▼[[Αρχείο:BodleianDouce364Fol8rRomanRoseMirthGladnessLeadDance.jpg|μικρογραφία|Χορός, μικρογραφία από χειρόγραφο της Μυθιστορίας του Ρόδου, [[βιβλιοθήκη Μπόντλιαν]]]]
== <big> Παρουσίαση </big> == ▼▲<big>Η '''Μυθιστορία του Ρόδου''' είναι ένα μεσαιωνικό γαλλικό ποιητικό έργο με τη μορφή αλληγορικού όνειρου. Γράφτηκε σε δύο στάδια: Ο Γκιγιώμ ντε Λορίς έγραψε το πρώτο μέρος (1230-1235) και αργότερα το έργο συνεχίστηκε και συμπληρώθηκε από τον Ζαν ντε Μεν (1275 - 1280). Ήταν ένα από τα πιο δημοφιλή γαλλικά ποιήματα του όψιμου Μεσαίωνα, έργο-σταθμός της [[Γαλλική λογοτεχνία του Μεσαίωνα|γαλλικής λογοτεχνίας του Μεσαίωνα.]]</big>
<big>Το έργο αποτελείται από 21.780 οκτασύλλαβους στίχους που ομοιοκαταληκτούν ανά δίστιχο, στο πρώτο μέρος αντιστοιχούν 4058 στίχοι και στο δεύτερο 17.722. Η γλώσσα είναι ευανάγνωστη, υπάρχουν μόνο ορισμένες ορθογραφικές συμβάσεις του 13ου αιώνα και ορισμένα χαρακτηριστικά διαλέκτου στα χειρόγραφα. Είναι μια γλώσσα ραφιναρισμένη στο πρώτο μέρος, που έγραψε ο Γκιγιώμ ντε Λορίς, ενεργητική και πικάντικη στο δεύτερο μέρος του Ζαν ντε Μεν. Είναι απαραίτητο να τονίσουμε την ψυχολογική αξία του πρώτου μέρους και την πνευματική και εγκυκλοπαιδική αξία του δεύτερου. </big>▼
<big>Το πρώτο μέρος διηγείται μια ερωτική πολιορκία, που τελικά στέφεται με επιτυχία . Πρωταγωνιστής είναι ο Εραστής και πρωταγωνίστρια το Ρόδο, που συμβολίζει την κοπέλα. Το δεύτερο μέρος παρουσιάζει μια φιλοσοφική συζήτηση για τον έρωτα, καθώς και παρεκβάσεις για διάφορα θέματα, σχολιάζοντας καυστικά πολλά από τα κακώς κείμενα της εποχής και παρωδώντας μερικές φορές τις ιδέες και τα συναισθήματα που εκφράζονται από τον Γκιγιώμ ντε Λορίς. </big>▼▲==<big>Παρουσίαση</big>==
▲<big>Το έργο αποτελείται από 21.780 οκτασύλλαβους στίχους που ομοιοκαταληκτούν ανά δίστιχο, στο πρώτο μέρος αντιστοιχούν 4058 στίχοι και στο δεύτερο 17.722. Η γλώσσα είναι ευανάγνωστη, υπάρχουν μόνο ορισμένες ορθογραφικές συμβάσεις του 13ου αιώνα και ορισμένα χαρακτηριστικά διαλέκτου. Είναι μια γλώσσα ραφιναρισμένη στο πρώτο μέρος, που έγραψε ο Γκιγιώμ ντε Λορίς, ενεργητική και πικάντικη στο δεύτερο μέρος του Ζαν ντε Μεν. Είναι απαραίτητο να τονίσουμε την ψυχολογική αξία του πρώτου μέρους και την πνευματική και εγκυκλοπαιδική αξία του δεύτερου.</big>
=== <big> Η Μυθιστορία του Ρόδου του Γκιγιώμ ντε Λορίς </big> === ▼▲<big>Το πρώτο μέρος διηγείται μια ερωτική πολιορκία, που τελικά στέφεται με επιτυχία. Το δεύτερο μέρος παρουσιάζει μια φιλοσοφική συζήτηση για τον έρωτα, καθώς και παρεκβάσεις για διάφορα θέματα, σχολιάζοντας καυστικά πολλά από τα κακώς κείμενα της εποχής και παρωδώντας μερικές φορές τις ιδέες και τα συναισθήματα που εκφράζονται από τον Γκιγιώμ ντε Λορίς.</big>
Το βιβλίο αρχίζει με μια εισαγωγή, που βρίσκεται πέντε χρόνια νωρίτερα. Ο ''Έρωτας'' βρίσκεται σε ένα περίκλειστο κήπο, που αναπαριστά την Αυλική κοινωνία, οι δε κακίες και τα ελαττώματα εκπροσωπούνται από αλληγορικούς χαρακτήρες και βρίσκονται έξω από τα τείχη. Έτσι, ''ο Κίνδυνος'' αντιπροσωπεύει την πίεση που ασκείται από το σύζυγο.
