|
==Συγγραφέας==
Σύμφωνα με την ίδια την επιστολή, συγγραφέας της είναι ο ‘’Ιούδας Ιησού Χριστού δούλος, αδελφός Ιακώβου’’. Έτσι αυτοπαρουσιάζεται, κικαι αυτό γεννά πιο πολύ το ερωτηματικό γιατί να μην επικαλεστεί άμεσα την αδελφική σχέση του με τον Ιησού, αλλά επιλέγει να αυτοπροσδιοριστεί ως αδελφός του Ιακώβου, μιας σημαντικής ηγετικής προσωπικότητας της αρχέγονης Εκκλησίας.<ref>[[#Καραβιδόπουλος|Καραβιδόπουλος]], σελ. 439.</ref> Πρόκειται – σύμφωνα λοιπόν και με την εσωτερική μαρτυρία της – για τον αδελφόθεο Ιούδα, γνωστό από τους καταλόγους των αδελφών του Ιησού, χωρίς άλλη ιδιαίτερη μνεία γι’ αυτό το πρόσωπο στην [[Καινή Διαθήκη]]. Θεωρείται γιος του μνήστωρος Ιωσήφ ἀπόαπό προηγούμενη γυναίκα. Είναι πρόσωπο διάφορο του μαθητή του Χριστού, Ιούδα του Λεββαίου ή Θαδδαίου, παρ΄όλο που στην Δύση ο αδελφόθεος Ιούδας ταυτίστηκε με αυτόν <ref>[[#Σάκκος|Σάκκος]], σελ. 67-85.</ref>
Όμως νεώτεροι ερευνητές, επικαλούμενοι εσωτερικά δεδομένα της επιστολής, όπως στοιχεία αντινομιστικού γνωστικισμού, ητην επίκληση των αποστολικών διδασκαλιών σαν κάτι που ανήκει στο απώτατο παρελθόν (στιχ.17) και ητην παράθεση κλασικών ελληνικών εκφράσεων και δεκατεσσάρων άλλων τύπων που μόνο σε αυτήν παρατίθενται, θεμελιώνουν την άποψη πως έχει γραφτεί από κάποιον άγνωστο ιουδαιοχριστιανό<ref>[[#Καραβιδόπουλος|Καραβιδόπουλος]], σελίδες 439–440.</ref> συγγραφέα, ή πάλι οι ίδιοι αυτοί λόγοι – και κυρίως τα άψογα ελληνικά της επιστολής και ταοι δεκατέσσερεις δεκατέσσεραγλωσσικοί γλωσσικάμοναδικοί μοναδικάτύποι μέσα σε όλη την Καινή Διαθήκη – θεμελιώνουν την άποψη να μην έχει γραφτεί από ιουδαιοχριστιανό, αλλά από ελληνόφωνο<ref name="Pan393">[[#Παναγόπουλος|Παναγόπουλος]], σελ. 393.</ref> και η επίκληση του ονόματος του Ιούδα, στην αρχή της επιστολής, επιδιώκει το να της προσδώσει κύρος. Τέλος, η χρήση στοιχείων από την απόκρυφη αποκαλυπτική ιουδαϊκή γραμματεία είναι ένα στοιχείο που κλονίζει τη γνησιότητά της.<ref>[[#Αγουρίδης|Αγουρίδης]], σελ. 400.</ref>
Η απάντηση σε όλα αυτά είναι πως ο Ιούδας μπορεί να ζούσε και μέχρι τον ύστερο 1ο αιώνα μ.Χ και τις αρχές του 2ου. Ως προς τη γλώσσα της επιστολής δεν απουσιάζουν οι σημιτισμοί και τα δόκιμα ελληνικά της δεν αποκλείεται να οφείλονται σε κάποιον ελληνιστή γραμματέα που μπορεί να χρησιμοποίησε ο συγγραφέας της που του την υπαγόρευσε. Το ότι μιλά έτσι όπως μιλά για τους αποστόλους, σαν κάτι παρελθοντικό, δεν μειώνει το σεβασμό που τρέφει προς το πρόσωπό τους.<ref name="Pan393"/> Ο αντινομικός γνωστικισμός δεν απουσιάζει και στον ύστερο 1ο αιώνα σε μορφή προδρομική και αναποκρυστάλωτη, ενώ η χρήση απόκρυφων ιουδαϊκών έργων από την Ιούδα είναι κάτι όχι άσχετο με την ανάγνωση τέτοιων έργων μέσα στις χριστιανικές κοινότητες για λόγους κατήχησης.<ref>[[#Αγουρίδης|Αγουρίδης]], σελίδες 399–400.</ref>
|
