Ελληνική πεζογραφία 1830-1880: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 12:
Το χαρακτηριστικό των πρώτων μυθιστορημάτων που εκδόθηκαν ήταν η κοινή δομή: αφηγούνταν την ιστορία ενός ζευγαριού ερωτευμένων που ο έρωτάς τους αντιμετώπιζε εμπόδια που δεν τους επέτρεπαν να είναι μαζί. Ως προς την μορφή όμως και την ανάπτυξη του θέματος τα έργα παρουσιάζουν ποικιλία: το πρώτο νεοελληνικό μυθιστόρημα, ο ''Λέανδρος'' του [[Παναγιώτης Σούτσος|Παναγιώτη Σούτσου]], είναι επιστολικό μυθιστόρημα που ακολουθεί ξένα πρότυπα όπως το ''Die Leiden des jungen Werthers'' toy Γκαίτε και έχει τυπικά [[ρομαντισμός|ρομαντικά]] μοτίβα, όπως το μοτίβο της περιπλάνησης, την υπερβολική έκφραση συναισθημάτων, τον θάνατο από θλίψη και την αυτοκτονία. Τα ίδια μοτίβα απαντώνται και σε ένα άλλο επιστολικό μυθιστόρημα που ακολουθεί την ίδια δομή, τον ''Θέρσανδρο'' του Επαμεινώνδα Φραγκούδη, αλλά και στο μυθιστόρημα ''Ο εξόριστος του 1831'' του αδερφού του [[Παναγιώτης Σούτσος|Παναγιώτη]], [[Αλέξανδρος Κ. Σούτσος|Αλέξανδρου Σούτσου]], με την διαφορά ότι ο ''Εξόριστος'' δεν έχει επιστολική μορφή και σ' αυτόν η πλοκή είναι το όχημα για να παρουσιαστούν οι αντιπολιτευτικές ιδέες του συγγραφέα. Σε άλλα έργα όμως επιλέγεται το αίσιο τέλος, όπως στην δημοφιλέστατη τότε ''Ορφανή της Χίου'' του Ιάκωβου Πιτσιπιού, η οποία, σύμφωνα με τις δηλώσεις και τις προθέσεις του συγγραφέα, ακολουθεί τις συμβάσεις του περιπετειώδους αρχαιοελληνικού μυθιστορήματος. Ένα ρομαντικό έργο που ξεχωρίζει είναι ο ''Ζωγράφος'', του Γρηγόριου Παλαιολόγου, που βασίζεται μεν σε μία ερωτική ιστορία, αλλά ασκεί με χιούμορ καυστική κριτική στην πολιτική και κοινωνική ζωή και τις συνήθειες των αθηναίων της εποχής (της [[δεκαετία 1830|δεκαετίας του 1830]]).
===Τα ιστορικά μυθιστορήματα===
Μετά το [[1850]] παρατηρείται η τάση της παραγωγής [[ιστορικό μυθιστόρημα|ιστορικών μυθιστορημάτων]]. Το πρώτο έργο αυτής της ομάδας είναι ο ''Αυθέντης του Μορέως'' ([[1850]]), του [[Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής|Α. Ρ. Ραγκαβή]], που αφηγείται μια ιστορία από τα χρόνια της [[Φραγκοκρατία|Φραγκοκρατίας]] στην [[Πελοπόννησος|Πελοπόννησο]], βασισμένη στο ''[[Χρονικόν του Μορέως]]''. Η εποχή της βενετοκρατίας στην [[Κρήτη]] ενέπνευσε τον [[Σπυρίδων Ζαμπέλιος|Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο]] στο δικό του ιστορικό μυθιστόρημα, τους ''Κρητικούς γάμους'' ([[1871]]), ενώ στον [[17ος αιώνας|17ο αιώνα]], αλλά στην τουρκοκρατούμενη [[Αθήνα]], τοποθετείται το μυθιστόρημα ''Βασιλική, σουλτάνα η Αθηναία'' ([[1878]]), του Νικολάου Μακρή. Στα δύο αυτά μυθιστορήματα το ιστορικό στοιχείο υπερτερεί έναντι της μυθιστορηματικής πλοκής και του μύθου, και από αυτήν την άποψη θεωρούνται αποτυχημένα. Αντιθέτως, περισσότερο ισορροπημένη ανάπτυξη παρουσιάζουν τα εμπνευσμένα από την [[Τουρκοκρατία]] και την [[Επανάσταση του 1821]] μυθιστορήματα ''Η ηρωίς της Ελληνικής Επαναστάσεως'' ([[1861]]) του Στέφανου Ξένου και ''Κατσαντώνης'' και ''Αι τελευταίαι ημέραι του Αλή πασά'' ([[1862]]) του [[Κωνσταντίνος Ράμφος|Κωνσταντίνου Ράμφου]], που έγιναν πολύ δημοφιλή αναγνώσματα.
===Μυθιστορήματα με ιδιαίτερο χαρακτήρα===
Από το σύνολο των μυθιστορημάτων της περιόδου ξεχωρίζουν τα έργα ''Ο Πολυπαθής'' ([[1839]]) του Γρηγορίου Παλαιολόγου, ''Ο Πίθηκος Ξουθ'' ([[1849]]) του Ιάκωβου Πιτσιπιου, ο ''Θάνος Βλέκας'' ([[1855]]) του [[Παύλος Καλλιγάς|Παύλου Καλλιγά]], η ''[[Πάπισσα Ιωάννα (μυθιστόρημα)|Πάπισσα Ιωάννα]]'' ([[1866]]) του [[Εμμανουήλ Ροΐδης|Ροΐδη]], η ''Στρατιωτική Ζωή εν Ελλάδι'' ([[1870]]) του Χαρίλαου Δημόπουλου και ο ''Λουκής Λάρας'' ([[1871]]) του [[Δημήτριος Βικέλας|Δ. Βικέλα]].
| |||