Το τριαντάφυλλο που "επισκιάζει όλα τα θαύματα της γης" εμφανίζεται αργά, και η περιγραφή της ''Γενναιοδωρίας'' (v. 1197-1206) θυμίζει το χαρακτήρα του Liénor στο άλλο ''Ειδύλλιο του Τριαντάφυλλου''
▲===<big>Η Μυθιστορία του Ρόδου του Γκιγιώμ ντε Λορίς</big>===
<big>Το βιβλίο παρουσιάζεται σαν ''μια ευχάριστη και διδακτική συνομιλία'', φιλοσοφικού χαρακτήρα με διάφορους διαδοχικούς συνομιλητές. Πρωταγωνιστής είναι ο Εραστής και πρωταγωνίστρια το Ρόδο, που συμβολίζει την κοπέλα, το αντικείμενο της λατρείας του. Οι άλλοι χαρακτήρες είναι κυρίως αφηρημένες ιδέες ή ηθικές και συναισθηματικές καταστάσεις, όπως η Συκοφαντία, ο Φθόνος, ο Φόβος, η Ντροπή, ο Κίνδυνος και άλλα. Υπάρχουν επίσης ανώνυμα πρόσωπα όπως ο Φίλος, η Γριά, η Ωραία Υποδοχή, η Αφροδίτη. Όλο το ποίημα διαδραματίζεται μέσα σε ένα όνειρο και περιέχει πάμπολλα σύμβολα. Σκηνικό της δράσης είναι ένας κήπος, που συμβολίζει την αυλική κοινωνία. Σκοπός του Εραστή είναι η κατάληψη ενός φρουρίου και η συνεπόμενη επαφή του με το φυλακισμένο Ρόδο.</big>
=== <big> Η Μυθιστορία του Ρόδου του Ζαν ντε Μεν </big> === ▼<big>Τα επικρατέστερα στοιχεία είναι η ρομαντική θέρμη και η ειδυλλιακή νιότη.</big> <big>Αρχίζει με ένα μάθημα ερωτικών καλών τρόπων, εξηγεί την υπέρτατη προσέγγιση στην εμπειρία και συνεχίζει με τη φιλοσοφία του έρωτα. Στο έργο υπάρχουν κλασσικές επιδράσεις ([[Μάρκος Τύλλιος Κικέρων|Κικέρωνας]], [[Οβίδιος]]), είναι όμως πιο ευδιάκριτες στο δεύτερο μέρος.</big><ref>{{Cite book|title=Η κλασσική παράδοση|first=Gilbert|last=Highet|isbn=|year=1988|location=|page=117}}</ref>
▲===<big>Η Μυθιστορία του Ρόδου του Ζαν ντε Μεν</big>===
[[Αρχείο:Guillaume_-_Roman_de_la_rose,_1914_-_4062453_F.jpeg|μικρογραφία|Η μυθιστορία του Ρόδου (έκδοση του 1914)]]
Ο Ζαν ντε Μεν πρόσθεσε στο έργο 17.722 στίχους. Το βιβλίο παρουσιάζεται σαν ''μια ευχάριστη και διδακτική συνομιλία'', φιλοσοφικού χαρακτήρα με διάφορους διαδοχικούς συνομιλητές.
