Επαναστάσεις του 1848: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
→Γενικά: αλλαγή από αυτοκράτορας σε βασιλιάς |
→Γενικά: σύνδεση με λήμμα |
||
Γραμμή 20:
[[Image:Vienna October 1848.JPG|left|200 px|thumb|Οδοφράγματα στη Βιέννη (Οκτώβριος 1848)]]Ο ευρωπαϊκός χάρτης του 1848 παρουσίαζε μια αξιοσημείωτη πολυμορφία, καθώς αφενός υπήρχαν οι παλαιές αυτοκρατορίες (εντός των συνόρων των οποίων συμβίωναν διαφορετικές εθνότητες) ενώ από την άλλη λαοί που διέθεταν κοινή ρίζα, γλώσσα και έθιμα (όπως οι Ιταλοί και οι Γερμανοί) ήσαν υποχρεωμένοι να ζουν υπό συνθήκες κατάκτησης, διασπαρμένοι σε πολλαπλά κρατίδια. Η χάραξη των συνόρων παρέμενε σε γενικές γραμμές αμετάβλητη από εκείνη που είχε καθορισθεί μετά το Συνέδριο της Βιέννης ([[1815]]), με μόνες εξαιρέσεις την [[Ελλάδα]] και το [[Βέλγιο]] που είχαν αποκτήσει την ανεξαρτησία τους. Είκοσι σχεδόν χρόνια μετά τη λήξη της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Ελληνικής Επανάστασης του 1821]] και της αναγνώρισης του [[Ελλάδα|Ελληνικού Βασιλείου]], ξέσπασε στην [[Ευρώπη]] ένα κύμα πολιτικών ταραχών αρχής γενομένης από την [[Ιταλία]], όπου ο μεταρρυθμιστής πάπας Πίος Θ' και ο αυτονομιστής ηγέτης του [[Πεδεμόντιο|Πεδεμόντιου]] Κάρολος Αλβέρτος ξεσηκώνουν το λαό σε εξέγερση στην [[Τοσκάνη]] και το [[Παλέρμο]], τον [[Ιανουάριος|Ιανουάριο]] του 1848. Σύντομα, η αναταραχή επεκτείνεται στη [[Γαλλία]], με τη λεγόμενη Φεβρουαριανή Επανάσταση ή [[Γαλλική Επανάσταση του 1848]]. Εκεί ο Βασιλεύς [[Λουδοβίκος Φίλιππος της Γαλλίας|Λουδοβίκος - Φίλιππος]] έχοντας εγκαταλείψει την αρχική φιλελεύθερη πολιτική του, προκαλώντας μεγάλη δυσαρέσκεια, αστοί και εργάτες συμμάχησαν εναντίον του κατορθώνοντας να τον ανατρέψουν. Τελικά η αποτυχημένη αυτή εξέγερση (16 νεκροί στο Παρίσι) έφερε στο προσκήνιο ένα νέο ηγέτη, τον Λουδοβίκο Ναπολέοντα Βοναπάρτη, (ανεψιό του Μ. Ναπολέοντα) ο οποίος και αυτοανακηρύχθηκε Αυτοκράτορας, με το όνομα [[Ναπολέων Γ΄]].
Η Φεβρουαριανή Επανάσταση πυροδότησε στη συνέχεια σειρά εξεγέρσεων στην [[Αυστρία]] και [[Ουγγαρία]], στις χώρες της [[Γερμανία]]ς, το [[Λουξεμβούργο]], τη [[Δανία]], την [[Πολωνία]], τη [[Μολδοβλαχία]] και την [[Ιταλία]], ουσιαστικά σ΄ όλη την κεντρική Ευρώπη, καθώς επίσης και στη [[Βραζιλία]]. Στη Γερμανία ο [[Πρωσία|Πρώσος]] βασιλιάς [[Φρειδερίκος Γουλιέλμος Δ΄]] , ο οποίος διατηρούσε την εικόνα ενός ενωτικού ηγεμόνα, αναγκάζεται να προχωρήσει στη σύγκλιση εθνοσυνέλευσης, με εκπροσώπηση όλων των τάσεων ([[Φραγκφούρτη]], [[30 Μαρτίου]] 1848). Στην [[Αυστροουγγαρία]] όπου ζούσαν πολλές διαφορετικές εθνικές και γλωσσικές ομάδες, όπως Γερμανοί, Μαγυάροι, Τσέχοι, Πολωνοί, Σλοβάκοι, Σέρβοι ακόμα και Ιταλοί, οι εξεγέρσεις που σημειώθηκαν ήταν οξύτερες. Στη [[Βιέννη]] ο Αυτοκράτορας αναγκάσθηκε να εκχωρήσει σύνταγμα όταν η ενότητα της αυτοκρατορίας κινδύνεψε από τις επιμέρους εξεγέρσεις στην [[Ουγγαρία]] και [[Βοημία]]. Η "θεομηνία" των εξεγέρσεων αυτών, όπως τη χαρακτήρισε ο μέχρι τότε πανίσχυρος καγκελάριος [[Κλέμενς φον Μέττερνιχ|Μέττερνιχ]], σήμανε και το πολιτικό τέλος του. Εν συνεχεία, μια συντακτική εθνοσυνέλευση θα καταργήσει τα προνόμια των φεουδαρχών ([[31 Αυγούστου]] 1848).
==Αρχές==
| |||