Βουλιαράτι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''Βουλιαράτι''' ή '''Βουλιαράτες''' ([[αλβανικά]]: ''Bularat'') αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα χωριά της Άνω [[Δρόπολη|Δρόπολης]] στη [[Βόρειος Ήπειρος|Βόρειο Ήπειρο]], στη νότια [[Αλβανία]]. Βρίσκεται σε υψόμετρο περίπου 350 μέτρων, απέχει 6 χιλιόμετρα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα και υπάγεται στο νομό [[Αργυρόκαστρο|Αργυροκάστρου]]. Το χωριό απλώνεται στους πρόποδες της ανατολικής πλευράς του όρους Κόζιακα, μια από τις κορυφές της οροσειράς του Πλατοβουνίου.

Στο χωριό υπάρχει σχολείο, στο οποίο διδάσκονται τόσο η Ελληνικήελληνική όσο κι η αλβανική γλώσσα και καλύπτει τις ανάγκες και των γύρω χωριών. Ακόμη, το Βουλιαράτι είναι διάσημο για την ίδρυση του μοναδικού ελληνικού στρατιωτικού νεκροταφείου στην Αλβανία, τη στέγαση Οικοτροφείου Θηλέων στο βόρειο τμήμα του χωριού και το γραφικό Μεσοχώρι, στο κέντρο του χωριού όπου υπάρχει ένα καφενείο και στο οποίο συγκεντρώνονται οι κάτοικοι. Επίσης, υπάρχει μια κεντρική εκκλησία του Αγίου Αθανασίου στο νεκροταφείο του χωριού, ένα παρεκκλήσι στην κορυφή του βουνού δυτικά του χωριού, επίσης Άγιος Αθανάσιος και διάφορα εικονίσματα (κόντισμα κατά τους χωριανούς), αυτό του Αγίου Κοσμά, του Αγίου Νεκταρίου κι αυτό του Άη Λια.

Από την πλάκα της εκκλησίας Άγιος Αθανάσιος το 1584 κι από την πλάκα της Μονής Δρυάνου, προκύπτει το συμπέρασμα πως τότε το Βουλιαράτι ήταν κεφαλοχώρι. ΣυμφωναΣυμφωνία με μια έρευνα του 1928, στο κτηματολόγιο του Αργυροκάστρου επιβεβαιώνεται ότι το 1750 το Βουλιαράτι είχε πάνω από 800 νοικοκυριά και βάσει της εφημερίδας του χωριού “Το Γραφικό Βουλιαράτι” (αρ. 24), η μελέτη έδειξε τα εξής στοιχεία:

Κατά την τελευταία απογραφή, καταγράφτηκαν 10001.000 κάτοικοι ελληνικής καταγωγής εκ των οποίων λιγότεροι από 300 μένουν πλέον μόνιμα στο χωριό. Στο θρήσκευμα οι Βουλιαρατινοί είναι χριστιανοί ορθόδοξοι και μητρική τους γλώσσα η Ελληνική. Αρκετοί ομιλούν και την αλβανική λόγω της μόρφωσης τους, της εμπορικής δραστηριότητας που ανέπτυξαν με την υπόλοιπη Αλβανία ή πολύ απλά επειδή όταν έφυγαν από το χωριό μετακόμισαν προς την πρωτεύουσα.

Οι περισσότεροι κάτοικοι μετά το άνοιγμα των συνόρων το 1990, κατεφυγανκατέφυγαν στα μεγάλα κέντρα της Ελλάδας (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα, Πάτρα), ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι που πήγαν στα Τίρανα ή σε κάποια άλλη χώρα του εξωτερικού. Το 1993, κατά τη διάρκεια των εορταστικών εκδηλώσεων της 28ης Οκτωβρίου, οι αλβανικές αρχές συνέλαβαν τον δήμαρχο του χωριού, επειδή θεωρήσαν προσβλητική την έπαρση ελληνικών σημαιών.<ref>https://books.google.gr/books?id=4CrpzRJCbckC&pg=PA72&lpg=PA72&dq= Central and South-Eastern Europe 2003], By Imogen Bell, σελ. 72. </ref>

Σήμερα το Βουλιαράτι, όπως και τα περισσότερα χωριά της Δρόπολης, έχει ερημώσει απαριθμώντας πολύ λίγους μόνιμους κατοίκους. Οι ντόπιοι επανέρχονται στο χωριό την περίοδο του Πάσχα και του καλοκαιριού, κοντά στον Δεκαπενταύγουστο που λαμβάνουν χώρα τα καθιερωμένα πανηγύρια της περιοχής.

Το 1905 άρχισε να λειτουργεί στο χωριό Παρθεναγωγείο, που στεγάσθηκε στο αγορασθέν σπίτι του Βαγγέλη Παναγιώτη. Το Παρθεναγωγείο ιδρύθηκε με έξοδα του αρχιτέκτονα ακαδημαϊκού Βασιλάκη Κουρεμένου και διευθύντρια διετέλεσε η Ελένη Γεωργιάδη. Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 1917, το σχολείο έγινε μικτό, αρρεναγωγείο και παρθεναγωγείο μαζί. Για την λειτουργία του σχολείου, το Μοναστήρι του Δρυάνου έδινε 2700 γρόσια, ενώ οι Βουλιαρατινοί της Κωνσταντινούπολης από το 1907 έως το 1914 είχαν συγκεντρώσει και στείλει 2870028,700 γρόσια.

Στα 12 χρόνια που το σχολείο λειτούργησε μόνο ως Παρθεναγωγείο, η μόρφωση των κορασίδων ήταν υψηλού επιπέδου, αφού παράλληλα με τα γράμματα διδάσκονταν και γνώσης οικοκυρικής, ραπτικής, κεντήματος κτλ. Κάθε χρόνο φοιτούσαν 25 μαθήτριες. Το Παρθεναγωγείο άνοιξε με τη μέριμνα της Φιλεκπαιδευτικής Αδελφότητας Βουλιαρατινών Κωνσταντινούπολης σε συνεργασία με τους προύχοντες του χωριού Στεφανή Κουρεμένου, Γιάννη Δαλιάνη και Μήτρο Βασίλη. Το 1935 οι αλβανικές αρχές προσωρινά έκλεισαν το σχολείο, με αποτέλεσμα να προκληθούν αντιδράσεις από το τοπικό στοιχείο και να ακολουθήσουν συμπλοκές με την αλβανική χωροφυλακή στις 17 Ιουνίου 1935.<ref>Γενικό Επιτελείο Στρατού, [https://books.google.gr/books?id=KxlXAAAAYAAJ&dq= The struggle for Northern Epirus], 9789607897404, σελ. 386: The Greeks openen the schools by forces and ... as the village of Vouliarates... 17 July 1935. </ref>