Ιωάννης Ε΄ της Πορτογαλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|επίγονοι = [[Βαρβάρα της Πορτογαλίας]]<br />[[Ιωσήφ Α΄ της Πορτογαλίας]]<br />Κάρλος[[Κάρολος της Πορτογαλίας|Κάρολος]]<br>[[Πέτρος Γ΄ της Πορτογαλίας]]<br>(νόθος) [[Αντώνιος Παλάβα της Μπραγκάνσα|Αντώνιος]]

Ο '''Ιωάννης Ε΄''' τηςο Πορτογαλίας''μεγαλόψυχος'' ([[22 Οκτωβρίου]] [[1689]] – [[31 Ιουλίου]] [[1750]]), γνωστόςαπό καιτον ως[[Οίκος '''οτης μεγαλόψυχος'''Μπραγκάνσα|Οίκο της Μπραγκάνσα]], ήταν βασιλιάς της Πορτογαλίας από το [[1706]] έως το [[1750]], υιόςγιος και διάδοχος του βασιλιά [[Πέτρος Β΄ της Πορτογαλίας|Πέτρου Β΄]] της Πορτογαλίας.

Όταν γεννήθηκε, ο βασιλικός Οίκος των Καπετιδών της -Αβίς-Μπραγκάνσα βρισκόταν υπό εξαφάνιση, καθώς από τον πρώτο γάμο του πατέρα του είχε επιζήσει μόνο μια κόρη, η Ισαβέλλα -Λουίζα, πριγκίπισσα του Μπέιρα. Αλλά όταν πέθανε η πρώτη του σύζυγος τού Πέτρου Β΄, η επόμενη γέννησε πολλά παιδιά που επέζησαν, ανάμεσα στα οποία και ο Ιωάννης Ε΄, που με την γέννηση του πήρε τον τίτλο του 13ου δούκα της Μπραγκάνσα και του πρίγκηπαπρίγκιπα της Βραζιλίας.

Έτσι, αν και ο πατέρας του πέθανεαπεβίωσε σε προχωρημένη ηλικία, ο Ιωάννης Ε΄ τον διαδέχθηκε μόλις 17 ετών. Πρώτο του μέλημα ήταν να παραμείνει προσκολλημένος στην Μεγάλη Συμμαχία (Grand Alliance), που είχε μπει ο πατέρας του από το [[1701]]. Επιτέθηκε και πήρε την [[Μαδρίτη]], αλλά ηττήθηκε στηνστη [[μάχη της Αλμάνζα]]. ΠαντρεύτηκεΝυμφεύτηκε το [[1708]] την ξαδέλφηεξαδέλφη του, [[Μαρία Άννα της Αυστρίας|Μαρία-Άννα των Αψβούργων]], κόρη του αυτοκράτορα [[Λεοπόλδος Α΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Λεοπόλδου Α΄]] της Ουγγαρίας, Βοημίας, Γερμανίας. Μια σειρά από ανεπιτυχείς εκστρατείες οδήγησαν σε ειρήνη με την [[Γαλλία]] το [[1713]] και την [[Ισπανία]] το [[1715]].

Η μακρά περίοδος της βασιλείας του χαρακτηριζόταν από τεράστια αύξηση της βασιλικής δύναμης, ιδιαίτερα λόγω του πλούτου των αποθεμάτων από [[χρυσάφι|χρυσό]] και [[διαμάντι]]α, που έρχοντανερχόταν από τις [[Βραζιλία|Βραζιλιάνικες]] αποικίες. Το ένα πέμπτο περίπου της εξαγωγής προοριζόταν αποκλειστικά για το στέμμα, ενώ οι υπόλοιπες ποσότητες αφήνονταναφηνόταν στην εκμετάλλευση των τοπικών γαιοκτημόνων.

Αυξάνοντας συνέχεια την δύναμή του, λόγω του πλούτου, μπόρεσε να αντιπαρατεθεί εύκολα στην αριστοκρατία της χώρας του. Σε μια προσπάθεια να δαμάσει την εξαγριωμένη αριστοκρατία, άρχισε την κατασκευή πολυτελέστατων ανακτόρων στα πρότυπα των [[Γαλλία|Γαλλικών]] [[Βερσαλλίες (παλάτι)|Βερσαλλιών]], ενώ ο ίδιος προσπάθησε να μιμηθεί την δόξα του [[Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκου ΙΔ΄]], καταβάλλοντας κάθε προσπάθεια για να γίνει μονάρχης όμοιος με αυτόν. Τον μιμήθηκε σε όλες του τις κινήσεις, αλλά δεν κατόρθωσε τελικά να φτάσει τηντη δόξα του.

Χρησιμοποίησε τους περισσότερους θησαυρούς των Βραζιλιάνικων αποικιών, προκειμένου να ανορθώσει τα οικονομικά της χώρας του. Καλλιέργησε τις τέχνες, τα γράμματα και έκανε τηντη μοναρχική του ισχύ ισότιμη σχεδόν με αυτή των περισσότερων Ευρωπαϊκών κρατών.

Ήταν η πρώτη φορά, που συνέβη αυτό από την εποχή της δεύτερης ανεξαρτησίας από την [[Ισπανία]] το [[1640]].

Η εξωτερική πολιτική είχε τόσο κατεύθυνση ουδετερότητας απέναντι στις Ευρωπαϊκές συγκρούσεις, όσο και προσπάθειεςπροσπάθειας να πείσει το [[Βατικανό]] να τον κηρύξει νόμιμο μονάρχη, ξοδεύοντας μεγάλα ποσά σε δώρα προς τον πάπα. Οι προσπάθειεςπροσπάθειές του έφεραν αποτέλεσμα στην αναγνώριση από τον [[Πάπας Βενέδικτος ΙΔ΄|πάπα Βενέδικτο ΙΔ΄]] το [[1748]]. Το [[1642]], είχε χτυπήσει άσχημα σε ατύχημα, κάτι που τον άφησε παράλυτο για την υπόλοιπη ζωή του και ανίκανο να συμμετάσχει στις κρατικές υποθέσεις. Τα οικονομικά του μέτρα τον έκαναν μισητό στην αριστοκρατία, αλλά τελικά δεν εφαρμόστηκαν.