<big>Ο Ζαν ντε Μεν πρόσθεσε στο έργο 17.722 στίχους. Ενώ στο πρώτο μέρος "περιέχεται όλη η τέχνη του έρωτα"</big><ref>{{Cite book|title=Η ιστορία της Γαλλίας|first=Ανρέ|last=Μωρουά|isbn=|year=|location=|page=71, Α' τόμος}}</ref> <big>το δεύτερο μέρος είναι εντελώς διδακτικό και σατιρικό.</big>
<big>Αναπτύσσει το χαρακτήρα της ''Γριάς'', συνοδούδεσμοφύλακα της ''Ωραίας Υποδοχής'', που εδώ γίνεται μία τρομερή δεσμοφύλακαςσυνοδός. Αυτές οι γυναίκες, ειδικά επιφορτισμένες από τοτον ζηλιάρη σύζυγο να παρακολουθούν την ερωμένη του, την ακολουθούσαν παντού και έδιναν λογαριασμό για όλα στον αφέντη που τις πλήρωνε για αυτό αλλά ήταν πάντα έτοιμες να υπηρετήσουν αυτόν που πλήρωνε περισσότεραπιο καλά, συχνά λοιπόν έπαιζαν διπλό ρόλο. Η'' Γριά'' διηγείται με κυνισμό (στίχοι 12710 έως 14516) με ποιο τρόποπώς μια γυναίκα πρέπει πάντα να αποσπά όσα περισσότερα μπορεί από τους διαδοχικούς αγαπημένους και τους εραστές της — αυτό που έκανε πάντα η ίδια — και διαφορετική συμπεριφορά είναι τρέλα και οδηγεί στο να βρεθεί ημια γυναίκα άπορη μόλις περάσει η ομορφιά της νεότητας. Με αυτό το μάθημα κυνισμού και τις πινελιές του [[Μισογυνισμός|μισογυνισμού]], όλα τα ιδανικά του Αυλικού έρωτα και του σεβασμού για τη γυναίκα που είχαν επικρατήσει στις αριστοκρατικές αυλές και από τα οποία εμπνέονταν το πρώτο μέρος, καταρρέουν<ref>André Lanly, Notice de présentation au ''Roman de la Rose'', tome II, Paris, Librairie Honoré Champion, 1973, {{p.}}</ref>. Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μία από τις πιο προσφιλείς ιδέες του Ζαν ντε Μεν, ήτανείναι ότι η αληθινή αγάπη πρέπει να είναι ανιδιοτελής, και να γεννιέται από καθαρή καρδιά.</big>
<big>Αυτό το δεύτερο μέρος φιλοσοφεί πάνω στον έρωτα. Αναφέρεται επίσης στα κατοικίδια ζώα, που ο άνθρωπος δεν θα μπορούσε ποτέ να υποδουλώσει αν είχαν τη ''νόηση. ''Στο κόλπο της φύσης, που καθώς η επιθυμία των ανθρώπων ήταν ανεπαρκής για να εξασφαλίσει μόνη της την αναπαραγωγή του είδους, πρόσθεσε στην πράξη του έρωτα ένα μικρό δέλεαρμπόνους ευχαρίστησης για να τους παρακινήσει λίγο. Στους άρχοντες που δεν έχουν κανένα λόγο να υπερηφανεύονται για τους προγόνους τους όταν δεν έχουν οι ίδιοι τις ιδιότητες αυτών. Ωστόσο, η αληθινή ευγένεια είναι η ειλικρινής βούληση και η λογική που ο Θεός έχει δώσει στους ανθρώπους<ref>André Lanly, Notice de présentation au ''Roman de la Rose'', tome II, Paris, Librairie Honoré Champion, 1973, {{p.}}</ref></big>
