Διώρυγα του Παναμά: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Liakada56 (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 14:
}}
 
Η '''διώρυγα του Παναμά''' ({{lang-es|Canal de Panamá}}) είναι η δεύτερη σε ναυτιλιακή σπουδαιότητα, από την άποψη των θαλασσίων μεταφορών, στον κόσμο μετά τη [[Διώρυγα Σουέζ]]. Με ανισοϋψείς δεξαμενές, ενώνει την επί του [[Ατλαντικός|Ατλαντικού]] βόρεια ακτή με εκείνη του [[Ειρηνικός ωκεανός|Ειρηνικού ωκεανού]], νότια.
 
Έχει συνολικό μήκος 48 ν.μιλ. (περ. 77.1 χλμ), πλάτος 45 μ. και βάθος 11 μ. Η πρώτη διέλευση πλοίου έγινε στις [[15 Αυγούστου]] [[1914]]. Δυναμικότητα διέλευσης 50 πλοίαπλοίων ημερησίως. Τα πλοία καταβάλουνκαταβάλλουν τέλη (δικαιώματα) βάσει της [[Χωρητικότητα πλοίου|χωρητικότητα]]ς που έχουν (Panama canal tonnage).
 
Στρατιωτικά σήμερα η διώρυγα του Παναμά, συνεχίζει να θεωρείται [[ουδέτερη θάλασσα]].
 
== Ιστορία ==
Ήδη από το [[1501]], οι άνθρωποι ονειρεύονταν μια γέφυρα νερού, που να ενώνει τον [[Ατλαντικός Ωκεανός|Ατλαντικό Ωκεανό]] με τον [[Ειρηνικός Ωκεανός|Ειρηνικό]], μέσα από τον [[ισθμός|ισθμό]] του [[Παναμάς|Παναμά]]. Η προσπάθεια διάνοιξης της διώρυγας είχε αρχίσει απ' τα πολύ παλιά χρόνια. Πολλοί επιχείρησαν την εκτέλεση του έργου, αλλά οι εδαφικές ανωμαλίες, η διαφορά της στάθμης μεταξύ των δύο Ωκεανών και της παλίρροιας, καθώς ο [[κίτρινος πυρετός]], έκαναν την κατασκευή προβληματική, αν όχι αδύνατη. Το [[1859]], τελείωσε η σιδηροδρομική γραμμή που διέσχιζε τον Ισθμό, αφού στοίχισε όμως πολλές απογοητεύσεις, κόπους και έξοδα. Φαινόταν, λοιπόν, πως τα πλοία θα συνέχιζαν να κάνουν το γύρο του [[Κέιπ Χορν]], διαπλέοντας 8.000 [[μίλι|μίλια]] παραπάνω.
Παρ' όλα αυτά, το [[1876]] οι Γάλλοι επιλέγουν και πάλι τον ισθμό του Παναμά σαν το ιδανικό μέρος για τη διάνοιξη της διώρυγας και ιδρύουν τη Διεθνή Εταιρεία της Ωκεάνιας Διώρυγας, που εξουσιοδοτεί και τη γαλλική εταιρεία «Λεσσέψ» που είχε ιδρύσει ο [[Φερδινάνδος Λεσσέψ]] να αρχίσει τις εργασίες. Πράγματι, το [[1881]], αρχίζει η γαλλική προσπάθεια. Όμως οι τροπικοί πυρετοί προκαλούσαν τρομερές απώλειες ζωής στο εργατικό προσωπικό. Η κακή διαχείριση, η διαφθορά και η κλοπή, οργίαζαν. Η προσπάθεια τερματίζεται άδοξα το [[1888]], με την πτώχευση της εταιρείας. Οι [[Γάλλοι]] εγκατέλειψαν το σχέδιο, αφήνοντας πίσω τους σκουριασμένα μηχανήματα και τάφους χιλιάδων εργατών.
 
Το [[1904]], η αμερικανική κυβέρνηση εξαγόρασε τα γαλλικά δικαιώματα και μια στενή λωρίδα γης, που είχε μήκος 50 μίλια και πλάτος 10 (η Ζώνη της Διώρυγας).<ref>[https://books.google.com/books?id=xmM-AAAAYAAJ&lpg=PA11&ots=_DioQP6G7S&dq=general%20electric%20westinghouse%20panama%20canal%201908&pg=PA11#v=onepage&q&f=false The Panama Canal Congressional Hearings 1909]; Col. Goethals testimony; p.15 Accessed 26 December 2011</ref> Ο αρχίατρος [[Ουίλιαμ Κρόουφορντ Γκόργκας]] ανέλαβε να απαλλάξει τη Ζώνη της Διώρυγας από τις ακαθαρσίες και τις αρρώστιες, την [[ελονοσία]] και τον [[Κίτρινος πυρετός|κίτρινο πυρετό]], εξαιτίαςεξ' αιτίας των οποίων πέθαναν πολλοί εργάτες. Δημιουργήθηκε μια Επιτροπή για τη Διώρυγα, με πλήρη μηχανικά και διοικητικά δικαιώματα, και η κατασκευή της άρχισε. Ο πρώτος αρχιμηχανικός Τζον Ουάλας παραιτήθηκε ύστερα από ένα χρόνο και ο διάδοχός του Τζον Στίβενς, αποσύρθηκε το [[1907]].
 
