Νικηταράς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Νικήτας Σταματελόπουλος''' ή '''Νικηταράς''' ([[1787]] - [[25 Σεπτεμβρίου]] [[1849]]) ήταν [[Έλληνες|Έλληνας]] οπλαρχηγός, ηγέτης στην [[Ελληνική Επανάσταση του 1821]]. Ως προς το έτος γέννησης του οι απόψεις διίστανται. Άλλοι αναφέρουν το έτος 1781[[1782]], άλλοι το 1783[[1784]] και άλλοι το [[1787]].<ref> Μπίκος Πέτρος: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 1996</ref>

Από τα αδέλφια του γνωστά είναι : Ο Ιωάννης Τουρκολέκας (1805-1816), και ο Νικόλαος Σταματελόπουλος .<ref> Μπίκος Πέτρος: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 1996</ref>

Διωγμένος και επικηρυγμένος ο πατέρας του από την Μεγάλη Αναστάσοβα - καθώς ήταν πολεμικός -από τους Τούρκους, σε ηλικία 16 χρονών πολέμησε στην Πάρο με Ρώσικα στρατεύματα,<ref> Μπίκος Πέτρος: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 1996</ref> βρήκε καταφύγιο στο Τουρκολέκα (όπου εκεί γεννήθηκε ο υιός του Γιάννης (1805) αδελφός του Νικηταρά που θανατώθηκε βάναυσα από τους Τούρκους το 1816 μαζί με τον γερο-Σταματέλο στην [[Μονεμβασιά]] και αγιοποιήθηκε αργότερα από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως "Άγιος Ιωάννης ο Τουρκολέκας") και αργότερα πέρασε στην Ζάκυνθο.

Το 1816, κατά τον ανηλεή διωγμό των κλεφταρματολών της Πελοποννήσου, ο πατέρας του σκοτώθηκε από τους Τούρκους και ο Νικηταράς ακολούθησε τον θείο του Κολοκοτρώνη στα Επτάνησα, όπου εντάχθηκε στα Ρωσικά τάγματα και μετέβη στην Ιταλία για να πολεμήσει κατά του στρατού του Ναπολέοντα. Στη συνέχεια επέστρεψε στα Επτάνησα και υπηρέτησε τους Γάλλους, οι οποίοι στο μεταξύ τα είχαν καταλάβει με τη συνθήκη του ΤίλσιτΤιλσίτ. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους αγωνιστές της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Επανάστασης του 1821]]. Συντηρούσε δικό του Σώμα Ενόπλων με άνδρες που προέρχονταν από διάφορα μέρη της [[Ελλάδα]]ς.<ref>Αγαπητός Σ. Αγαπητός, Οι Ένδοξοι Έλληνες του 1821, ή Οι Πρωταγωνισταί της Ελλάδος, σελ. 208-216</ref> <br />

Με την έκρηξη της Επανάστασης, πήρε μέρος στην πρώτηκατάληψη της [[Μάχη του Βαλτετσίου|ΜάχηΚαλαμάτα]]ς. πουΣτις δόθηκε25 στοΜαρτίου Βαλτέτσιακολούθησε επικεφαλής 300 Μανιατών τον Κολοκοτρώνη κατά της ΑρκαδίαςΚαρύταινας στιςκαι [[24έλαβε Απριλίου]]μέρος τουσε [[1821]]πολλές (είχεμάχες προηγηθείόπως μιασε συμπλοκήαυτή στοτου Λεβίδι)Βαλτετσίου. Ο Νικηταράς, που κρατούσε με λίγους άντρες τα [[Άνω Δολιανά Αρκαδίας|Άνω Δολιανά]], κατάφερε να αποκρούσει χιλιάδες [[Τουρκία|Τούρκους]] που επιτίθεντο με πυροβολικό. Επειδή έπεσαν πολλοί Τούρκοι από το χέρι του σ' εκείνη τη [[Μάχη των Δολιανών|Μάχη]], οι άντρες του τον ονόμασαν Τουρκοφάγο. Διακρίθηκε και στις μάχες που ακολούθησαν, όπου συνεργάστηκε με το θείο του, κυρίως δε στην πολιορκία και την [[άλωση της Τριπολιτσάς]].<ref>Αγαπητός ΜπίκοςΣ. Πέτρος:Αγαπητός, ΝικηταράςΟι οΈνδοξοι Τουρκοφάγος,Έλληνες εκδόσειςτου Στρατίκη1821, Αθήναή Οι Πρωταγωνισταί της Ελλάδος, 1996σελ. 208-216</ref>

