Αμοργός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Radpi (συζήτηση | συνεισφορές) Προσθήκη-Επέκταση Ιστορίας και συμπερίληψη πηγών. |
Radpi (συζήτηση | συνεισφορές) μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 48:
'''Τουρκοκρατία'''
Σύμφωνα με τον Sauger, τον 15 αιώνα είχε 4000 άτομα από τους οποίους οι 900 ήταν ικανοί για οπλοφορία. Το έτος 1537 ο [[Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα|Χαιρεντίν Μπαρμπαρόσα]] καταλαμβάνει το νησί και το θέτει υπό Οθωμανική κυριαρχία (1537-1824). Ο περιηγητής Cornaro λέει ότι οι κάτοικοι κατέφυγαν στην Κρήτη για να σωθούν και ότι έπειτα από το έτος αυτό είχε ερημωθεί ή φαινόταν έρημη. Παρ' όλ' αυτά οι κάτοικοι πρέπει να επανήλθαν αφού επώνυμα που υπάρχουν σε μοναστηριακά κείμενα από το μεσαίωνα συνεχίζουν να υπάρχουν και έπειτα.<ref name=":0" /> Ο περιηγητής Milo το 1580 την αναφέρει κατοικημένη με τρία κάστρα ενώ ως κατοικημένη την αναφέρει και ο ιστορικός Crusius ο οποίος επικαλείται πηγή Σαντορίνης του 1577. Τα χρόνια της Τουρκοκρατίας γνώρισε ημέρες οικονομικής ακμής και "εκκλησιαστικής αναγέννησης", πολλές εκκλησίες ανακαινίστηκαν ενώ κατασκευάστηκαν και καινούριες, γεγονός το οποίο οφείλεται και στην παντελή απουσία Τούρκων στο νησί.
Οι Αμοργιανοί ασκούσαν την πειρατεία συστηματικά και εφορμούσαν ιδιαίτερα προς τις ακτές της Μικράς Ασίας. Κατά το έτος 1696,σύμφωνα με τον Coronelli, υπήρχαν στο νησί 6000 άτομα. Το έτος 1797 έχει καταγραφεί μία επιδρομή Μανιατών πειρατών με επικεφαλής τον καπετάν Στεκούλη με καταγωγή από τα Επτάνησα. Αυτοί σκότωσαν πολλούς νησιώτες και κατέκλεψαν τα πάντα από τα σπίτια αφού δεν άφησαν ούτε καν ρούχα στους κατοίκους, οι οποίοι τα είχαν εγκαταλείψει προκειμένου να κρυφτούν στα βουνά. Το μέγεθος της καταστροφής πρέπει να ήταν πολύ μεγάλο καθώς ζητήθηκε από τους Τούρκους να μην πληρώσουν φόρους για τρία χρόνια, αίτημα το οποίο δεν έγινε δεκτό. Στο νησί φαίνεται να μην υπήρχε καδής και βοεβόδας καθώς οι κάτοικοι πήγαιναν για την εκδίκαση των υποθέσεων τους στην Νάξο ή την Αστυπάλαια.
Γραμμή 54:
'''Βυζαντινά Επώνυμα'''
Στο νησί παρατηρείται η ύπαρξη μεγάλου πλήθους επιφανών βυζαντινών επωνύμων. Έχει προταθεί από τον ακαδημαϊκό [[Ιωάννης Βογιατζίδης|Ι. Βογιατζίδη]] <ref name=":0">Aντ. Mηλιαράκης, Kυκλαδικά, ήτοι γεωγραφία και ιστορία των Kυκλάδων νήσων, Aθήνα 1874</ref> ότι πολλά προέρχονται από Βυζαντινούς εξόριστους οι οποίοι βρέθηκαν εκεί έπειτα από μία αποτυχημένη εξέργεση εναντίον του αυτοκράτορα [[Ιωάννης Γ´ Δούκας Βατάτζης|Ιωάννη Βατάτζη]] ενώ άλλα (π.χ. Θεολογίτης) θεωρούνται αυτόχθων του νησιού. Κάποια ίσως να είναι παλαιότερα της εποχής του Βατάτζη αφού ο βυζαντινολόγος [[Σπυρίδων Βρυώνης|Σ. Βρυώνης]]<ref>Vryonis, Speros, The decline of medieval Hellenism in Asia Minor: and the process of Islamization from the eleventh through the fifteenth century, Berkeley : University of California Press, 1971.</ref> αναφέρει ότι ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός λόγω πίεσης από τους Τούρκους μετέφερε οικογένειες από τα ενδότερα στα παράλια της Μικράς Ασίας και σε άλλες περιοχές. Ανάμεσα στις οικογένειες που αναφέρονται είναι οι Συναδινοί. Κάποια επώνυμα που δεν υπάρχουν πλέον στο νησί είναι Ψαροβράκης και Κουτσοδόντης. Άξιο αναφοράς είναι και τα γυναικεία ονόματα του νησιού όπως Δουκαινώ από Δούκισσα, Καλλιώ απο Καλλιόπη κ.τ.λ. όπως επίσης και ορισμένα αρχαιοπρεπή όπως Ερατώ, Κλειώ κ.τ.λ.
'''Νεότερα Χρόνια'''
| |||