Πόλεμος του Βιετνάμ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 212:
=== Η συνέχεια του πολέμου ===
Η πολιτική ατμόσφαιρα στις Η.Π.Α. επιδεινώθηκε στις αρχές του Μαρτίου του [[1970]] όταν ο αντιπολιτευόμενος Τύπος αποκάλυψε ότι ο πρόεδρος Νίξον μυστικά, χωρίς να ενημερωθεί το Κογκρέσο και καθ' υπέρβαση των συνταγματικών αρμοδιοτήτων του, είχε επεκτείνει τον πόλεμο του Βιετνάμ και στο γειτονικό Λάος, στέλνοντας στρατιωτικούς συμβούλους και βομβαρδιστικά αεροπλάνα B-52. Αποστολή τους ήταν η εξόντωση των αριστερών ανταρτών του Παθέτ Λάο και η καταστροφή των βάσεων των Βιετκόνγκ στο μονοπάτι Χο Τσι Μινχ, που συνέδεε το Βόρειο με το Νότιο Βιετνάμ, περνώντας μέσα από το Λάος. Οι αποκαλύψεις, που συνοδεύτηκαν από πληροφορίες για τους πρώτους νεκρούς, έδωσαν νέα ώθηση στο αντιπολεμικό κίνημα, ενώ ο Δημοκρατικός κυβερνήτης της [[Μασαχουσέτη|Μασαχουσέτης]] κήρυξε
Αλλά η γενίκευση του πολέμου της Ινδοκίνας ήταν ειλημμένη απόφαση του Αμερικανού προέδρου. Στις [[18 Μαρτίου]] του 1970 οι Αμερικανοί υποστήριξαν πραξικόπημα δεξιών στρατιωτικών που ανέτρεψε τον ουδετερόφιλο ηγέτη της Καμπότζης πρίγκιπα [[Νορόντομ Σιχανούκ]], ενώ αυτός βρισκόταν στη [[Μόσχα]]. Στις [[30 Απριλίου]], με ένα ξαφνικό τηλεοπτικό του διάγγελμα στο αμερικανικό έθνος, ο Νίξον ανήγγειλε την απόφασή του να στείλει στρατό εναντίον των κομμουνιστών ανταρτών που δρούσαν στο έδαφος της Καμπότζης για να πολεμήσει, όπως δήλωσε, "''το κακό στη ρίζα του''". Προεξοφλώντας, ουσιαστικά, τη λαϊκή κατακραυγή γι' αυτή του την ενέργεια, ο Νίξον υπεραμύνθηκε της σκληρής γραμμής του λέγοντας: "''Προτιμώ να είμαι πρόεδρος για μία μόνο θητεία, παρά να εξασφαλίσω δύο προεδρικές θητείες με τίμημα οι Η.Π.Α. να γίνουν δεύτερης κατηγορίας διεθνής δύναμη και επί των ημερών μου να δεχτούν την πρώτη ήττα στην ιστορία τους''"<ref>''Η σκοτεινή εποχή Νίξον'', Ιστορικό Λεύκωμα 1970, σελ. 67, Καθημερινή (1998)</ref>.
Γραμμή 230:
Ο στρατηγός Ουέστµορλαντ είχε υιοθετήσει τη στρατηγική της φθοράς του αντιπάλου. Η στρατηγική αυτή είχε δύο αδύναμα σημεία.
* Το πρώτο ήταν η αύξηση του αντιαµερικανισµού στο Ν. Βιετνάμ προς όφελος των Βιετκόγκ. Υπήρξαν περιπτώσεις όπου ομάδες των Βιετκόγκ κρύβονταν σε ένα χωριό, ενδεχομένως εκβιάζοντας τους κατοίκους του, και οι αμερικανικές δυνάμεις κατέστρεφαν όλο το χωριό, χωρίς να διακρίνουν τους Βιετκόνγκ από τους άμαχους χωρικούς. Το αποτέλεσμα της πλήρους καταστροφής ενός χωριού άλλωστε ήταν περισσότερες απώλειες, που βελτίωναν τις στατιστικές της φθοράς του αντιπάλου. Ο μέσος Αμερικανός οπλίτης δυσκολευόταν να διακρίνει ένα Βιετκόνγκ από ένα άμαχο χωρικό καθώς οι Βιετκόνγκ δεν φορούσαν στρατιωτικές στολές. Το 1968 ένας αμερικάνος ταγματάρχης
* Το δεύτερο ήταν ότι οι απώλειες της κομμουνιστικής πλευράς αναπληρώνονταν µε ενισχύσεις από το Β. Βιετνάμ. Επομένως, για να επιφέρει τη νίκη η στρατηγική της φθοράς, έπρεπε να εξαντλήσει ποσοτικά όχι µόνο τους Βιετκόνγκ αλλά και το Β. Βιετνάμ και επειδή κάτι τέτοιο ήταν ανέφικτο ο ανταρτοπόλεμος μπορούσε να συντηρηθεί για πολλά χρόνια.
| |||