Χαλιφάτο των Αββασιδών: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 65:
Έως το 820, οι [[Σαμανίδες]] είχαν ξεκινήσει τη διαδικασία άσκησης ανεξάρτητης εξουσίας στην [[Υπερωξιανή]] και το [[Χορασάν|Μεγάλο Χορασάν]], όπως οι σιίτες [[Χαμδανίδες]] στη βόρεια Συρία και οι διάδοχες δυναστείες των [[Ταχιρίδες|Ταχιριδών]] και [[Σαφαρίδες|Σαφαριδών]] στο [[Ιράν]]. Ειδικά μετά την περίοδο της [[Αναρχία στη Σαμάρα|"Αναρχίας στη Σαμάρα"]], η κεντρική εξουσία των Αββασιδών εξασθένησε και φυγόκεντρες τάσεις εμφανίστηκαν πιο καθαρά στις επαρχίες του χαλιφάτου.
Στις αρχές του 10ου αιώνα, οι Αββασίδες σχεδόν απώλεσαν τον έλεγχο του [[Ιράκ]] από διάφορους εμίρηδες και ο χαλίφης Αρ-Ραντί εξαναγκάστηκε να αναγνωρίσει την εξουσία τους, δημιουργώντας το αξίωμα του "αμίρ αλ-ουμάρα" (Πρίγκηπα των Πριγκήπων), στρατιωτικό αξίωμα που υποκατέστησε τον χαλίφη σην άσκηση της πραγματικής εξουσίας, αφήνοντάς του μόνο την τυπική πλευρά της. Λίγο μετά, μια περσική [[Γκιλάν|δαϋλαμιτική]] φατρία γνωστή ως [[Μπουγίδες]], σάρωσε την πολιτική σκηνή και απέκτησε τον έλεγχο της γραφειοκρατικής δομής στη Βαγδάτη. Σύμφωνα με την ιστορία του Πέρση
Εκτός του Ιράκ, όλες οι αυτόνομες επαρχίες αργά και σταδιακά απέκτησαν χαρακτηριστικά [[ντε φάκτο]] κρατών με κληρονομική ηγεσία, στρατούς και έσοδα, επιχειρώντας μεν υπό την τυπική επικυριαρχία του χαλίφη, η οποία όμως δε συνεπαγόταν και αναγκαστική εισφορά στο ταμείο του χαλιφάτου, όπως έκαναν οι [[Σοόμρο]] εμίρηδες που είχαν αποκτήσει τον έλεγχο της [[Σιντ|Σινδικής]] και κυβερνούσαν την επαρχία τους από την πρωτεύουσά τους, [[Μανσούρα (Σινδική)|Μανσούρα]]. Ο Γαζναβίδης Μαχμούντ πήρε τον τίτλο του [[σουλτάνος|σουλτάνου]], σε αντίθεση με αυτόν του εμίρη που χρησιμοποιείτο ώς τότε, σηματοδοτώντας την ανεξαρτησία της [[Γαζναβίδες|Αυτοκρατορίας των Γαζναβιδών]] από την εξουσία του Αββασίδη χαλίφη, παρά τις επιδεικτικές εκδηλώσεις σουνιτικής "ορθοδοξίας" και την αναφορά του ονόματος του χαλίφη στις διάφορες τελετουργίες. Τον 11ο αιώνα, η έλλειψη σεβασμού στην εξουσία του χαλίφη συνεχίστηκε, καθώς κάποιοι ισλαμιστές ηγέτες δε μνημόνευαν πλέον το όνομά του στην προσευχή της Παρασκευής, ή δεν χάραζαν τη μορφή του στα νομίσματα των επαρχιών τους.
|