Όταν η [[Τρίπολη Αρκαδίας|Τρίπολη]] καταλήφθηκε από τους Έλληνες, δε ζήτησε κανένα λάφυρο για τον εαυτό του και όταν του πρόσφεραν ένα αδαμαντοκόλλητο σπαθί, το έκανε δώρο στην προσωρινή Κυβέρνηση. Όταν οι Έλληνες κατέστρεψαν τη στρατιά του [[Δράμαλης|Δράμαλη]] στα στενά των Δερβενακίων, ο Νικηταράς μαζί με τους Δημήτριο Υψηλάντη και Παπαφλέσσα, είχε καταλάβει τη χαράδρα γύρω από τον Άγιο Σώστη, απ' όπου θα περνούσαν οι Τούρκοι, προκαλώντας τους μεγάλη καταστροφή. Ο Φωτάκος γράφει πως κατά τη διάρκεια της μάχης έσπασε τέσσερα σπαθιά.<ref> Μπίκος Πέτρος: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 1996</ref>Καθώς ο Δράμαλης υποχωρούσε προς το Άργος, ο Νικηταράς κατέλαβε την οχυρή θέση Αγιονόρι και σκότωσε πολλούς Τούρκους που προσπάθησαν να διαφύγουν μέσω αυτής. Συνετέλεσε στο να υποχωρήσει τελικά ο Δράμαλης, υφιστάμενος πανωλεθρία (26 - [[28 Ιουλίου]] [[1822]]).<br />Ο Νικηταράς πήρε μέρος σε πολλές ακόμη μάχες μέχρι που απελευθερώθηκε η χώρα.

Επί [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστρια]] και [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]] ανήκε στο Κόμμα των Ναπαίων (Ρωσόφιλων). Η Ελληνική Κυβέρνηση, φοβούμενη ότι το ρωσόφιλο Κόμμα επεδίωκε να αντικαταστήσει τον Βασιλιά Όθωνα με κάποιον [[Ρωσία|Ρώσο]] Πρίγκιπα, συνέλαβε το Νικηταρά το 1839 και τον καταδίκασε, αν και παντελώς αθώοαθώo,<ref> Μπίκος Πέτρος: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 1996</ref> σε ενάμιση χρόνο φυλάκιση, την οποία εξέτισε στις φυλακές της Αίγινας. Όταν αποφυλακίστηκε, ή υγεία του ήταν εξασθενημένη από τα βασανιστήρια που υπέστη κατά τη διάρκεια της φυλάκισήςφυλακισής του. Έπασχε από ζάχαρο χωρίς να το γνωρίζει, με αποτέλεσμα να χάσει σε μεγάλο βαθμό την όρασή του.<ref>στο: Η μηχανή του Χρόνου, Ήρωες του 1821 - Η αχαριστία της πολιτείας</ref> Βίωσε την αχαριστία και την αγνωμοσύνη του νεοσύστατου τότε ελληνικού κράτους, το οποίο του αρνήθηκε μια αξιοπρεπή σύνταξη ώστε να ζει αυτός και η οικογένειά του ευπρεπώς και αντί αυτού, του χορηγήθηκε "άδεια επαιτείας" στον χώρο όπου υπάρχει σήμερα ο ναός της Ευαγγελίστριας κάθε Παρασκευή. Το 1843, όταν ο Βασιλιάς Όθωνας αναγκάστηκε να δώσει Σύνταγμα στην Ελλάδα, οπότε του απονεμήθηκε ο Βαθμός του υποστράτηγου μαζί με μία πενιχρή σύνταξη.<ref> Μπίκος Πέτρος: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 1996</ref> Απεβίωσε στις 25 Σεπτεμβρίου 1849 σε ηλικία 6862 ετών.<ref> Μπίκος Πέτρος: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 1996</ref> Τελευταία του επιθυμία ήταν να ταφεί στην Πελοπόννησο.<ref> Μπίκος Πέτρος: Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, εκδόσεις Στρατίκη, Αθήνα, 1996</ref> Τάφηκε όμως στο Ά Νεκροταφείο Αθηνών, δίπλα στο Κολοκοτρώνη όπως κι έγινε.<ref>στο: Η μηχανή του Χρόνου, Ήρωες του 1821 - Η αχαριστία της πολιτείας</ref>