Η Χαζαρία ανέπτυξε δύο αξιοσημείωτους θεσμούς: τη δυαδική βασιλεία, χαρακτηριστικό Τουρκικό[[τουρκικά φύλα|τουρκικό]] νομαδικό θεσμό, αποτελούμενη από έναέναν «σαντ/μπακ» και έναέναν «χαγάνο», και ένα ιερό Χαγανάτοχαγανάτο. Σε Αραβικέςαραβικές πηγές ο κατώτερος βασιλιάς ονομαζόταν «ίσα» και ο ανώτερος «Χάζαρ χαγάν΄χαγάν», με τον πρώτο να διαχειρίζεται τόσο τις κρατικές και κοινωνικές υποθέσεις, όσο και τη διοίκηση του στρατού, ενώ ο ρόλος του ανώτερου βασιλιά ήταν τιμητικός, μην επιβάλλοντας υπακοή. Επιλεγόταν από το Χαζαρικόχαζαρικό οίκο των ευγενών σε μια ιεροτελεστία στραγγαλισμού, όπου ο υποψήφιος σχεδόν στραγγαλίζεται μέχρι να δηλώσει τον αριθμό των ετών, που επιθυμούσε να βασιλεύσει, μετά την παρέλευση των οποίων εκτελείτο. Ο αντιβασιλέας μπορούσε να παρουσιαστεί στον απομονωμένο ανώτερο βασιλιά μόνο με εξαιρετικό τελετουργικό, πλησιάζοντας με γυμνά πόδια, γονατίζοντας στη σκόνη και κατόπιν ανάβοντας ένα κομμάτι ξύλου σαν καθαρτήριο πυρ και περιμένοντας ταπεινά και ήρεμα να προσκληθεί. Ιδιαίτερα περίτεχνα τελετουργικά συνόδευαν τη βασιλική ταφή. Κάποια εποχή οι ταξιδιώτες έπρεπε να αφιππεύσουν, να υποκλιθούν προ του τάφου του ηγεμόνα και κατόπιν να φύγουν με τα πόδια. Στη συνέχεια ο τόπος ταφής του αποκρυβόταν από τη θέα των ανθρώπων με μια ανακτορική κατασκευή («Παράδεισος»), που κατασκευαζόταν και κατόπιν κρυβόταν κάτω από νερά εκτροπής ποταμού, για να αποτραπεί η ενόχληση από κακά πνεύματα και επόμενες γενιές. Τέτοιες βασιλικές ταφές είναι χαρακτηριστικές λαών της έσωΈσω Ασίας. Τόσο ο ''ίσα'' όσο και ο ''χαγάν'' προσηλυτίστηκαν στον [[ΙουδαΪσμός|Ιουδαϊσμό]] κάποτε τον 8<sup>ο</sup> αιώνα, ενώ οι υπόλοιποι, σύμφωνα με τον Πέρση περιηγητή ΑχμάντΆχμαντ Ιμπν Ρουστάχ (10<sup>ος</sup> αι.), πιθανότατα ακολουθούσαν την παλιά Τουρκική[[τουρκικά φύλα|τουρκική]] θρησκεία.
