Σλάβοι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι πρώτες απόψεις για την κοιτίδα των Σλάβων ανάγονται στον 12ο αιώνα και στο ρωσικό [[Πρώτο Χρονικό|Χρονικό του Νέστορα]].<ref>Λεωνίδας Μαυρομάτης, «Σλάβοι» στο Συλλογικό: Παγκόσμια Ιστορία-Εκπαιδευτική Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τομ.24,Β', Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1990, σελ.295</ref> Δύο είναι κυριότερες εκδοχές: α) βορειοδυτικά των [[Καρπάθια Όρη|Καρπαθίων Ορέων]], και β) στην περιοχή που βρίσκεται ανάμεσα στον ποταμό [[Βιστούλας|Βιστούλα]] στα δυτικά και τον μέσο ρου του ποταμού [[Δνείπερος|Δνείπερου]] στα ανατολικά, βόρεια από τα [[Καρπάθια Όρη]] και νότια των ποταμών [[Νάρεβ]] και [[Πριπέτ]], δηλαδή στη σημερινή ανατολική Πολωνία, δυτική Ουκρανία, και νοτιοδυτική Λευκορωσία. Η δεύτερη εκδοχή είναι η περισσότερο θεμελιωμένη από τα πορίσματα της αρχαιολογίας, της γλωσσολογίας και της παλαιοδημογραφίας.<ref>Γιάννα Κατσόβσκα-Μαλιγκούδη, όπ.π,</ref> Γειτνίαζαν με τους [[Βαλτικά κράτη|βαλτικούς]] λαούς στα βόρεια, τους [[Ιλλυριοί|Ιλλυριούς]] και τους [[Κέλτες]] στα δυτικά, στα νότια με τους [[Θράκες]] και ανατολικά με τους ιρανικούς πληθυσμούς. Αυτή η ''Πρωτοσλαβική'' εθνότητα δεν ήταν χωρισμένη σε έθνη και μιλούσε την ''κοινή σλαβική'', μια ενιαία γλώσσα.<ref>όπ.π., σελ.16</ref>

Οι [[Πολάβοι]] (Βένδες) εγκαταστάθηκαν σε ανατολικά τμήματα της [[Αγγλία]]ς, κατακατά τα φαινόμενα ως σύμμαχοι των [[Δανία|Δανών]]. Οι Πολάβοι-Πομερανοί Σλάβοι είναι επίσης γνωστό ότι είχαν ακόμη εγκατασταθεί στην [[Ισλανδία]] της εποχής των [[Βίκιγκ]]ς. Ο όρος "Σακαλίμπα'' (παραφθορά του ελληνικού [[Σκλαβηνίες]]=Σλάβοι) αναφέρεται σε Σλάβους [[Μισθοφόρος|μισθοφόρους]] και [[Δουλεία|δούλους]] στο μεσαιωνικό αραβικό κόσμο στη [[Βόρεια Αφρική]], τη [[Σικελία]] και την [[Αλ-Άνταλους]]. Οι σακαλίμπα υπηρετούσαν ως φρουροί του [[Χαλίφης|χαλίφη]]. Το 12ο αιώνα, η Σλαβική πειρατεία στις χώρες της [[Βαλτική Θάλασσα|Βαλτικής]] αυξήθηκε. Το 1147 ξεκίνησε η Σταυροφορία των Βένδων, κατά των Πολάβων Σλάβων, στο πλαίσιο των [[Βόρειες Σταυροφορίες|Βόρειων Σταυροφοριών]]. ο [[Νίκλοτ]] παγανιστής αρχηγός των Σλάβων Οβοτριτών, ξεκίνησε την ανοικτή αντίσταση του όταν ο [[Λοθάριος Β΄ Σούπλινμπουργκ|Λοθάριος Β΄]], [[Αυτοκράτορας της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]], εισέβαλε στα Σλαβικά εδάφη. Τον Αύγουστο του 1160 ο Νίκλοτ σκοτώθηκε και άρχισε ο γερμανικός εποικισμός της περιοχής [[Έλβας|Έλβα]]-[[Όντερ]]. Στη Βέντλαντ του [[Αννόβερο]]υ, το [[Μεκλεμβούργο-Δυτική Πομερανία]] και τη Λουσατία οι εισβολείς άρχισαν τον εκγερμανισμό. Πρώιμες μορφές εκγερμανισμού έχουν περιγραφεί από Γερμανούς μοναχούς : το Χέλμολντ στο χειρόγραφο ''Chronica Slavorum'' και τον Αδάμ της Βρέμης στις ''Gesta Hammaburgensis ecclesiae pontificum''. Η [[Πολάβοι|Πολαβική]] γλώσσα επιβίωσε μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, στο σημερινό Γερμανικό κρατίδιο της [[Κάτω Σαξονία]]ς. Στην Ανατολική Γερμανία περίπου το 20% των Γερμανών έχουν ιστορικά Σλαβική πατρική καταγωγή, όπως αποκαλύπτεται από δοκιμές Υ-DNA. Ομοίως, στη Γερμανία, περίπου το 20% των ξένων επωνύμων είναι σλαβικής προέλευσης.

