Κινεζικές πηγές περιγράφουν τους Κουέι-σουάνγκ ή Γκουέισουάνγκ (Guishuang), δηλ. τους Κοσσάνους (Κουσάν), ως μία από τις πέντε αριστοκρατικές φυλές των Γιουέ-τζιτσι, με κάποιους να ισχυρίζονται ότι αποτελούσαν μια χαλαρή συνομοσπονδία λαών [[Ινδοευρωπαϊκές γλώσσες|ινδοευρωπαϊκής]] καταγωγής, παρόλο που πολλοί επιστήμονες ακόμη δεν έχουν πειστεί ότι αρχικώς μιλούσαν μια ινδοευρωπαϊκή γλώσσα. Όπως το τοποθετεί ο ιστορικός Τζων Χιλ "για πολύ πάνω από έναν αιώνα ..... υπάρχουν αντιλογίες σχετικά με τις εθνικές και γλωσσολογικές καταβολές των Μεγάλων Γιουέ-τζιτσι ή Ντα Γιουέ-ΤζιΤσι, Κοσσάνων, και [[Τόχαροι|Τοχάρων]], και ακόμα υπάρχει μικρή συναίνεση στο θέμα".
Οι Γιουέ-τζιτσι περιγράφονται στα "Αρχεία του Μεγάλου Ιστορικού" και το "Βιβλίο των Χαν" ως διαβιούντες στα λιβάδια της περιοχής [[Γκανσού]], στα βορειοδυτικά της σημερινής [[Κίνα]]ς, μέχρι που ο βασιλιάς τους αποκεφαλίστηκε από τους [[Ούννοι|Ούννους]] από τη [[Σιβηρία]] που επίσης βρίσκονταν σε πόλεμο με την Κίνα. Ο αποκεφαλισμός αυτός ανάγκασε τους Γιουέ-τζι να μεταναστεύσουν δυτικά την περίοδο 176-160 μ.Χ. Οι πέντε φυλές που αποτελούσαν τους Γιουέ-τζι είναι γνωστές στην κινεζική ιστορία ως Σιου-μι, Κουέι-σουάνγκ, Σουάνγκ-μι, Σι-τουν, και Του-μι.
Οι Γιουέ-τζιτσι έφτασαν στο [[Ελληνικό βασίλειο της Βακτριανής|ελληνιστικό βασίλειο της Βακτριανής]] (στο σημερινό βόρειο [[Αφγανιστάν]] και σημερινό [[Ουζμπεκιστάν]]) περίπου το 135 π.Χ. Οι ελληνικές δυναστείες επανεγκαταστάθηκαν στα νοτιοανατολικά των περιοχών του [[Ινδοκούς]] και του λεκανοπεδίου του ποταμού [[Ινδός ποταμός|Ινδού]] (στο σημερινό Αφγανιστάν και Πακιστάν), καταλαμβάνοντας το δυτικό τμήμα του [[Ινδοελληνικό βασίλειο|ινδοελληνικού βασιλείου]].