<big>Αυτή η συνέχεια της Μυθιστορίας του Ρόδουρόδου είναι κυρίως μια [[σάτιρα]] και ασκεί κριτική στα μοναστικά τάγματα, στους ιεροκήρυκες και [[Επαιτικά τάγματα|τατους Επαιτικά τάγματαζητιάνους]], και ιδιαίτερα στους θρήσκους υποκριτές, που "το μόνο θρησκευτικό πάνω τους είναι τα ρούχα", στην αγαμία των χειροτονημένων κληρικών (καινοτομία του συμβουλίου του Τορίνο και του συμβουλίου του Τολέδο το έτος 400-401), στους αριστοκράτες, στην [[Αγία Έδρα]], στις υπερβολικές αξιώσεις του βασιλιά, αλλά κυρίως στις γυναίκες. Ενώ ο Γκιγιώμ ντε Λωρίς είχε εκθέσει τους νόμους του "εξιδανικευμένου έρωτα", ο Ζαν ντε Μεν πρόσθεσε μια "τέχνη του έρωτα" που εκθέτει άγρια τα ελαττώματα των γυναικών, τις παγίδες και τους τρόπους για να ξεγελάσουν τους άνδρες, σύμφωνα με το πνεύμα της σάτιρας και του σκεπτικισμού των έμμετρων σατιρικών μυθιστοριών (fabliaux).</big>
<bigref>[http://sisyphe.org/article.php3?id_article=562 Voir l'article sur cette querelle féministe sur ''sisyphe.org'']</ref>. Ασκεί κριτική ακόμη και στο θεσμό του γάμου. Έτσι, βρίσκουμε τη σύγκριση του γάμου με ένα δίχτυ, στο οποίο τα ψάρια προσπαθούν να μπουν, ενώ εκείνα που είναι μέσα θα προτιμούσαν να βγουν</big>.
==<big> Μεταφράσεις</big> ==
[[Αρχείο:Romaunt_rose_chaucer.jpg|μικρογραφία|Σελίδα από ''Τη Μυθιστορία του Ρόδου'' του Σώσερ, γύρω στο 1440]]
<big>Ένα μέρος του έργου έχει μεταφραστεί στηστα Μεσαιωνική αγγλικήαγγλικά ως ''Τhe Romaunt of the Rose'' από [[Τζόφρι Σώσερ|τον Τζέφρι Σώσερ]], ο καιοποίος είχε μεγάλη επιρροή στην αγγλική λογοτεχνία.</big>
<big>Ο Ζαν Μολινέ, μεγάλος ποιητής και ιστοριογράφος αρκετών πριγκίπων από τον οίκο της Βουργουνδίας, έκανε μια παραλλαγή σε πεζό κατά το έτος 1500<span> </span>: "Η Μυθιστορία του Ρόδου αναμορφωμένη και διασκευασμένη σε πρόζα ". </big>▼<big>Υπήρξαν αρκετές μεταφράσεις σε πολλές γλώσσες, συμπεριλαμβανομένων των μέσων ολλανδικών (Heinrik van Aken, περ. 1280). Το Il Fiore είναι μια "μείωση" του ποιήματος σε 232 σονέτα από κάποιον "ser Durante", που μερικοί μελετητές θεωρούν ότι ήταν ο Δάντης αν και αυτό δεν είναι γενικά αποδεκτό.</big>
== Υποδοχή ==
▲<big>Ο Ζαν Μολινέ, μεγάλος ποιητής και ιστοριογράφος αρκετών πριγκίπων από τον οίκο της Βουργουνδίας, έκανε μια παραλλαγή σε πεζό κατά το έτος 1500<span> </span>: "Η Μυθιστορία του Ρόδου αναμορφωμένη και διασκευασμένη σε πρόζα ".</big>
