Χρήστης:Horizons14/πρόχειρο: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
επεξεργασία |
|||
Γραμμή 89:
Οι κύριοι εκπρόσωποι του ρεύματος είναι οι Pierre Charron (1541-1603), Pierre Gassendi (1592-1655), La Mothe le Vayer (1588-1672), Gabriel Naudé (1600-1653) και Saint-Evremond (1614-1703).
=== Οι μοραλιστές (ηθικολόγοι) ===
Έτσι ονομάστηκαν οι συγγραφείς οι οποίοι σε διάφορα είδη διερεύνησαν τη συμπεριφορά των ανθρώπων με συχνά απαισιόδοξες προσεγγίσεις, όπως
[[Μπλεζ Πασκάλ|Ο '''Μπλαίζ Πασκάλ''']] (1623-1662), μαθηματικός,φυσικός, θρησκευτικός φιλόσοφος, ήταν δεξιοτέχνης του γαλλικού πεζού λόγου.Εκ παραλλήλου με τις επιστημονικές του αναζητήσεις (νόμος της πίεσης του Πασκάλ),ανέπτυξε μια θρησκευτική θεωρία που δίδασκε ότι ο άνθρωπος αποκτά την εμπειρία του Θεού περισσότερο με την καρδιά παρά με το νου.Από τα σημαντικότερα έργα του οι ''Στοχασμοί (Pensées)'' και η ''Απολογία της χριστιανικής θρησκείας (Αpologie de lα religion chrétienne''). Η αρχή του ενορατισμού που δίδαξε άσκησε μεγάλη επίδραση σε μεταγενέστερους φιλοσόφους του μεγέθους του Ζαν-Ζακ Ρουσώ , του Ανρί Μπερξόν καθώς και σε εκπροσώπους του Υπαρξισμού.<ref>{{Cite book|title=Πάπυρος Λαρούς Μπριτάννικα|first=|last=|isbn=|year=|location=|page=230, τόμος 48}}</ref>
Ο [[Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ]] (1613-1680) εκπροσωπεί το κοσμικό είδος των αποφθεγμάτων με το έργο του ''Αποφθέγματα.'' Στα δηκτικά και περίτεχνα επιγράμματά του αναλύει χωρίς έλεος και με ύφος αυστηρά κλασικό τα χαρακτηριστικά της εποχής του - την εγωιστική αντιμετώπιση της ηθικής, τον κυνικό πεσιμισμό και την ανακάλυψη αυτού που σήμερα ονομάζεται υποσυνείδητο - και στηλιτεύει με τρόπο πνευματώδη και ρωμαλέο τον ατομικισμό, τον ιδεαλισμό, τον στωικισμό και τον διανοουμενισμό. ▼
[[Αρχείο:Jean de La Bruyère.jpg|μικρογραφία|Ζαν ντε λα Μπρυγιέρ (1645-1696)]]▼
O [[Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ]] (1645-1696). Το σημαντικότερο έργο του είναι ''οι Χαρακτήρες'', το πρώτο μέρος του οποίου ήταν μετάφραση των Χαρακτήρων του [[Θεόφραστος|Θεόφραστου]] από τα ελληνικά (''Les caractères de Théophraste'') και το δεύτερο αναφερόταν στην εποχή του(''Les caractères ou Les moeurs de ce siècle'' – Οι χαρακτήρες ή τα ήθη αυτού του αιώνα). Οι ''Χαρακτήρες'' διακρίνονται για το ύφος τους, την διαπεραστική ειρωνεία και το ψυχολογικό βάθος τους. Ο Λα Μπρυγιέρ επιτίθεται κατά των καταχρήσεων των υπαλλήλων, της αλαζονείας των ευγενών, της αρπακτικότητας των χρηματιστών και της δουλικότητας των αυλικών («Στην εκκλησία των Βερσαλλιών δεν κοιτάζουν το Ιερό αλλά τον βασιλιά»). Κατέκρινε τους άδικους θεσμούς και υπερασπίστηκε τον λαό και ιδιαίτερα τον αγροτικό πληθυσμό που υπέφερε τα πάνδεινα εκείνη την εποχή από τους πολέμους και την άγρια φορολογία.▼
▲Ο [[Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ|'''Φρανσουά ντε Λα Ροσφουκώ''']] (1613-1680) εκπροσωπεί το κοσμικό είδος των αποφθεγμάτων με το έργο του ''Αποφθέγματα.'' Στα δηκτικά και περίτεχνα επιγράμματά του αναλύει χωρίς έλεος και με ύφος αυστηρά κλασικό τα χαρακτηριστικά της εποχής του - την εγωιστική αντιμετώπιση της ηθικής, τον κυνικό πεσιμισμό και την ανακάλυψη αυτού που σήμερα ονομάζεται υποσυνείδητο - και στηλιτεύει με τρόπο πνευματώδη και ρωμαλέο τον ατομικισμό, τον ιδεαλισμό, τον στωικισμό και τον διανοουμενισμό.
