Ενώ διεξάγονται τα παραπάνω σε πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο, έχει ήδη ξεκινήσει μια διαδικασία εκσλαβισμού της αριστοκρατίας που διοικεί το κράτος. Μολονότι η βαραγγική καταγωγή εξακολουθεί να αποτελεί προϋπόθεση για την ανάληψη ανωτέρων δημοσίων αξιωμάτων, φαίνεται ότι πολιτισμικά οι Βάραγγοι απορροφώνται από το υπέρτερο σλαβικό στοιχείο και σταδιακά υιοθετούν τη σλαβική γλώσσα και συνήθειες (και για λόγους όμως πολιτικούς, καθώς ήταν ο μόνος τρόπος επιβίωσης και διαιώνισης μιας ξενικής ελίτ).
====ΣβιάτοσλαβΣβιατοσλάβ====
[[Image:Svyatoslav2.jpg|thumb|''[[Σύνοψις Ιστοριών]]'', συνάντηση μεταξύ [[Ιωάννης Α΄ Τσιμισκής|Ιωάννη Τσιμισκή]] και [[Σβιάτοσλαβ A' του Κιέβου|Σβιατοσλάβ]]]]
Toν Ιγκόρ διαδέχεται ο τριετής γιος του, πρίγκΗπαςπρίγκηπας [[Σβιατοσλάβ Α΄ του Κιέβου|Σβιατοσλάβ]]. Μέχρι όμως να φθάσει τα είκοσι, την πραγματική εξουσία ασκεί η χριστιανή μητέρα του Χέλγκα (μετέπειτα ''[[Αγία Όλγα]]''). Το [[962]] ο Σβιατοσλάβ A' αναλαμβάνει την πλήρη ηγεσία και σε μία δεκαετία υπερδιπλασιάζει την έκταση του κράτους του, συμμαχώντας με τους [[Πετσενέγοι|Πετσενέγους]] και υποτάσσοντάς όλους τους γειτονικούς λαούς: τους [[Βούλγαροι του Βόλγα|Βουλγάρους του Βόλγα]] και τους Μορδβίνους ([[Φίννοι|φιννικό]] φύλο) στην ανατολή, τους [[Χάζαροι|Χαζάρους]] στο νότο και Βουλγάρους του Δούναβη στα [[Βαλκάνια]]. Βέβαιος ότι θα σταθεροποιήσει τον έλεγχο στα νέα εδάφη, μετακινεί την πρωτεύουσα στη βουλγαρική πόλη Περεγιασλάβετς (στο Δέλτα του [[Δούναβης|Δούναβη]]) το [[969]] ελπίζοντας να την κάνει κέντρο του ευρωπαϊκού εμπορίου. Το όραμά του όμως αποτυγχάνει - οι Βυζαντινοί στρέφονται εναντίον του, θεωρώντας ότι ''μπαίνει στα χωράφια τους'', και έως το [[971]] καταλύουν όλες τις βαλκανικές κτήσεις του, μεταξύ των οποίων και το Περεγιασλάβετς. Ταυτόχρονα υποκινούν τους Πετσενέγους να επιτεθούν στο Κίεβο, ενώ και οι ανατολικοί υποτελείς των Ρως εξεγείρονται και ανακτούν την ανεξαρτησία τους. Ο Σβιατοσλάβ αναγκάζεται να συνθηκολογήσει και να αποσυρθεί στα προ δεκαετίας σύνορα, αλλά καθώς γυρνά στο Κίεβο δολοφονείται ύπουλα ([[972]]) από Πετσενέγους, κατ' εντολή του Βυζαντινού αυτοκράτορα [[Ιωάννης Τσιμισκής|Ιωάννη Τσιμισκή]] που ήθελε να ξεμπερδεύσει οριστικά μαζί του.
Στο τέλος της σύντομης ζωής του ο Σβιατοσλάβ είχε το μεγαλύτερο κράτος στην Ευρώπη. Σε αντίθεση με τον προσηλυτισμό της μητέρας του στο Χριστιανισμό, ο ίδιος, όπως και η ακολουθία του, παρέμενε ένθερμος ειδωλολάτρης. Λόγω του αιφνίδιου θανάτου του σε ενέδρα, οι κατακτήσεις του Σβιατοσλάβ κατά το μεγαλύτερο μέρος τους δεν παγιώθηκαν σε λειτουργική αυτοκρατορία, ενώ η αποτυχία του να δημιουργήσει σταθερή διαδοχή οδήγησε σε μια αδελφοκτόνο διαμάχη ανάμεσα στους γιους του, με αποτέλεσμα τη δολοφονία των δύο από τους τρεις.
