Γερμανική επανένωση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 17:
Η αρχή για την Γερμανία έγινε τον Μάιο του 1989, όταν η [[Ουγγαρία]] κατήργησε τους περιορισμούς στα σύνορά της με την Αυστρία. Χιλιάδες Ανατολικογερμανοί διέφυγαν έτσι στη Δύση, αν και ακόμη και τότε πολλοί μέσα και έξω από τη Γερμανία δεν πίστευαν ότι θα συνέβαινε ποτέ πραγματική επανένωση στο εγγύς μέλλον<ref>[https://www.nytimes.com/1989/05/14/weekinreview/the-world-despite-new-stirrings-dream-of-one-germany-fades.html THE WORLD; Despite New Stirrings, Dream of 'One Germany' Fades] του Serge Schmemann, ''The New York Times'', 14 Μαΐου 1989</ref>. Τον Ιούλιο του [[1989]], πολλοί Ανατολικογερμανοί κατέφυγαν στις πρεσβείες της Δυτικής Γερμανίας στο Ανατολικό Βερολίνο, τη [[Βουδαπέστη]] στην [[Ουγγαρία]] και την [[Πράγα]] στην [[Τσεχοσλοβακία]], ζητώντας άσυλο. Το παράδειγμά τους μιμήθηκαν στη συνέχεια χιλιάδες συμπατριώτες τους, που κατέφευγαν παράνομα στη Δυτική Γερμανία, αναζητώντας περισσότερη ελευθερία, δικαιώματα και μια καλύτερη ζωή. Κι ενώ η μαζική εγκατάλειψη της Ανατολικής Γερμανίας συνεχιζόταν, ο επίσημος εορτασμός της 40ής επετείου της ίδρυσης της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας στις [[7 Οκτωβρίου]] κατέληξε σε διαδηλώσεις εναντίον του κομμουνιστικού καθεστώτος, οι οποίες διαλύθηκαν βίαια από το στρατό και την αστυνομία. Η φλόγα όμως δεν έσβησε και δύο μέρες αργότερα, στις 9 Οκτωβρίου, έγινε νέα διαδήλωση 100.000 ατόμων στη [[Λειψία]], ενώ μεγάλες διαδηλώσεις ακολούθησαν σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ανατολικής Γερμανίας. Υπό το βάρος αυτής της «Ειρηνικής Επανάστασης», στις 18 Οκτωβρίου [[1989]] ο Γενικός Γραμματέας του [[Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας|Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας]] [[Έριχ Χόνεκερ]] παύθηκε από τα καθήκοντά του και αντικαταστάθηκε από τον Έγκον Κρενζ.
 
[[Αρχείο:West and East Germans at the Brandenburg Gate in 1989.jpg|thumb|320px|right|Η πτώση του τείχους του Βερολίνου επιτάχυνε τηnτην διαδικασία της επανένωσης.]]
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον του καθεστώτος συνεχίζονταν με όλο και μεγαλύτερο ενθουσιασμό και στις 4 Νοεμβρίου έγινε στο Ανατολικό Βερολίνο η μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στη χώρα. Σε αυτήν πήραν μέρος 1.000.000 άνθρωποι. Μπρος σε αυτή την εκρηκτική κατάσταση, η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας παραιτήθηκε. Πέντε μέρες αργότερα, στις 9 Νοεμβρίου, το περίφημο [[Τείχος του Βερολίνου]] άνοιξε και επιτράπηκε, για πρώτη φορά, το πέρασμα Ανατολικογερμανών στην Δυτική Γερμανία.