Η μαντάμ ντε Σαμπλέ (1599-1678) ανήκε στο είδος των κοσμικών διανοούμενων που διοργάνωνε φιλολογικές βραδιές. Από το σαλόνι της είχαν περάσει οι μεγαλύτερες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Πασκάλ. Η κύρια διασκέδαση του κύκλου της ήταν η επινόηση και ανταλλαγή γνωμικών."Ο έρωτας έχει κάτι το τόσο χαρακτηριστικό, που δεν μπορούμε να το κρύψουμε όταν υπάρχει ούτε να τον προσποιηθούμε όταν δεν υπάρχει". Μετά το θάνατο της, δημοσιεύθηκε και ένα βιβλιαράκι με γνωμικά της, αλλά η μεγάλη συμβολή της είναι ότι σ’ αυτήν οφείλεται, κατά μεγάλο μέρος, ότι τα γνωμικά έγιναν πολύ της μόδας για τους επόμενους δύο αιώνες, ενώ η δράση του φιλολογικού της κύκλου ενέπνευσε πολυάριθμους συγγραφείς μεταξύ των οποίων και τον Λα Ροσφουκώ.<ref>{{Cite web|url=https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=315|title=Μαντάμ ντε Σαμπλέ|last=|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>▼
▲[[Αρχείο:Jean de La Bruyère.jpg|μικρογραφία|Ζαν ντε λα Μπρυγιέρ (1645-1696)]]
▲O [[Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ|'''Ζαν ντε Λα Μπρυγιέρ''']] (1645-1696). Το σημαντικότερο έργο του είναι ''οι Χαρακτήρες'', το πρώτο μέρος του οποίου ήταν μετάφραση των Χαρακτήρων του [[Θεόφραστος|Θεόφραστου]] από τα ελληνικά (''Les caractères de Théophraste'') και το δεύτερο αναφερόταν στην εποχή του(''Les caractères ou Les moeurs de ce siècle'' – Οι χαρακτήρες ή τα ήθη αυτού του αιώνα). Οι ''Χαρακτήρες'' διακρίνονται για το ύφος τους, την διαπεραστική ειρωνεία και το ψυχολογικό βάθος τους. Ο Λα Μπρυγιέρ επιτίθεται κατά των καταχρήσεων των υπαλλήλων, της αλαζονείας των ευγενών, της αρπακτικότητας των χρηματιστών και της δουλικότητας των αυλικών («Στην εκκλησία των Βερσαλλιών δεν κοιτάζουν το Ιερό αλλά τον βασιλιά»). Κατέκρινε τους άδικους θεσμούς και υπερασπίστηκε τον λαό και ιδιαίτερα τον αγροτικό πληθυσμό που υπέφερε τα πάνδεινα εκείνη την εποχή από τους πολέμους και την άγρια φορολογία.
