Μακεδόνες (Έλληνες): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Την παραμονή του 20ού αιώνα, οι Μακεδόνες ήταν ελληνική μειονότητα σε αρκετές περιοχές μέσα στην πολυεθνική περιοχή της Μακεδονίας, πολύ πιο μακριά από την ακτή. Ζούσαν παράλληλα με σλαβόφωνους πληθυσμούς, οι περισσότεροι από τους οποίους είχαν έρθει να αναγνωριστούν ως Σέρβοι και άλλες εθνότητες όπως οι Εβραίοι, οι Τούρκοι και οι Αλβανοί. Ωστόσο, οι Έλληνες ήταν ο κυρίαρχος πληθυσμός στη νότια ζώνη της περιοχής. Οι βουλγαρικές ενέργειες για την εκμετάλλευση του βουλγαρικού πληθυσμού της Μακεδονίας με την ίδρυση του Εσωτερικού Μακεδονικού Επαναστατικού Οργανισμού και η επιρροή της Βουλγαρικής Εξαρχίας στην περιοχή οδήγησαν στην εξέγερση του Ιλίντεν. Αυτά τα γεγονότα προκάλεσαν την Ελλάδα να βοηθήσει τους Μακεδόνες να αντισταθούν τόσο στις οθωμανικές όσο και στις βουλγαρικές δυνάμεις, στέλνοντας στρατιωτικούς που συγκρότησαν συγκροτήματα αποτελούμενα από Μακεδόνες και άλλους Έλληνες εθελοντές, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα τον [[Μακεδονικός Αγώνας|Μακεδονικό Αγώνα]] από το 1904-1908. Σύμφωνα με την απογραφή του 1904, που διενεργήθηκε από τον Hüseyin Hilmi Pasha για τις οθωμανικές αρχές, οι Έλληνες ήταν ο κυρίαρχος πληθυσμός των βιλαετιών της Θεσσαλονίκης και του Μοναστηρίου, αριθμημένοι στο βιλαέτι του [[Κοσσυφοπέδιο|κοσσυφοπεδίου]] από τους Βούλγαρους που αποτελούσαν την πλειοψηφία.Οι Μακεδόνες πολέμησαν παράλληλα με τον κανονικό ελληνικό στρατό κατά τη διάρκεια του αγώνα για την Μακεδονία, με πολλά θύματα από τον τοπικό πληθυσμό, να αντισταθούν στον βουλγαρικό επεκτατισμό και τον πανσλαβικό κίνδυνο. Στην Μακεδονία υπάρχουν μνημεία που τιμούν τους Μακεδονομάχους και άλλους Έλληνες μαχητές, που συμμετείχαν στους πολέμους και πέθαναν για να απελευθερώσουν τη Μακεδονία από την οθωμανική κυριαρχία, επισήμως μνημονεύονται ως ήρωες. Αρκετοί Μακεδόνες επαναστάτες, που βοήθησαν στον πόλεμο, αργότερα έγιναν πολιτικοί του νεοελληνικού κράτους. Οι πιο αξιοσημείωτοι ήταν ο συγγραφέας και ο διπλωμάτης [[Ίωνας Δραγούμης]] και ο πατέρας του [[Στέφανος Δραγούμης]], δικαστής που έγινε πρωθυπουργός της Ελλάδας το 1910. Η οικογένεια Δραγούμη, που προέρχεται από το Βογατσικό, στην περιοχή της [[Καστοριά|Καστοριάς]], είχε μακρά ιστορία συμμετοχής στις ελληνικές Επαναστάσεις με τον [[Μάρκος Δραγούμης|Μάρκο Δραγούμη]] να είναι μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Οι ηρωικές ιστορίες από τον [[Μακεδονικός Αγώνας|Μακεδονικό Αγώνα]] καταγράφηκαν σε πολλά από τα μυθιστορήματα της ελληνίδας συγγραφέα [[Πηνελόπη Δέλτα]], από αφηγήσεις που συγκέντρωσε το 1932-1935 η γραμματέας της Αντιγόνη Μπέλλου-Θηψιάδη, η οποία ήταν κόρη μακεδονικού μαχητή. Ο Ίωνας Δραγούμης έγραψε επίσης για τις προσωπικές του αναμνήσεις του μακεδονικού αγώνα στα βιβλία του.