Οι Σλάβοι δεν ήταν ένας νομαδικός λαός αλλά ήταν εγκατεστημένοι μόνιμα. Ασχολούνταν με τη γεωργία και την κτηνοτροφία. Το εμπόριο δεν ήταν ανεπτυγμένο. Η πολιτική τους οργάνωση ήταν στοιχειώδης. Κέντρο της κοινωνίας τους ήταν η πατριαρχική οικογένεια, γνωστή στις σλαβικές πηγές ως ''zadrouga'' (ζαντρούγκα). Mια ομάδα οικογενειών είχε τον δικό της αρχηγό και πολλές ομάδες οικογενειών συνιστούσαν μια μικρή φυλή με αρχηγό έναν ''ρήγα''. Για τη λήψη κρίσιμων αποφάσεων συγκαλείτο συνέλευση των γερόντων. Γράφει ο Βυζαντινός ιστορικός [[Προκόπιος (ιστορικός)|Προκόπιος]], «Ο λαός αυτός δεν διοικείται από έναν άνθρωπο, αλλά πάντοτε ζει δημοκρατικά. Γι΄αυτό, όλα όσα είναι ωφέλιμα ή βλαβερά γι΄αυτούς, τα συζητούν όλοι μαζί»<ref>Παρατίθεται στο Συλλογικό: Ακαδημία Επιστημών της Ε.Σ.Σ.Δ., Παγκόσμια Ιστορία, τομ.Γ 1, μτφρ.Αντρέας Σαραντόπουλος, εκδ.''Μέλισσα'', Αθήνα, χ.χ.,σελ.109</ref>. Στη συνέλευση αυτή συμμετείχαν τα άρρενα μέλη της φυλής, τα ικανά να φέρουν οπλισμό. Οι ομάδες αυτές ζούσαν χωριστά αφού απουσίαζε κάθε έννοια κρατικής οργάνωσης. Τα πορίσματα της αρχαιολογίας συνεπικουρούν σε μία τέτοια διαπίστωση: το γεγονός ότι δεν βρέθηκαν κατοικίες που να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες ως προς το μέγεθός τους ή τα υλικά κατασκευής τους, πιστοποιεί την έλλειψη μιας ηγεσίας, και μάλιστα σταθερής. Και η πρωτόγονη οικονομία τους δεν συνεπαγόταν συγκέντρωση αγαθών.<ref>Μαρία Νυσταζοπούλου Πελεκίδου, όπ.π., σελ.37 και 40 και Dimitri Obolensky, Η Βυζαντινή Κοινοπολιτεία. Η Ανατολική Ευρώπη, 500-1453 τομ.1 , μτφρ.Γιάννης Τσεβρεμές, εκδ. Βάνιας, Θεσσ/ίκη, 1991 σελ.103, «...οι Σλαβικές κοινότητες ...παρέμειναν για πολύ καιρό στο φυλετικό στάδιο οργάνωσης.»</ref>

*Μαρία Νυσταζοπούλου Πελεκίδου, Οι Βαλκανικοί λαοί κατά τους μέσους χρόνους, εκδ. Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1992

*Dimitri Obolensky, Η Βυζαντινή Κοινοπολιτεία. Η Ανατολική Ευρώπη, 500-1453 τομ.1 , μτφρ.Γιάννης Τσεβρεμές, εκδ. Βάνιας, Θεσσ/ίκη, 1991