Χαλιφάτο των Αββασιδών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 67:
Στις αρχές του 10ου αιώνα, οι Αββασίδες σχεδόν απώλεσαν τον έλεγχο του [[Ιράκ]] από διάφορους εμίρηδες και ο χαλίφης Αρ-Ραντί εξαναγκάστηκε να αναγνωρίσει την εξουσία τους, δημιουργώντας το αξίωμα του "αμίρ αλ-ουμάρα" (Πρίγκηπα των Πριγκήπων). Λίγο μετά, μια περσική [[Γκιλάν|δαϋλαμιτική]] φατρία γνωστή ως [[Μπουγίδες]], σάρωσε την πολιτική σκηνή και απέκτησε τον έλεγχο της γραφειοκρατικής δομής στη Βαγδάτη. Σύμφωνα με την ιστορία του Πέρση Μεσκαβαΰ, άρχισαν να μοιράζουν ''ικτάς'' ([[φέουδο|φέουδα]]) στους υποστηρικτές τους.
 
Εκτός του Ιράκ, όλες οι αυτόνομες επαρχίες αργά και σταδιακά απέκτησαν χαρακτηριστικά [[ντε φάκτο]] κρατών με κληρονομική ηγεσία, στρατούς και έσοδα, επιχειρώντας μεν υπό την τυπική επικυριαρχία του χαλίφη, η οποία όμως δε συνεπαγόταν και αναγκαστική εισφορά στο ταμείο του χαλιφάτου, όπως έκαναν οι [[Σοόμρο]] εμίρηδες που είχαν αποκτήσει τον έλεγχο της [[Σιντ|Σινδικής]] και κυβερνούσαν την επαρχία τους από την πρωτεύουσά τους, [[Μανσούρα (Σινδική)|Μανσούρα]]. Ο Γαζναβίδης Μαχμούντ πήρε τον τίτλο του [[σουλτάνος|σουλτάνου]], σε αντίθεση με αυτόν του εμίρη που χρησιμοποιείτο ώς τότε, σηματοδοτώντας την ανεξαρτησία της [[Γαζναβίδες|Αυτοκρατορίας των Γαζναβιδών]] από την εξουσία του Αββασίδη χαλίφη, παρά τις επιδεικτικές εκδηλώσεις σουνιτικής "ορθοδοξίας" και την αναφορά του ονόματος του χαλίφη στις διάφορες τελετουργίες. Τον 11ο αιώνα, η έλλειψη σεβασμού στην εξουσία του χαλίφη συνεχίστηκε, καθώς κάποιοι ισλαμιστές ηγέτες δε μνημόνευαν πλέον το όνομά του στην προσευχή της Παρασκευής, ή δεν χάραζαν τη μορφή του στα νομίσματα των επαρχιών τους.
 
Η σιιτική [[Ισμαηλισμός|ισμαηλιτική]] δυναστεία των [[Χαλιφάτο των Φατιμιδών|Φατιμιδών]] στο [[Κάιρο]] ανταγωνιζόταν τους Αββασίδες για τον επίτιμο τίτλο του ηγέτη της ισλαμικής ''ούμμα'' (θρησκευτικής κοινότητας των μουσουλμάνων). Οι Φατιμίδες ασκούσαν μάλιστα επιρροή σε σιιτικά τμήματα της πόλης της Βαγδάτης (όπως η περιοχή-προάστιο Καρχ), παρόλο που η Βαγδάτη ήταν η πιο στενά συνδεδεμένη με τους Αββασίδες πόλη, ακόμα και την εποχή των Μπουγιδών και των Σελτζούκων. Η κόντρα των δύο χαλιφάτων έληξε με την πτώση των Φατιμιδών το δεύτερο μισό του 12ου αιώνα.