[[Αρχείο:Jean_molinet.gif|αριστερά|μικρογραφία|Πρόλογος του έργου " Μυθιστορία του Ρόδου αναμορφωμένη και διασκευασμένη σε πρόζα", μικρογραφία της παρουσίασης του χειρόγραφου από τον συγγραφέα Ζαν Μολινέ στον [[Φίλιππος του Ράβενσταϊν|Φίλιππο του Ράβενσταϊν]] .]] ▼<big>Η Μυθιστορία του Ρόδου είχε άμεση και μακρότατη επιτυχία. Έγινεήταν ό, τι θα αποκαλούσαμε σήμερα — τηρουμένων των αναλογιών —ένα μπεστ σέλερ. Η πλατιά του απήχησή αποδεικνύεται και από την ύπαρξη πολλά χειρογράφων του. Έχουν βρεθεί, περίπου εκατό αντίτυπα στη Γαλλία, και περίπου τριακόσια άλλα είναι γνωστά<ref>[http://www.lesoir.be/culture/arts_plastiques/2011-03-14/le-best-seller-du-moyen-age-828057.php Le best-seller du Moyen Âge], ''Le Soir'', {{date|14|mars|2011}}.</ref>. Για να εκτιμήσουμε την πραγματική αξία αυτού του αριθμού, πρέπει να θυμόμαστε ότι η τυπογραφία εφευρέθηκε γύρω στο [[1450]]. Όλα τα αντίτυπα είναι, συνεπώς, χειρόγραφα σε περγαμηνή, υπομονετικά καλλιγραφημένα γράμμα-γράμμα και στολισμένα με μινιατούρες. </big> ▼
<big>Μια διαφορετική ερμηνεία παρείχε ο Αμερικανός συγγραφέαςΟ Άλμπερτ Πάικ (1809-1891) . Έκανεκάνει μια εσωτερική ανάγνωση του ''Roman de la Rose'', συνδέοντάς το με το συμβολισμό της [[Καμπάλα (θρησκευτικό κίνημα)|αποκρυφιστικής]] ανάγνωσης του έργου ''[[Άσμα Ασμάτων]]'', και θεωρεί το Ρόδο ως ένα ζωντανό σύμβολο της τελειότητας<span> </span>: η κατάκτηση του Ρόδου είναι η εικόνα της μύησης, το Ρόδο είναι ένα σημάδι της εκπλήρωσης του σπουδαίου έργου των εσωτερικών κανονισμών όπως στους [[Ροδόσταυροι |Ροδόσταυρους]] και στους [[Ελευθεροτεκτονισμός|Μασόνους]] <ref>(Αγγλικά) {{Cite web|url=http://www.sacred-texts.com/mas/md/md31.htm}}</ref>. Σύμφωνα με τον ίδιο, </big> {{Παράθεμα|''Η Μυθιστορία του Ρόδου'' είναι η εποποιία της παλιάς Γαλλίας. Πρόκειται για ένα βαθυστόχαστο βιβλίο κάτω από το ανάλαφρο ύφος του, μια κλασσική αποκάλυψη όπως αυτή του [[Απουλήιος|Απουλήιου]] σχετικά με τα μυστήρια του [[Αποκρυφισμός|Αποκρυφισμού]]. Το Ρόδο του [[Νικολά Φλαμέλ ]], αυτό του Ζαν ντε Μεν και αυτό του [[Δάντης Αλιγκέρι|Δάντη]] άνθισαν πάνω στον ίδιο μίσχο <ref>{{citation étrangère|lang=en|''The Roman de la Rose'' is the Epic of old France. It is a profound book, under the form of levity, a revelation as learned as that of Apuleius, of the Mysteries of Occultism. The Rose of Flamel, that of Jean de Meung, and that of Dante, grew on the same stem.}}</ref>.||}} ▼<big>Το 1900, ο Φ. Σ. Έλλις μετέφρασε ολόκληρο το ποίημα σε αγγλικό στίχο. Το 1936 η μελέτη του</big> [[Κλάιβ Στέιπλς Λιούις]] <big>''Η αλληγορία της αγάπης'' ανανέωσε το ενδιαφέρον για το ποίημα.</big>
== <big> Η " διαμάχη της Μυθιστορίας του Ρόδου " </big> == ▼==<big>Αποδοχή</big>==
Το δεύτερο μέρος έχει προκαλέσει διαμάχη για τη στάση του Ζαν ντε Μεν απέναντι στις γυναίκες, ιδίως η απάντηση της [[Κριστίν ντε Πιζάν]] σχετικά με τις θέσεις του, που οδήγησε σε μία από τις πρώτες φεμινιστικές διαμάχες.
