Βίκτωρ Ουγκώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ως αποτέλεσμα της ασυμφωνίας πεποιθήσεων του ζεύγους Ουγκώ ήρθε το [[1803]] ο σύντομος χωρισμός του και η μετακίνηση της Σοφί και των παιδιών στο [[Παρίσι]]. Το [[1807]] η οικογένεια επανενώθηκε για δύο χρόνια με την απόφαση της Σοφί να μεταβεί στην [[Ιταλία]], όπου ο σύζυγός της υπηρετούσε ως κυβερνήτης επαρχίας. Το [[1809]] φεύγουν πάλι και παραμένουν για δύο χρόνια στην κωμόπολη [[Φεγιαντίν]] (Feuillantines). Όμως η πτώση του [[Ναπολέων|Ναπολέοντα]] στέρησε την οικογένεια Ουγκώ από την άνετη και πλούσια ζωή. Ο πατέρας, που είχε φτάσει τον βαθμό του κόμητος, τέθηκε υπό περιορισμό στο Μπλουά και του περιόρισαν το εισόδημα μόλις σε 40 λίρες το χρόνο. Η οριστική διάσταση των γονιών του Βίκτωρα φτάνει το [[1813]], οπότε και εγκαθίστανται με τη μητέρα του οριστικά στο [[Παρίσι]], όπου μόλις που τα έβγαζαν πέρα με τα λίγα χρήματα που είχαν. Ο Βίκτωρ Ουγκώ διέμεινε από το [[1815]] έως το [[1818]] στο οικοτροφείο ''Pension Cordier'' ενώ παρακολουθούσε μαθήματα στο περίφημο Κολλέγιο του Μεγάλου Λουδοβίκου (''Collège Louis-le Grand'').

Το [[1819]] ιδρύει μαζί με τους αδερφούς του το περιοδικό ''Conservateur Littéraire'' όπου υποστηρίζει τις θέσεις του [[Σατωβριάνδος|Σατωβριάνδου]] (''François René Chateaubriand''). Στις [[27 Ιουνίου]] [[1821]] πεθαίνει η μητέρα του και ένα μήνα, περίπου, αργότερα στις [[20 Ιουλίου]] ο πατέρας του ξαναπαντρεύεται. Το [[1822]], δημοσιεύει την πρώτη του ποιητική συλλογή ''Nouvelles Odes et Poésies Diverses'', η οποία προσήλκυσε την προσοχή και την εύνοια του βασιλές, κι έτσι έλαβε μία βασιλική επιχορήγηση από τον Λουδοβίκο. Την ίδια εποχή συνεργάζεται με το περιοδικό ''Muse Française'' και συχνάζει στο λογοτεχνικό σαλόνι του [[Κάρολος Νοντιέ|Καρόλου Νοντιέ]] (''Charles Nodier''), όπου συναναστρέφεται με τον [[Αλφρέ Ντε Βινύ]] (''Alfred de Vigny'') και το [[Λαμαρτίνος|Λαμαρτίνο]] (''Lamartine''). Με γεμάτο τώρα το βαλάντιο, ήταν σε θέση να επιχειρήσει κάτι που πάντα σκεπτόταν, αλλά ποτέ δεν είχε τολμήσει: τον γάμο.

Στις [[20 Οκτωβρίου]] [[1822]] ο Ουγκώ παντρεύεται την Αντέλ Φουσέ (''Adèle Foucher''), που την ήθελε από καιρό. Ένας γάμος, που όπως και αυτός των γονιών του, χαρακτηρίζεται από δυσαρμονία μεταξύ των συζύγων και οδηγεί τον συγγραφέα σε μία μακροχρόνια σχέση με τη μούσα και ερωμένη του ηθοποιό [[Ζυλιέτ Ντρουέ]] (''Juliette Drouet'') μέχρι το θάνατό της το [[1882]]. Πλην αυτού, όμως, ο γάμος του υποκρύπτει και μία τραγωδία, μιας και ο μικρότερος αδερφός του Ευγένιος, όντας κρυφά ερωτευμένος με την Αντέλ, χάνει τα λογικά του την ημέρα του γάμου και παραμένει μέχρι το τέλος της ζωής του σε ίδρυμα. [[Αρχείο:Juliette Drouet (Noël).jpg|thumb|right|150px|Η μούσα και ερωμένη του Ουγκώ, Ζυλιέτ Ντρουέ]]

