Κίνημα του 1935: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→‎Το Κίνημα: προσθήκη,Καταστολή~~~~
μ Αναίρεση έκδοσης 7279217 από τον Σχολαστικος (Συζήτηση)
Ετικέτα: Αναίρεση
Γραμμή 24:
Οι κινηματίες απέβλεπαν στην κατάληψη του στόλου, ο οποίος, σύμφωνα με τα σχέδιά τους, θα έπαιξε βασικό ρόλο στην επιτυχία του κινήματος. Στόχος τους ήταν ακόμη οι στρατιωτικές δυνάμεις που έδρευαν στη [[Θεσσαλονίκη]] και την [[Καβάλα]], και τις οποίες θα έθεταν κάτω από τον έλεγχό τους. Με τον έλεγχο του στόλου, των φρουρών Θεσσαλονίκης και Καβάλας και την [[Κρήτη]] και τα νησιά του [[Αιγαίο|Αιγαίου]] στη διάθεσή τους, οι κινηματίες θα σχημάτιζαν προσωρινή κυβέρνηση στη [[Θεσσαλονίκη]], αν στο μεταξύ δεν υπέβαλλε παραίτηση η κυβέρνηση στην [[Αθήνα]], όπου οι μυημένοι αξιωματικοί θα προσπαθούσαν να θέσουν κάτω από τον έλεγχό τους τις φρουρές της πρωτεύουσας για τη δημιουργία αντιπερισπασμού.
 
Το κίνημα απέτυχε στην πρώτη και κρίσιμη φάση του, όταν ο στόλος, αντί για τη [[Θεσσαλονίκη]], κατευθύνθηκε προς την [[Κρήτη]], όπου ο [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλος]] ανέλαβε την ηγεσία του κινήματος, όχι όμως χωρίς ενδοιασμούς. Οι φρουρές στη [[Βόρεια Ελλάδα]] επαναστάτησαν με μεγάλη καθυστέρηση, και της πρωτεύουσας τέθηκαν και πάλι κάτω από κυβερνητικό έλεγχο, ευθύς μετά την εκδήλωση του κινήματος. Στο μεταξύ η κυβέρνηση του [[Παναγής Τσαλδάρης|Παναγή Τσαλδάρη]] αντέδρασε δυναμικά, αναθέτοντας την καταστολή του κινήματος στον Υπουργό Στρατιωτικών [[Γεώργιος Κονδύλης|Γεώργιο Κονδύλη]]<ref>{{Cite book|title = Η Ελλάδα του Μεσοπολέμου (1922-1940), Εκπαιδευτική Εγκυκλοπαίδεια, Ελληνική Ιστορία, (Τόμος 22 ).|last = Βερέμης|first = Θ.|publisher = Εκδοτική Αθηνών|year = 1999|isbn = 960-213-260-4|location = Αθήνα|pages = 392}}</ref> και προσλαμβάνοντας τον [[Ιωάννη Μεταξά]] ως Υπουργό Άνευ Χαρτοφυλακίου,ο οποίοςκατέβηκε αμέσως στον ναύσταθμο,ενεργοποίησε παλαιά πλοία,κινητοποίησε τους νομιμόφρονες αξ/κούς και διέταξε επιστράτευση τριών ηλικιών.
 
Ο Κονδύλης, με έδρα του τη Θεσσαλονίκη, κατέπνιξε γρήγορα το κίνημα στη [[Μακεδονία]] μετά από μια σειρά συγκρούσεων και ο ηγέτης των επαναστατών στην περιοχή υποστράτηγος Καμμένος, διοικητής του Δ΄ Σώματος Στρατού στην Καβάλα, αναγκάστηκε να ζητήσει καταφύγιο στις [[11 Μαρτίου]] στη [[Βουλγαρία]]. Τελικά παραδόθηκε και ο στόλος, ενώ ο Βενιζέλος κατέφυγε στην [[Κάσος|Κάσο]] των ιταλοκρατούμενων [[Δωδεκάνησα|Δωδεκανήσων]] και εζήτησε πολιτικό άσυλο. Ουσιαστικά, το κίνημα κατέρρευσε, γεγονός που οφειλόταν στην έλλειψη γενικά αποδεκτού στρατιωτικού αρχηγού, στον ελαττωματικό σχεδιασμό και την κακή εκτέλεση των σχεδίων, στις αντιζηλίες των διαφόρων ομάδων και στην έλλειψη συντονισμού. Τέλος, το κίνημα δεν είχε παρά ελάχιστη απήχηση στο λαό, ο οποίος ένιωθε δυσφορία και κόπωση από τις αυθαίρετες επεμβάσεις των στρατιωτικών στην πολιτική.