Μάτι Αττικής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Kratias (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 9:
==Ιστορική αναδρομή==
[[Αρχείο:Koimisis_Theotokou_Mati_Attika.jpg|thumb|250px|right|Ιερός ναός Κοιμήσεως Θεοτόκου Μάτι Αττικής.]]
Τις [https://www.taathinaika.gr/pote-pos-kai-poso-poulithike-to-ekklisiastiko-ktima-mati/ πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα], 4.000 στρέμματα της ευρύτερης περιοχής παρά τον Άγιο Ανδρέα (Μάθι-Σίθι) εκχερσώθηκαν και παραδόθηκαν σε ενοικιαστές για ξύλευση και μελλοντική… αξιοποίηση. Οι αντιδράσεις που σημειώθηκαν ήταν σφοδρές, μέχρι του σημείου που αναγκάσθηκε ο Ελευθέριος Βενιζέλος (1929) να δεσμευτεί ότι «θα ληφθούν όλα τα ενδεικνυόμενα μέτρα προς προστασίαν των δασών της Αττικής».
 
Η νεότερη ιστορία του Κτήματος Μάτι, λοιπόν, αρχίζει το 1951. Είναι η χρονιά κατά την οποία ο Οργανισμός Διαχειρίσεως Εκκλησιαστικής Περιουσίας (ΟΔΕΠ) έβγαλε προς πώληση 20 γήπεδα 4 στρεμμάτων το καθένα περίπου. Εξάλλου, ο ίδιος Οργανισμός (ΟΔΕΠ), είχε στην ιδιοκτησία του ολόκληρο το Κτήμα Μάτι, έκτασης μεγαλύτερης από 573 στρέμματα, τα οποία επίσης έβγαλε προς πώληση την ίδια χρονιά.
 
Κατοικήθηκε την [[Δεκαετία 1960|δεκαετία του 1960]], ως αραιοκατοικημένος παραθεριστικός οικισμός στην αρχή με εξοχικές κατοικίες, ιδιαίτερα παραθεριστών από την Αθήνα. Το [[1965]] ιδρύθηκε ο Ναυτικός Όμιλος Μάτι Αττικής (ΝΑΟΜΑ) με σκοπό την προώθηση της ιστιοπλοΐας και άλλων αθλημάτων, όπως θαλάσσιο σκι και βόλεϊ. Την ίδια εποχή με βασιλικό διάταγμα ([[1962]]) αποφασίστηκε η ένταξη της περιοχής σε θρησκευτική ενορία και η ανέγερση εκκλησίας του ιερού ναού Κοιμήσεως Θεοτόκου. Ο ναός ολοκληρώθηκε ([[1978]]) επί μητροπολίτη Αττικής Δωρόθεου και τελέστηκαν τα εγκαίνια το [[2001]] από τον μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα. Η εκκλησία είναι έδρα ενορίας, ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού, στην Ε' Αρχιερατική Περιφέρεια Νέας Μάκρης. Από την [[Δεκαετία 2000|δεκαετία του 2000]] ο οικισμός σημείωσε μεγάλη ανάπτυξη, έγινε πολύ περισσότερο πυκνοκατοικημένος, αλλά δεν έχασε ποτέ τον παραθεριστικό του χαρακτήρα.