Η [[Β΄ Βουλγαρική κατοχή ελληνικών εδαφών (1916-1918)|Β΄ Βουλγαρική Κατοχή (1916-1918)]] της Μακεδονίας ήταν συνέπεια της επεκτατικο-εθνικιστικής πολιτικής των Βουλγάρων αλλά και της πολιτικο-στρατιωτικής πίεσης των [[Ηνωμένο Βασίλειο|Αγγλο]]-[[Γαλλία|Γάλλων]] για τη σύμπραξη των Ελλήνων μαζί τους στον [[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος|Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο]] (1914-1918). Οι Βούλγαροι ως σύμμαχοι των Γερμανών, κατέλαβαν αναίμακτα την περιοχή της Ανατολικής Μακεδονίας, χωρίς καν να υπάρχει κάποια εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ [[Ελλάδα]]ς και [[Βουλγαρία]]ς, λόγω της πλήρους ουδετερότητας που προσπαθούσε να κρατήσει η φιλοβασιλική κυβέρνηση των Αθηνών, καθώς βρέθηκε να πιέζεται ασφυκτικά από την [[Αντάντ]] και από τους [[Γερμανία|Γερμανούς]] των Κεντρικών Αυτοκρατοριών για να παράσχει στρατιωτικές διευκολύνσεις, ή να προσχωρήσει σε έναν από τους αντιπάλους σχηματισμούς. Υπολογίζεται πως κατά τη Β΄ Βουλγαρική Κατοχή 42.000 Έλληνες, ηλικίας 17-60 ετών, εκτοπίσθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Βουλγαρία, για την εκτέλεση καταναγκαστικών έργων. Από τους εξορισθέντες περίπου 12.000 δεν κατόρθωσαν τελικά να επιστρέψουν ζωντανοί. Στη διάρκεια της Β' Βουλγαρικής Κατοχής (1916-1918) ο ελληνικός πληθυσμός στις πόλεις και τα χωριά υπέστη διώξεις, λιμοκτονία, ομηρίες καθώς και συλλήψεις, φυλακίσεις, βιαιοπραγίες και βασανισμούς από τη μυστική βουλγαρική αστυνομία και τον κατοχικό βουλγαρικό στρατό. Ως αποτέλεσμα χιλιάδες Έλληνες έχασαν τη ζωή τους. .<ref>[http://anemi.lib.uoc.gr/metadata/1/d/9/metadata-01-0000325.tkl ''Η Ελλάς του 1910-1920'', Γεωργίου Βεντήρη : Αθήνα 1931, Identifier: 000074165, σ.σ.106-131]</ref><ref>[http://www.kathimerini.gr/438308/article/epikairothta/ellada/h-voylgarikh-eisvolh-sthn-anat-makedonia Η βουλγαρική εισβολή στην Ανατ. Μακεδονία -του Ιακωβου Μιχαηλιδη, εφημερίδα Καθημερινή 25.09.2011]</ref><ref>Τετράδια Βουλγαρικῆς Κατοχῆς, Ἀνατολική Μακεδονία 1916-1918, ἐπιμέλεια Ν. Ρουδομέτωφ, τ. 2ος, Ἱστορικό Λογοτεχνικό Ἀρχεῖο Καβάλας, Καβάλα 2008.</ref><ref>Β.Σ. Κάρτσιου, Ἡ Γενοκτονία τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἀνατολικῆς Μακεδονίας κατά τή 2η Βουλαρική Κατοχή (1916-18), ἐκδ. Ἐρωδιός, Θεσσαλονίκη 2010.</ref>

Μετά τον [[Α' Παγκόσμιος Πόλεμος|Α' Παγκόσμιο Πόλεμο]] και τη συμφωνία μεταξύ Ελλάδας και Βουλγαρίας για αμοιβαία ανταλλαγή πληθυσμών το 1919, ενισχύθηκε το ελληνικό στοιχείο στην περιοχή της ελληνικης Μακεδονίας, η οποία απέκτησε υψηλό βαθμό εθνοτικής ομοιογένειας. Κατά τη διάρκεια της ανταλλαγής πληθυσμών του 1923 μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, υπήρξε μαζική αποχώρηση μουσουλμάνων και ορισμένων φιλοβουλγαρικών στοιχείων από τη Μακεδονία, με την ταυτόχρονη άφιξη των Ελλήνων προσφύγων από τη [[Μικρά Ασία]] και την [[ανατολικήΑνατολική Θράκη]], κυρίως πόντιοι Έλληνες. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία της Κοινωνίας των Εθνών το 1926, οι Έλληνες αποτελούσαν το 88,8% του συνολικού πληθυσμού, οι Σλάβοι 5,1%, ενώ οι υπόλοιποι αποτελούσαν κυρίως Μουσουλμάνοι και Εβραίοι.