Γερμανική επανένωση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Γερμανική επανένωση''' ([[Γερμανικά|γερμ.]] ''Deutsche Wiedervereinigung'') ήταν η διαδικασία, κατά την οποία το 1990 η [[ΛαϊκήΛαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας]] (γερμ.: ''Deutsche Demokratische Republik / DDR'') προσεχώρησε στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (γερμ.: ''Bundesrepublik Deutschland / BRD'') σχηματίζοντας έτσι την ενωμένη [[Γερμανία]] μετά από 41 χρόνια. Αποτέλεσε δε την κορύφωση μιας σειράς γεγονότων στο [[Ανατολικό Μπλοκ]] που σήμαναν την κατάρρευση του [[υπαρκτός σοσιαλισμός|Υπαρκτού Σοσιαλισμού]] και το τέλος του [[Ψυχρός Πόλεμος|Ψυχρού Πολέμου]]. Το τέλος της διαδικασίας ενοποίησης αναφέρεται επισήμως ως γερμανική ενότητα (γερμ.: ''Deutsche Einheit'') και γιορτάζεται έκτοτε στις [[3 Οκτωβρίου]] (Ημέρα της Γερμανικής Ενότητας, γερμ.: ''Tag der deutschen Einheit'')<ref name="Einigungsvertrag">[http://bundesrecht.juris.de/einigvtr/BJNR208890990.html Σύμβαση μεταξύ της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας για τον σχηματισμό της Ενιαίας Γερμανίας (''Einigungsvertrag'')] που υπογράφτηκε στο Βερολίνο στις 31 Αυγούστου 1990 {{de}}</ref>. Με την γερμανική επανένωση, το [[Βερολίνο]] έγινε και πάλι πρωτεύουσα της Ενιαίας Γερμανίας.

Η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας άρχισε να παραπαίει τον Μάιο του 1989, όταν η άρση των περιορισμών στα σύνορα της Ουγγαρίας με την Αυστρία άνοιξε τρύπα στο «σιδηρούν παραπέτασμα», προκαλώντας έξοδο χιλιάδων Ανατολικογερμανών που έφυγαν στη Δυτική Γερμανία και την Αυστρία μέσω της Ουγγαρίας. Η «Ειρηνική Επανάσταση», μια σειρά διαδηλώσεων στην Ανατολική Γερμανία, οδήγησε στις πρώτες ελεύθερες εκλογές στην χώρα στις 18 Μαρτίου 1990 και στις διαπραγματεύσεις μεταξύ της ΛΔΓΛαοκρατικής και της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας που κατέληξαν στην Συνθήκη Ενοποίησης<ref name="Einigungsvertrag"/>. Περαιτέρω διαπραγματεύσεις μεταξύ της ΛαϊκήςΛαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας και των τεσσάρων κατοχικών δυνάμεων οδήγησαν στην αποκαλούμενη «Συνθήκη Δύο συν Τεσσάρων» (Συνθήκη Τελικού Διακανονισμού σε σχέση με τη Γερμανία) που παρείχε πλήρη κυριαρχία στο ενοποιημένο γερμανικό κράτος, του οποίου τα δύο προκάτοχα κράτη είχαν ορισμένους περιορισμούς που απέρρεαν από το καθεστώς τους μετά το τέλος του [[Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] ως κατεχόμενων περιοχών.

Η Συμφωνία του PotsdamΠότσνταμ του 1945 είχε ορίσει ότι μια πλήρης ειρηνευτική συνθήκη που θα ολοκλήρωνε τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένης της ακριβούς οριοθέτησης των μεταπολεμικών ορίων της Γερμανίας, απαιτείτο «να γίνει δεκτή από την κυβέρνηση της Γερμανίας, όταν θα έχει σχηματιστεί μια κατάλληλη για τον σκοπό αυτό κυβέρνηση». Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία ανέκαθεν υποστήριζε ότι καμία τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι έχει σχηματιστεί, μέχρις ότου η Ανατολική και η Δυτική Γερμανία θα έχουν ενωθεί σε ένα ελεύθερο δημοκρατικό κράτος. Αλλά το 1990 υπήρξαν μια σειρά από απόψεις σχετικά με το αν μια ενοποιημένη Δυτική και Ανατολική Γερμανία μαζί με το Βερολίνο θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι αντιπροσωπεύει «την Γερμανία ως σύνολο» για τον σκοπό αυτό. Το βασικό ερώτημα ήταν αν μια Γερμανία που περέμενε αποκλεισμένη από τα πρώην γερμανικά εδάφη που παρέμειναν ανατολικά της γραμμή του Oder-Neisse θα μπορούσε να ενεργήσει ως «ενωμένη Γερμανία» υπογράφοντας την ειρηνευτική συνθήκη χωρίς καμία επιφύλαξη. Σύμφωνα με τη Συνθήκη «Δύο συν Τεσσάρων», η Ομοσπονδιακή και η ΛαϊκήΛαοκρατική Δημοκρατία δεσμεύθηκαν τόσο οι ίδιες όσο και η ενιαία συνέχειά τους επί της αρχής σύμφωνα με την οποία τα κοινά τους προ του 1990 σύνορα αποτελούσαν ολόκληρη την επικράτεια που θα μπορούσε να διεκδικηθεί από μια κυβέρνηση της Γερμανίας και επομένως δεν υπήρχαν άλλα εδάφη πέραν αυτών των ορίων που θα μπορούσαν να θεωρηθούν τμήματα της Γερμανίας στο σύνολό της.

