Βαρωνία της Βελιγοστής: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

==Οίκος ντε Μον==

 

Όταν το πριγκιπάτο χωρίστηκε σε 12 υψηλές βαρονίες, φέουδα και τιμάρια, η υψηλή βαρονία της Βελιγοστής μαζί με 4 φέουδα δόθηκε στον Φράγκο ιππότη [[Ματθαίος ντε Μον|Ματθαίο ντε Μον]] (1209).<ref>Bon 1969, p. 518.</ref><ref>Miller 1921, pp. 71–72.</ref> Η [[Συνθήκη της Σαπιέντζας]] καταγράφει σαν πρώτο βαρόνο τον Ούγο ντε Μον (1209) τον οποίο διαδέχθηκε πριν το 1230 ο [[Ματθαίος ντε Μον]], ο πρώτος βαρόνος που αναφέρεται στο [[Χρονικόν του Μορέως]] με καταγωγή από το νησί [[Μον]] στην [[Δανία]]. Ο Ματθαίος κράτησε την βαρονία μέχρι τον γάμο του με μια Βυζαντινή πριγκίπισσα, κόρη του [[Θεόδωρος Β΄ Λάσκαρης|Θεόδωρο Β΄ Λάσκαρη]] σε μια αποστολή του στην [[Αυτοκρατορία της Νίκαιας]] στα μέσα της δεκαετίας του 1250.<ref>Bon 1969, pp. 110–111, 518–519.</ref> Ο Καρλ Χοπφ που αγνόησε την Συνθήκη της Σαπιέντζας καταγράφει δυο βασιλείς με το όνομα Ματθαίος για να καλύψει το κενό ανάμεσα στο 1209 και το 1260 : τον Ματθαίο Α΄ και τον Ματθαίο Β΄, ο τελευταίος παντρεύτηκε την Βυζαντινή πριγκίπισσα.<ref>Bon 1969, pp. 110, 518.</ref>

 

==Οίκος Ζαχαρία==

 

Η Βελιγοστή έγινε από την δεκαετία του 1260 η σημαντικότερη στρατιωτική βάση των Φράγκων απέναντι στο [[Δεσποτάτο του Μυστρά]] στην νοτιοανατολική Πελοπόννησο.

Η Βαρονία της Βελιγοστής μαζί με την [[Βαρωνία του Νικλίου]] κρατούσαν τα στενά στα οροπέδια της κεντρικής Αρκαδία, στην καρδιά της Πελοποννήσου από τους Βυζαντινούς.<ref>Bon 1969, pp. 130, 132, 142, 144.</ref> Οι Φράγκοι δέχτηκαν στην Βελιγκοστή μετά το 1272 σημαντικές απειλές από τους Βυζαντινούς, από τότε εξαφανίστηκαν σταδιακά από τις πηγές.<ref>Bon 1969, pp. 146, 181–182, 519.</ref> Η οικογένεια εξακολουθούσε να κατέχει τον τίτλο του βαρόνου της Βελιγοστής (ή Βελιγούρτ σύμφωνα με την Γαλλική έκδοση) χάρη στην κατοχή της Τροιζήνας.<ref>Topping 1975, p. 120.</ref><ref>Bon 1969, p. 146.</ref>