▲[[Αρχείο:Jean_molinet.gif|αριστερά|μικρογραφία|Πρόλογος του έργου " Μυθιστορία του Ρόδου αναμορφωμένη και διασκευασμένη σε πρόζα", μικρογραφία της παρουσίασης του χειρόγραφου από τον συγγραφέα Ζαν Μολινέ στον [[Φίλιππος του Ράβενσταϊν|Φίλιππο του Ράβενσταϊν]] .]]
▲<big>Η Μυθιστορία του Ρόδου είχε άμεση και μακρότατη επιτυχία. Έγινε ό,τι θα αποκαλούσαμε σήμερα — τηρουμένων των αναλογιών —ένα μπεστ σέλερ. Η πλατιά του απήχησή αποδεικνύεται και από την ύπαρξη πολλά χειρογράφων του. Έχουν βρεθεί, περίπου εκατό αντίτυπα στη Γαλλία, και περίπου τριακόσια άλλα είναι γνωστά<ref>[http://www.lesoir.be/culture/arts_plastiques/2011-03-14/le-best-seller-du-moyen-age-828057.php Le best-seller du Moyen Âge], ''Le Soir'', {{date|14|mars|2011}}.</ref>. Για να εκτιμήσουμε την πραγματική αξία αυτού του αριθμού, πρέπει να θυμόμαστε ότι η τυπογραφία εφευρέθηκε γύρω στο [[1450]]. Όλα τα αντίτυπα είναι, συνεπώς, χειρόγραφα σε περγαμηνή, υπομονετικά καλλιγραφημένα γράμμα-γράμμα και στολισμένα με μινιατούρες.</big>
<big>Η Μυθιστορία του Ρόδου , και κυρίως το δεύτερο μέρος της, αποτέλεσεήταν το αντικείμενο μιας διάσημης διαμάχης στο εγγράμματο περιβάλλον του Παρισιού στα πρώτα χρόνια του 15ου αιώνα (κατά τη βασιλεία του [[Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας|Καρόλου ΣΤ']]) . Ήταν ουσιαστικά μία από τις πρώτες φεμινιστικές διαμάχες και οφείλονταν στη στάση του Ζαν ντε Μεν απέναντι στις γυναίκες. Τα κείμενα τα σχετικά με αυτή την διαμάχη, που είχε παθιάσει την κοινωνία, σώθηκαν σε ένα "φάκελο" με οκτώ χειρόγραφα από το πρώτο μισό του 15ου αιώνα. Οι απόψεις του αντικρούστηκαν συχνά με δριμύτητα αλλά κατάφεραν πάντα να προσελκύσουν την προσοχή της εποχής τους.</big>▼▲<big>Μια διαφορετική ερμηνεία παρείχε ο Αμερικανός συγγραφέας Άλμπερτ Πάικ (1809-1891). Έκανε μια εσωτερική ανάγνωση του ''Roman de la Rose'', συνδέοντάς το με το συμβολισμό της [[Καμπάλα (θρησκευτικό κίνημα)|αποκρυφιστικής]] ανάγνωσης του έργου ''[[Άσμα Ασμάτων]]'', και θεωρεί το Ρόδο ως ένα ζωντανό σύμβολο της τελειότητας<span> </span>: η κατάκτηση του Ρόδου είναι η εικόνα της μύησης, το Ρόδο είναι ένα σημάδι της εκπλήρωσης του σπουδαίου έργου των εσωτερικών κανονισμών όπως στους [[Ροδόσταυροι|Ροδόσταυρους]] και στους [[Ελευθεροτεκτονισμός|Μασόνους]]. Σύμφωνα με τον ίδιο,</big> {{Παράθεμα|''Η Μυθιστορία του Ρόδου'' είναι η εποποιία της παλιάς Γαλλίας. Πρόκειται για ένα βαθυστόχαστο βιβλίο κάτω από το ανάλαφρο ύφος του, μια κλασσική αποκάλυψη όπως αυτή του [[Απουλήιος|Απουλήιου]] σχετικά με τα μυστήρια του [[Αποκρυφισμός|Αποκρυφισμού]]. Το Ρόδο του [[Νικολά Φλαμέλ ]], αυτό του Ζαν ντε Μεν και αυτό του [[Δάντης Αλιγκέρι|Δάντη]] άνθισαν πάνω στον ίδιο μίσχο.||}}
Όλα ξεκίνησαν το [[1401]] από μια έντονη συζήτηση μεταξύ της [[Κριστίν ντε Πιζάν]], του Jean de Montreuil και ενός φίλου "αξιοσημείωτο κληρικό", σχετικά με τις αρετές της Μυθιστορίας του ρόδου. Προφανώς δυσαρεστημένοι με το αποτέλεσμα, Jean de Montreuil απευθύνεται προς τους δύο συνομιλητές, που παρατάχθηκαν εναντίον του, μια επιστολή, το πρώτο κείμενο της διαμάχης, η οποία έχει χαθεί. [[Κριστίν ντε Πιζάν|Christine de Pisan]] απαντηθεί το πρώτο κείμενο κονσέρβες)<span> </span>: κατηγόρησε το έργο για χυδαίο λεξιλόγιο, για προσβολές προς τη συζυγική κατάσταση, κίνητρα για μια χαλαρή ζωή και σάτιρα κατά των γυναικών.
