Δούκισσα της Πλακεντίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στην Αθήνα ανέγειρε την ιδιωτική της κατοικίας, την [[Μέγαρο Δούκισσας της Πλακεντίας|Βίλα Ιλίσσια]], έργο του διάσημου αρχιτέκτονα [[Σταμάτης Κλεάνθης|Σταμάτιου Κλεάνθη]]. Στην προσπάθειά της να αγοράσει εκτάσεις στο Πεντελικό, συνάντησε την αντίδραση της [[Ιερά Μονή Πεντέλης|Ιεράς Μονής Πεντέλης]] που είχε θέσει άτυπα ολόκληρο το όρος υπό τη διακυβέρνησή της, λόγω της εξάπλωσης του ασκητισμού από το [[μεσαίωνας|μεσαίωνα]]. Το τίμημα που ζητούσε η Μονή ήταν απρόσιτο και χρειάστηκε η παρέμβαση της ελληνικής κυβέρνησης και ιδίως του γαλλόφιλου Κωλέττη, ώστε να προωθηθεί η αγορά, υποσχόμενη η Δούκισσα την πραγματοποίηση έργων κοινής ωφέλειας στην περιοχή. Το 1840 περιήλθε στην κυριότητα της έκταση 1738 στρεμμάτων στην περιοχή, αντί τιμήματος 7.512 δραχμών. Ανέθεσε στον αρχιτέκτονα Κλεάνθη την οικοδόμηση του περιβόητου [[Καστέλλο της Ροδοδάφνης|Καστέλλου της Ροδοδάφνης]], γνωστό ως ''Πύργος της Πλακεντίας'', καθώς και τρία σπίτια, τη Maisonette (Μεζονέτα), την Plaisance (Πλακεντία) και τον Tourelle (Πυργίσκο). Για την κατασκευή τους συνεργάστηκαν ο [[Χανς Κρίστιαν Χάνσεν]] και ο μηχανικός [[Αλέξανδρος Γεωργαντάς]]. Η Δούκισσα προχώρησε στην κατασκευή μαρμάρινης πεντάτοξης γέφυρας πάνω από ρεματιά της πεντελικής γης, κρηνών, δύο λατομείων μαρμάρου, ενός κοιτώνα για τους λατόμους, ενώ χρηματοδότησε και τη διάνοιξη δρόμων στην Πεντέλη.

 

[[Αρχείο:Κατοικία Plaisance.jpg|thumb|220px|left|Η κατοικία Plaisance στην Πεντέλη]]

Η Δούκισσα της Πλακεντίας θεωρείτο εκκεντρική προσωπικότητα, με πολλούς μύθους να περιβάλλουν το πρόσωπό της και να τη συσχετίζουν με τους ληστές που κατοικούσαν στην αττική ύπαιθρο και ταλάνιζαν την Αθήνα. Στην αρχή απαρνιέται τον χριστιανισμό και ασπάζεται την ιουδαϊκή θρησκεία. Οι κοινωνικές συναναστροφές και οι πολιτικές ιδέες της την οδήγησαν να εισάγει στην Ελλάδα μια νέα θεοκρατική κοινωνική οργάνωση μεταβάλλοντας το μέγαρό της των Ιλισίων σε κέντρο διάφορων Ελλήνων και ξένων λογίων, διανέμοντας κτήματα και τίτλους ευγενείας σε εξέχουσες μεν ελληνικές οικογένειες, στερούμενη όμως από τη πρότερη αγαθοποιό κοινωφελή δράση της. Αυτό είχε ως συνέπεια να αποξενωθεί ακόμα περισσότερο. Τον Ιούνιο του 1846 η Σοφία φέρεται να αιχμαλωτίστηκε από τον Λήσταρχο [[Σπύρος Μπίμπισης|Σπύρο Μπίμπιση]] (με τον οποίον φημολογείτο πως είχε κρυφή σχέση) αλλά ελευθερώθηκε ύστερα από επέμβαση των Χαλανδριωτών. Ακολούθησαν άλλες ιστορίες, αναδιαρθρώνοντας κάθε φορά ιστορικά γεγονότα. Γεγονός πάντως είναι πως με δικά της έξοδα ανακατασκεύασε το 1854 τη [[Συναγωγή]] στη [[Χαλκίδα]], ενώ συνέχισε με δικά της έξοδα τη δεύτερη έκδοση των ''Χρονικών'' του [[Μεσολόγγι|Μεσολογγίου]].