Ο Πρόεδρος των [[Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής|Η.Π.Α.]] [[Θεόδωρος Ρούζβελτ]] αντιλαμβανόταν πως αν επρόκειτο να κατασκευαστεί μία Διώρυγα του Παναμά, δεν έπρεπε να επαναληφθούν τα λάθη που είχαν διαπράξει οι Γάλλοι. Το [[1907]], η Επιτροπή Διώρυγας ανετέθη στο στράτευμα και ο συνταγματάρχης [[Τζορτζ Ουάσινγκτον Γκέταλς]] ανέλαβε τη διοίκηση. Το κανάλι δε θα γινόταν ένας κρίκος που θα ένωνε απ' ευθείας τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό Ωκεανό, όπως είχαν σχεδιάσει οι Γάλλοι, αλλά ένας υδάτινος διάδρομος, φραγμένος από ξηρά, κατασκευασμένος στη ψηλή ράχη του ισθμού. Από τον Ατλαντικό, τα πλοία θα εισχωρούσαν μέσα σε μια διώρυγα του επιπέδου της θαλάσσης, μήκους 7 μιλίων. Τρία τεράστια φράγματα θα σήκωναν τα πλοία 85 πόδια πάνω από το επίπεδο της θαλάσσης στην πραγματική διώρυγα. Από εκεί θα ταξίδευαν ανεμπόδιστα 32 μίλια στη λίμνη Γκάτουν και θα περνούσαν μέσα από το Κουλέμπρα Κατ στα φράγματα του Ειρηνικού. Το Πέδρο Μιγκέλ, το πρώτο φράγμα, θα χαμήλωνε τα πλοία 30 πόδια στην τεχνητή λίμνη Μιραφλόρ, πλάτους 2 μιλίων. Έπειτα, άλλα δύο φράγματα θα χαμήλωναν τα υπόλοιπα 54 πόδια στο κανάλι του επιπέδου της θάλασσας. Από κει και πέρα θα απέμεναν να διασχισθούν μόνο 8,5 μίλια έως τον Ειρηνικό Ωκεανό.
 
Αυτό ήταν το ηράκλειο έργο που αντιμετώπισε ο Γκέταλς. Τα κανάλια του επιπέδου της θάλασσας στις δύο άκρες του ισθμού ήταν εύκολη αποστολή, με σκάψιμο και βυθοκαθαρισμό. Όμως τα τεράστια φράγματα, με τις μεγάλες θαλάσσιες θύρες τους, εμφάνισαν πολλά περισσότερα προβλήματα. Το μεγαλύτερο εμπόδιο ήταν το εσωτερικό κανάλι, επειδή το ηπειρωτικό χώρισμα ήταν περίπου 85 πόδια ψηλότερο από το προτεινόμενο επίπεδο ύψους του θαλάσσιου διαδρόμου. Οι λόφοι έπρεπε να κοπούν κάθετα, σε μια έκταση 9 μιλίων στο Κουλέμπρα Κατ. Πηγή υδάτων θα ήταν για το σκοπό αυτό, ο ποταμός Τσάγρες. Αυτός όμως ήταν πολύ χαμηλότερος από το προτεινόμενο επίπεδο των 85 ποδιών. Έτσι κατασκευάστηκε το Γκάτουν Νταμ. Στο Κουλέμπρα Κατ άνθρωποι και μηχανές έσκαψαν ένα βαθύ όρυγμα σε σχήμα V μέσα στο βουνό και ανασκάφτηκαν εκατομμύρια κυβικές γιάρδες χώμα και πέτρα, που το μεγαλύτερο μέρος τους μεταφέρθηκε στο Γκάτουν Νταμ. Την εποχή των βροχών υπήρχε ο κίνδυνος των κατολισθήσεων, αλλά και των πλημμυρών του ποταμού Τσάγρες.
 
Τα φράγματα έπρεπε να γίνουν αρκετά πλατιά, ώστε να μπορούν να τα διαπλεύσουν και τα μεγαλύτερα πλοία του Ναυτικού Στόλου. Έτσι κατασκευάστηκαν με μήκος 1.000 ποδών, πλάτος 110 ποδών και το ύψος τους στα πλάγια ισούται με πολυκατοικία 6 ορόφων. Για να κατασκευαστεί το κανάλι του Παναμά, χρειάστηκε να μετατοπιστεί χώμα σε μια ποσότητα που ανέρχεται συνολικά σε 240.000.000 τόνους. Η ποσότητα αυτή θα μπορούσε να σχηματίσει μία σειρά από 63 πυραμίδες, που η κάθε μία να έχει το ύψος της [[Πυραμίδες της Γκίζα|Μεγάλης Πυραμίδας]] της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]].
 
Τελικά, το έργο ολοκληρώθηκε. Στις [[10 Οκτωβρίου]] [[1913]], άνοιξαν τα φράγματα της λίμνης και το νερό εισχώρησε στο κανάλι. Άνοιξαν οι υδατοφράχτες και τα νερά του Ατλαντικού γέμισαν την πρώτη σύρτη. Πυκνά πλήθη από υπερήφανους εργάτες μαζί με τις οικογένειές τους ζητωκραύγασαν καθώς το πρώτο πλοίο, το ρυμουλκό "Γκέιταν", σημαιοστολισμένο μπήκε σφυρίζοντας μέσα στο φράγμα. Οι μηχανικοί και οι επίσημοι βρίσκονταν επάνω στο ρυμουλκό.
 
Ύστερα από ένα χρόνο, στις [[15 Αυγούστου]] του [[1914|1914,]] η Διώρυγα παραδόθηκε στη διεθνή ναυσιπλοΐα. Μέχρι το [[2000]] βρισκόταν κάτω από την οικονομική εκμετάλλευση των ΗΠΑ.
 
== Εικόνες ==