Το [[1823]] κάνει το λογοτεχνικό του ντεμπούτο με το μυθιστόρημα ''Χαν της Ισλανδίας'' (Han d'Islande), το οποίο κυκλοφόρησε με ψευδώνυμο σε τέσσερις μικρούς τόμους. Η συγγραφική του σταδιοδρομία τώρα είχε αρχίσει επισήμως. Η ποίηση της εποχής εκείνης ήταν έντονα ρομαντική, αλλά ρηχή και επιτηδευμένη. Ο Ουγκώ εγκατέλειψε τον παλιό αυτό ποιητικό τύπο και με το δροσερό λυρισμό του, εγκαινίασε μία νέα ποιητική τέχνη. [[Αρχείο:Adele Hugo by Louis Boulanger.jpg|thumb|left|130px|Η σύζυγος του Ουγκώ, Αντέλ]] Η ποιητική συλλογή, που τον καθιερώνει εκδίδεται στα [[1826]] και είναι οι ''Ωδές και Μπαλάντες'' (Odes et Ballades), με την οποία αναγνωρίζεται σαν αξιόλογος λυρικός ποιητής και τεχνίτης του στίχου. Ακολουθεί τον ίδιο χρόνο το μυθιστόρημα ''Μπυγκ Ζαργκάλ'' (Bug-Jargal) και το [[1827]] το θεατρικό έργο ''Κρόμγουελ'' (Cromwell).

Ο ''Κρόμγουελ'' είναι το έργο που του εξασφάλισε τον τίτλο του επαναστάτη του [[Ρομαντισμός (Λογοτεχνία)|ρομαντισμού]] και του ηγέτη των νεωτεριστικών τάσεων της τέχνης, σ' όλες τις εκδηλώσεις. Στο μνημειώδη ''Πρόλογο του Κρόμγουελ'' (Préface de Cromwell) ο Ουγκώ προτείνει στους συγχρόνους του δραματουργούς να απαλλαγούν από τις φόρμες, που επέβαλλε ο γαλλικός θεατρικός κλασικισμός, εισάγοντας στη θεατρική τέχνη το ρομαντικό δράμα. Έχοντας ήδη γνωρίσει το [[Ουίλιαμ Σαίξπηρ|σαιξπηρικό]] έργο, τη [[Γερμανία|γερμανική]] θεατρογραφία και τη δραματουργία του [[Σλέγκελ]] (Schlegel) με τον πρόλογό του δίνει το έναυσμα μίας πολύχρονης διαμάχης μεταξύ γαλλικού κλασικισμού και Ρομαντισμού. Επιπλέον με τον Κρόμβελ εισηγείται ένα υπόδειγμα σύγχρονου ιστορικού δράματος, που υπακούει στη σαιξπηρική τεχνική. Εν τω μεταξύ στις [[29 Ιανουαρίου]] [[1828]] πεθαίνει ο πατέρας του και από εκείνη τη στιγμή ο Ουγκώ αρχίζει να αυτοαποκαλείται βαρώνος.

Παρόλες τις ποιητικές του δάφνες, τα οικονομικά του Ουγκώ δεν ήταν πολύ ανθηρά μέχρι που καταπιάστηκε με το δράμα. Η περίοδος των ετών [[1830]] έως [[1843]] αποτελεί διάστημα καταξίωσης του Γάλλου λογοτέχνη με πλούσια παραγωγή έργων. Το 1830 ανεβαίνει με μεγάλη επιτυχία το θεατρικό του έργο ''Ερνάνης'' (Hernani), του οποίου η έκδοση τού έφερε πολλά κέρδη. Λίγο αργότερα, το [[1831]], κυκλοφορεί το διάσημο μυθιστόρημά του ''Η Παναγία των Παρισίων'' (Notre-Dame de Paris), που σύντομα μεταφράστηκε σε πολλές ξένες γλώσσες και τον έκανε ακόμα πιο πλούσιο. Παράλληλα δημοσιεύει έργα λυρικής ποίησης, εμπνευσμένα από το ειδύλλιό του με τη Ζυλιέτ Ντρουέ. Στα [[1841]], έπειτα από δύο άκαρπες υποψηφιότητες, εκλέγεται μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας (''Académie française''). [[Αρχείο:Auguste de Chatillon - Victor Hugo et son fils.jpg|thumb|right|140px|Ο Ουγκώ με την κόρη του Λεοπολδίνη]] [[Αρχείο:Romanticism-Hugo.jpg|thumb|left|250px|Ο Βίκτωρ Ουγκώ (όρθιος αριστερά) και άλλοι εκπρόσωποι του κινήματος του Ρομαντισμού σε φανταστική απεικόνιση]]

Η πραξικοπηματική κατάλυση της δημοκρατίας από τον Ναπολέοντα Γ΄ το [[1851]] και η ανάδειξή του σε Αυτοκράτορα κάνει τον Ουγκώ να αλλάξει τις φιλοβοναπαρτικές του αντιλήψεις και να στραφεί με μένος εναντίον του. Η επικείμενη δίωξή του, μετά από αυτό, τον αναγκάζει να διαφύγει στις [[Βρυξέλλες]] μεταμφιεσμένος σε εργάτη. Έτσι εγκαινίασε τη μακρά περίοδο αυτοεξορίας του, που θα διαρκέσει περίπου 20 χρόνια.

