Ευάγγελος Αβέρωφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Σημαντική ήταν η συνεισφορά του, ως Υπουργός ΕξωτερικούΕξωτερικών, στις [[συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου]] με θέμα την ίδρυση της ανεξάρτητης [[Κυπριακή Δημοκρατία|Κυπριακής Δημοκρατίας]] το 1959 και στη [[Συμφωνία Σύνδεσης Ελλάδας- ΕΟΚ]] το 1962, σύμφωνα με την οποία η χώρα κατέστη το πρώτο συνδεδεμένο κράτος με την κοινότητα<ref>Χατζηβασιλείου Ε. «Ελληνικός Φιλελευθερισμός: το ριζοσπαστικό ρεύμα, 1932-1979», Εκδόσεις Πατάκη (2010),σελ.364-369</ref>.

Με πρωτοβουλίες του ιδρύθηκε το ίδρυμα του Βαρώνου [[Μιχαήλ Τοσίτσας|Μιχαήλ Τοσίτσα]], που λειτουργεί στην [[Κηφισιά]]. Ο ίδιος διετέλεσε πρώτος και ισόβιος πρόεδρος του ιδρύματος.

Μιλούσε γαλλικάΓαλλικά, αγγλικάΑγγλικά και ιταλικάΙταλικά και ήταν μόνιμος κάτοικος Κηφισιάς.

Εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πολλές διεθνείς διασκέψεις και τιμήθηκε με τον Μεγαλόσταυρο του [[Τάγμα του Φοίνικος|Τάγματος του Φοίνικος]] από τον [[Παύλος Α΄ της Ελλάδας|Βασιλιά Παύλο]], καθώς και με ισάξιους Μεγαλόσταυρους άλλων χωρών. Στον [[Ελληνοϊταλικός Πόλεμος|Ελληνοϊταλικό πόλεμο]] υπηρέτησε σε ομάδες δολιοφθορών, ανακλήθηκε το 1941 και διορίστηκε Νομάρχης Κερκύρας. Τον Μάιο του 1941 ίδρυσε με έδρα τηντη [[Λάρισα]] την οργάνωση [[Φιλική Εταιρεία (1941-1942)|Φιλική Εταιρεία]], που είχε ως στόχο την καταπολέμηση των δοσίλογων του [[Αλκιβιάδης Διαμάντης|Αλκιβιάδη Διαμάντη]], που αργότερα αποκλήθηκαν [[Λεγεώνα των Βλάχων]]. Το 1942 συνελήφθη για την αντιστασιακή δραστηριότητά του και μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Ιταλία, ενώ ένα χρόνο αργότερα, το 1943, δραπέτευσε και παρέμεινε στην Ιταλία, επικεφαλής ελληνικής αντιστασιακής οργάνωσης. Το 1944 επιστρατεύθηκε με τον βαθμό του επίκουρου υποπλοιάρχου, υπηρετώντας μέχρι το τέλος του πολέμου στην Ελληνική Στρατιωτική Αποστολή της Ρώμης. Το 1974 ανέλαβε το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, το 1981 ανεδείχθη πρόεδρος του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας, που βρίσκοντανβρισκόταν τότε στην αξιωματική αντιπολίτευση, και το 1984 ανακηρύχτηκε επίτιμος πρόεδρός της. Παράλληλα με την πολιτική του δράση, ανέπτυξε συγγραφικό έργο, γράφοντας μυθιστορήματα, διηγήματα, θεατρικά έργα, δοκίμια και ιστορικές αναλύσεις.

Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, δυστυχώς, υπήρξε και ένας απο τους αρνητικούς καταλύτες για την Κύπρο και την εισβολή των Τουρκικώντουρκικών δυνάμεων στηστην Κύπρο το 1974.

αποτελεί τον τελευταίο εκπρόσωπο της μεγάλης παράδοσης των τοπικών ευεργετών. Πρωτοστάτησε στηνστη δημιουργία του ''Ιδρύματος

Βαρόνου Μιχαήλ Τοσίτσα'', το οποίο διεύθυνε επί 40 χρόνια, συμβάλλοντας''

Επίσης, δημιούργησε το ''Ίδρυμα

συλλογή Ελλήνων ζωγράφων 19ου και αρχών 20ου αιώνα, χτίζοντας πινακοθήκη για τηντη στέγασή της. Παράλληλα, επένδυσε στην τοπική

αμπελουργία, καλλιεργώντας τον εγκαταλειμμένοεγκαταλελειμμένο αμπελώνα του Μετσόβου και δημιουργώντας σύγχρονη οινοποιητική μονάδα. Μετά τον θάνατό του, το 1990, οι συμπατριώτες του τον τίμησαν, στήνοντας τον ανδριάντα του στο κέντρο του Μετσόβου.

Πέθανε στις 2 Ιανουαρίου 1990. Η οικουμενική κυβέρνηση του [[Ξενοφών Ζολώτας|Ξενοφώντα Ζολώτα]], για να τον τιμήσει, πρότεινε να κηδευτεί με δημόσια δαπάνη και με τιμές εν ενεργεία Πρωθυπουργού. Όμως η οικογένειά του, αφού ευχαρίστησε την κυβέρνηση, ανακοίνωσε πως επιθυμία του ήταν η λιτή και απέριττη ταφή, όπως ακριβώς ήταν και η ζωή του. Επιπλέον, παρακάλεσε αντί για στεφάνια, να κατατεθούν δωρεές για αγαθοεργείς σκοπούς. Η κηδεία του Έλληνα πολιτικού έλαβε χώρα στις 4 Ιανουαρίου 1990 στο [[Α' Νεκροταφείο Αθηνών]]. Στο Μέτσοβο στήθηκε ανδριάντας του, έργο του γλύπτη Γ. Παπά.

Η Ιταλίδα δημοσιογράφος [[Οριάνα Φαλάτσι]], σύντροφος του [[Αλέξανδρος Παναγούλης|Αλέξανδρου Παναγούλη]], αφήνει υπόνοιες στο βιβλίο της ''Un Uomo'' ότι ο Αβέρωφ μπορεί να είχε σχέση με τοτον θάνατο του αγαπημένου της. Σύμφωνα με τη Φαλάτσι, ο Αβέρωφ, που ήταν Υπουργός Εθνικής Άμυνας το 1974–1981, προστάτεψε πολλούς χουντικούς αξιωματικούς και μέλη της [[ΕΑΤ-ΕΣΑ|ΕΣΑ]], κάνοντας μικρές και διακοσμητικές αποστρατεύσεις. Ο Παναγούλης ερευνούσε τις δραστηριότητες των πρώην βασανιστών του, όταν σκοτώθηκε σε ύποπτο αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η Φαλάτσι πίστευε ότι ο Αβέρωφ διαδραμάτισε σκοτεινό ρόλο στην όλη υπόθεση, και ότι είχε μεγάλο συμφέρον να σιωπήσει ο Παναγούλης.<ref>Oriana Fallaci, ''Un Uomo'', 1979</ref>