Ο προϊστορικός οικισμός της Βούντενης, με διάρκεια χρήσηςκατοίκησης περίπου πεντακοσίων ετών (1500-1050 π.Χ.) αποτέλεσε μια απο τις σημαντικότερες περιφερειακές εγκαταστάσεις του ευρύτερου [[Μυκηναϊκός πολιτισμός|Μυκηναϊκού κόσμου]]. Ο οικισμός στη θέση Μπόρτζι, λόγω της φυσικής οχύρωσης και απόκρυψης που παρέχει η λοφοσειρά στους πρόποδες του [[Παναχαϊκό|Παναχαϊκού όρους]], αποτέλεσε τον κεντρικό πυρήνα ενός ευρύτερου συνόλου, μικρότερων οικισμών που είχαν αναπτυχθεί στα πεδινά της γύρω περιοχής. Η γεωγραφική θέση έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ίδρυση και ανάπτυξη του οικισμού, καθώς έδινε τη δυνατότητα επόπτευσης της θαλάσσιας περιοχής καθώς και γρήγορης διαφυγής στα ορεινά σε περίπτωση κινδύνου. Στη θέση του σημερινού έλους της [[Αγυιά Πάτρας|Αγυιάς]], υπήρχε εκείνη την εποχή φυσικό λιμάνι, που παρείχε τη δυνατότητα διεξόδου στη θάλασσα και ελέγχου ολόκληρου του [[Πατραϊκός κόλπος|Πατραϊκού κόλπου]]. Επίσης οι πλούσιες και εύφορες εκτάσεις μπορούσαν να προσφέρουν επάρκεια γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων για την αυτάρκη διαβίωση των κατοίκων. Η ύπαρξη μαλακού υπεδάφους συντέλεσε στη δημιουργία νεκροταφείου νοτιοανατολικά του οικισμού στηνσε πλαγιά λόφου (θέση "Αμυγδαλιά"), στα δυτικά του σημερινού οικισμού της Βούντενης.