Το 1945, το [[Τρίτο Ράιχ]] ηττήθηκε και η Γερμανία χωρίστηκε σε τέσσερις ζώνες κατοχής, υπό την [[Σοβιετική Ένωση]], τις [[Ηνωμένες Πολιτείες]], το [[Ηνωμένο Βασίλειο]] και τη [[Γαλλία]]. Η πρωτεύουσα, το Βερολίνο, ομοίως χωρίστηκε σε τέσσερις ζώνες. Μεταξύ 1947 και 1949, οι τρεις ζώνες των δυτικών συμμάχων συγχωνεύθηκαν, σχηματίζοντας την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και το Δυτικό Βερολίνο, ευθυγραμμισμένες με την καπιταλιστική Ευρώπη (η οποία αργότερα εξελίχθηκε στην [[Ευρωπαϊκή Κοινότητα]]). Η σοβιετική ζώνη μετεξελίχθηκε στην ΛαϊκήΛαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας με πρωτεύουσα το Ανατολικό Βερολίνο, και ενσωματώθηκε στο [[Ανατολικό Μπλοκ|κομμουνιστικό σοβιετικό μπλοκ]]. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία ήταν μέλος της δυτικής στρατιωτικής συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, ενώ η ΛαϊκήΛαοκρατική Δημοκρατία ήταν μέλος του [[Σύμφωνο της Βαρσοβίας|Συμφώνου της Βαρσοβίας]]. Οι Γερμανοί ζήσαν υπό αυτές τις επιβληθείσες διαιρέσεις καθ'όλη τη διάρκεια του [[Ψυχρός Πόλεμος|Ψυχρού Πολέμου]] που ακολούθησε.

Η αρχή για την Γερμανία έγινε τον Μάιο του 1989, όταν η [[Ουγγαρία]] κατήργησε τους περιορισμούς στα σύνορά της με την Αυστρία. Χιλιάδες Ανατολικογερμανοί διέφυγαν έτσι στη Δύση, αν και ακόμη και τότε πολλοί μέσα και έξω από τη Γερμανία δεν πίστευαν ότι θα συνέβαινε ποτέ πραγματική επανένωση στο εγγύς μέλλον<ref>[https://www.nytimes.com/1989/05/14/weekinreview/the-world-despite-new-stirrings-dream-of-one-germany-fades.html THE WORLD; Despite New Stirrings, Dream of 'One Germany' Fades] του Serge Schmemann, ''The New York Times'', 14 Μαΐου 1989</ref>. Τον Ιούλιο του [[1989]], πολλοί Ανατολικογερμανοί κατέφυγαν στις πρεσβείες της Δυτικής Γερμανίας στο Ανατολικό Βερολίνο, τη [[Βουδαπέστη]] στην [[Ουγγαρία]] και την [[Πράγα]] στην [[Τσεχοσλοβακία]], ζητώντας άσυλο. Το παράδειγμά τους μιμήθηκαν στη συνέχεια χιλιάδες συμπατριώτες τους, που κατέφευγαν παράνομα στη Δυτική Γερμανία, αναζητώντας περισσότερη ελευθερία, δικαιώματα και μια καλύτερη ζωή. Κι ενώ η μαζική εγκατάλειψη της Ανατολικής Γερμανίας συνεχιζόταν, ο επίσημος εορτασμός της 40ής επετείου της ίδρυσης της ΛαϊκήςΛαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας στις [[7 Οκτωβρίου]] κατέληξε σε διαδηλώσεις εναντίον του κομμουνιστικού καθεστώτος, οι οποίες διαλύθηκαν βίαια από το στρατό και την αστυνομία. Η φλόγα όμως δεν έσβησε και δύο μέρες αργότερα, στις 9 Οκτωβρίου, έγινε νέα διαδήλωση 100.000 ατόμων στη [[Λειψία]], ενώ μεγάλες διαδηλώσεις ακολούθησαν σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ανατολικής Γερμανίας. Υπό το βάρος αυτής της «Ειρηνικής Επανάστασης», στις 18 Οκτωβρίου [[1989]] ο Γενικός Γραμματέας του [[Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας|Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας]] [[Έριχ Χόνεκερ]] παύθηκε από τα καθήκοντά του και αντικαταστάθηκε από τον Έγκον Κρενζ.