▲==<big>Η " διαμάχη της Μυθιστορίας του Ρόδου "</big>==
▲<big>Η Μυθιστορία του Ρόδου, και κυρίως το δεύτερο μέρος της, αποτέλεσε το αντικείμενο μιας διάσημης διαμάχης στο εγγράμματο περιβάλλον του Παρισιού στα πρώτα χρόνια του 15ου αιώνα (κατά τη βασιλεία του [[Κάρολος ΣΤ΄ της Γαλλίας|Καρόλου ΣΤ']]). Ήταν ουσιαστικά μία από τις πρώτες φεμινιστικές διαμάχες και οφείλονταν στη στάση του Ζαν ντε Μεν απέναντι στις γυναίκες. Τα κείμενα τα σχετικά με αυτή την διαμάχη, που είχε παθιάσει την κοινωνία, σώθηκαν σε ένα "φάκελο" με οκτώ χειρόγραφα από το πρώτο μισό του 15ου αιώνα. Οι απόψεις του αντικρούστηκαν συχνά με δριμύτητα αλλά κατάφεραν πάντα να προσελκύσουν την προσοχή της εποχής τους.</big>
Gontier Col έγραψε με τη σειρά της [[Κριστίν ντε Πιζάν|Christine de Pisan]], ζητώντας του ένα αντίγραφο αυτού του κειμένου
<big>Όλα ξεκίνησαν το 1399 όταν η ποιήτρια [[Κριστίν ντε Πιζάν]], το κατηγόρησε για την αντιιπποτική στάση του απέναντι στο γυναικείο φύλλο και πιο συγκεκριμένα για χυδαίο λεξιλόγιο, προσβολές προς τη συζυγική ζωή, κίνητρα για χαλάρωση των ηθών και σάτιρα κατά των γυναικών. Ο σημαντικότερος επικριτής του, ο Ζαν Γκερσόν (Jean Gerson) έγραψε to 1402 ''το Όραμα'', όπου το χαρακτηρίζει άσχημο και ανήθικο βιβλίο.</big>
<big>ΣτηνΕκτός από μια διαμάχη ηθική και θρησκευτική. διαμάχηΗ που ξέσπασε η ηθικότητά του συζητήθηκε έντοναβεντέτα (μεταξύ "ροδόφιλων" και " ροδόφοβων ". Οπωσδήποτε, τοσύμφωνα ποίημαμε πουτην ερέθιζεευχάριστη τόσοέκφραση) τα πνεύματα,περισσότερομελετήθηκε από ένατον αιώναΈρικ απόΧικς, τηέναν δημοσίευσήειδικό του,στο ήτανέργο ένατης σημαντικό[[Κριστίν έργοντε τέχνης.</big>Πιζάν|Christine de Pisan]].
== Εκδόσεις ==
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
[http://romandelarose.org/App.html?locale=fr#home Projet international ''Roman de la Rose'' (mise en ligne de tous les manuscrits)]
== <big>Σημειώσεις και παραπομπές</big> ==
<references />
| 