▲Η '''μαντάμ ντε Σαμπλέ''' (1599-1678) ανήκε στο είδος των κοσμικών διανοούμενων που διοργάνωνε φιλολογικές βραδιές. Από το σαλόνι της είχαν περάσει οι μεγαλύτερες πνευματικές προσωπικότητες της εποχής, όπως ο Πασκάλ. Η κύρια διασκέδαση του κύκλου της ήταν η επινόηση και ανταλλαγή γνωμικών."Ο έρωτας έχει κάτι το τόσο χαρακτηριστικό, που δεν μπορούμε να το κρύψουμε όταν υπάρχει ούτε να τον προσποιηθούμε όταν δεν υπάρχει". Μετά το θάνατο της, δημοσιεύθηκε και ένα βιβλιαράκι με γνωμικά της, αλλά η μεγάλη συμβολή της είναι ότι σ’ αυτήν οφείλεται, κατά μεγάλο μέρος, ότι τα γνωμικά έγιναν πολύ της μόδας για τους επόμενους δύο αιώνες, ενώ η δράση του φιλολογικού της κύκλου ενέπνευσε πολυάριθμους συγγραφείς μεταξύ των οποίων και τον Λα Ροσφουκώ.<ref>{{Cite web|url=https://www.gnomikologikon.gr/authquotes.php?auth=315|title=Μαντάμ ντε Σαμπλέ|last=|first=|ημερομηνία=|website=|publisher=|archiveurl=|archivedate=|accessdate=}}</ref>
== Η πεζογραφία ==
Γραμμή 202:
Giambattista Basil (1575-1632): πενταμερόνη (Lo cunto of li cunti, 1634-1636)
* '''Οι
Ο '''Φρανσουά ντε Σαλ''' (Francοis de Sales,1567-1622), κληρικός. Προερχόμενος από ευγενή οικογένεια, παραιτήθηκε από όλους τους τίτλους ευγενείας του και επέλεξε το μονοπάτι της χριστιανικής πίστης, αφιερώνοντας τη ζωή του στον Θεό. Ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς θεολόγους της εποχής του. Με το έργο του άσκησε σημαντική επιρροή στους κόλπους της Καθολικής Εκκλησίας. Από το 1923, η Καθολική Εκκλησία τον ανακήρυξε προστάτη των δημοσιογράφων και συγγραφέων λόγω της στήριξης που προσέφερε στην τυπογραφία. Από τα πιο γνωστά έργα του η ''Πραγματεία για την αγάπη του Θεού'', 1616 (''Traité sur l'amour de Dieu)'' και κυρίως η ''Εισαγωγή στην ευσεβή ζωή,''1608 (''L'Introduction à la vie dévote).'' Αυτό το βιβλίο είχε τεράστια επιτυχία: ανατυπώθηκε περισσότερο από σαράντα φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του. Ο ίδιος ο βασιλιάς της Γαλλίας Ερρίκος Δ΄ το διάβαζε και η βασίλισσα Μαρία των Μεδίκων προσέφερε ένα αντίγραφο "κοσμημένο με διαμάντια" στον βασιλιά της Αγγλίας.
Ο '''Πιέρ ντε Μπερύλ''' (Pierre de Bérulle,1575-1629), καρδινάλιος.Συγγραφέας πολλών θεολογικών έργων που είναι συγκεντρωμένα σήμερα σε οκτώ τόμους. Αλλά αυτά τα έργα - λόγω του μπαρόκ στυλ τους, πολύ περίπλοκα, φανταχτερά, δύσκολα προσβάσιμα, δεν είχαν την ίδια επιτυχία με αυτά του σύγχρονου Φρανσουά ντε Σαλ, που ήταν πιο απλά και πιο κοντά στην κλασική γλώσσα.
[[Αρχείο:Jacques-Bénigne Bossuet 1.PNG|μικρογραφία|Ζακ Μποσυέ (1627-1704)]]
[[Ζακ Μπενίν Μποσσυέ|Ο '''Ζακ Μποσυέ''']] (1627-1704), επίσκοπος, προικισμένος με σπάνια ευγλωττία, άσκησε μεγάλη επιρροή ως υπερασπιστής των δικαιωμάτων της γαλλικής Εκκλησίας απέναντι στην παπική εξουσία. Μνημονεύεται όμως κυρίως για το συγγραφικό του έργο, που συμπεριλαμβάνει επικήδειους λόγους για μεγάλες προσωπικότητες. Οι ''Επιτάφιοι (Oraisons funèbres),'' διανθισμένοι με άφθονα βιβλικά χωρία και παραφράσεις, είναι αριστουργήματα του γαλλικού πεζού λόγου. Αντιπροσωπευτικοί της ρητορικής μπαρόκ, ήταν όμως απαλλαγμένοι από υπερβολές και εντυπωσιασμούς.
Ο '''Ρανσέ''' (Rancé,1626-1700), μοναχός, ιδρυτής του «τάγματος των Μεταρρυθμισμένων Κιστερκιανών του Αυστηρού Κανόνα». Εισήγαγε μια αυστηρή μεταρρύθμιση, σύμφωνα με την οποία η σταθερότητα, η πίστη στην μοναστική ζωή, η υπακοή και η εντολή να μιλούν μόνο όταν είναι απαραίτητο ήταν ο οδηγός για την μοναστική ζωή των μοναχών. Κατά την διάρκεια των γευμάτων έπρεπε να επικρατεί στοχαστική σιωπή και να ακούγεται ανάγνωσμα ιερού κειμένου. Η διατροφή τους να είναι κυρίως χορτοφαγική αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις επιτρέπονταν τα ψάρια. Οι μοναχοί να ζουν από την εργασία των χεριών τους και να παράγουν αγαθά της γης τα οποία να ανταλλάσσουν με προμήθειες για τα Μοναστήρια τους.
== Η ποίηση ==
| |||