Στο νησί Γκέρνσεϋ διαμένει στο ''Hauteville - House'' από όπου έχει τη δυνατότητα να παρατηρεί τη θάλασσα και τις απέναντι γαλλικές ακτές. Εκεί, στρεφόμενος από τη μεταφυσική αναζήτηση στην ανθρώπινη εποποιία, συγγράφει την ποιητική συλλογή ''Ο Θρύλος των Αιώνων'' (La Légende des Siècles, [[1859]]) και ολοκληρώνει το αριστούργημά του ''[[Οι Άθλιοι]]'' (Les Misérables, [[1862]]). ''[[Οι Άθλιοι]]'', που άμα τη εκδόσει τους σαγήνευσαν τα λαϊκά στρώματα, θεωρήθηκαν ως το πρώτο μοντέρνο μυθιστόρημα και χαρακτηρίστηκαν σαν κοινωνικό ευαγγέλιο των ηθικών και πολιτικών αρετών και φραγγέλιο των κακιών της τότε αστικής κοινωνίας. Σε αυτό το έργο, το οποίο δουλεύει περίπου από το [[1828]], ο Ουγκώ αποτυπώνει μισό αιώνα γαλλικής ιστορίας. Αποτελεί μία επική τοιχογραφία των μεγάλων γεγονότων της Γαλλίας συνδυαζόμενων με την ιστόρηση ενός μεγάλου έρωτα. Ο Ουγκώ χρησιμοποίησε μερικές από τις δικές του περιπέτειες στην κατασκευή του πλαισίου αυτού. Η ζωή του Μάριου στην πανσιόν Γκορμπό δεν είναι παρά η ίδια η ζωή του Ουγκώ στην οδό Ντι Ντραγκόν! Το βιβλίο δεν ενθουσίασε τον κύκλο των διανοουμένων κριτικών, ενώ περιελήφθη από τον [[Πάπας Πίος ΙΔ'|Πάπα Πίο ΙΔ’]] στον κατάλογο των απαγορευμένων βιβλίων. Εντούτοις, το έργο αυτό εξάπλωσε σε όλο τον κόσμο τη φήμη του Ουγκώ. "''Οι σελίδες του αποτελούν λυρικές εποποιΐες πρωτογενούς φύσεως''" έγραψε ο μεγάλος ποιητής [[Κωστής Παλαμάς]]. Η έκδοση του βιβλίου σημείωσε πρωτοφανή επιτυχία στα εκδοτικά χρονικά. Μία επιτυχία που κανένα άλλο βιβλίο, εκτός από την [[Αγία Γραφή]] δεν γνώρισε.

Το [[1859]] ο Ναπολέων Γ’ προσφέρει αμνηστία σε όλους τους πολιτικούς εξόριστους αλλά ο Ουγκώ αρνείται να επιστρέψει μην επιθυμώντας να κάνει οποιαδήποτε παραχώρηση έναντι του μονάρχη. Το [[1863]] κυκλοφορεί μία βιογραφία του από τη γυναίκα του Αδέλα, η οποία πέθανε πέντε χρόνια αργότερα. Το ξέσπασμα του [[Γαλλοπρωσικός Πόλεμος|Γαλλοπρωσικού Πολέμου]] τον οδηγεί στην επιστροφή του στη Γαλλία τον Αύγουστο του [[1870]], λίγο μετά την ανακήρυξη της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Η είσοδός του στο [[Παρίσι]] υπήρξε θριαμβευτική. Η φήμη του ήταν ήδη παγκόσμια. Οι ικανότητές του δεν είχαν αδυνατίσει από την ηλικία του. Ως βουλευτής της Εθνοσυνέλευσης ψηφίζει κατά της ειρήνης και αμέσως παραιτείται. Ακολουθούν η πολιορκία των Παρισίων και η ήττα της Γαλλίας. Ο Ουγκώ απομακρύνεται και πάλι από την πατρίδα του το [[1871]] κατά τη διάρκεια της επικράτησης της [[Παρισινή Κομμούνα|Παρισινής Κομμούνας]] και παραμένει στις Βρυξέλλες και το [[Λουξεμβούργο]]. Το ίδιο έτος πεθαίνει ο γιος του Κάρολος (''Charles'') και το επόμενο η κόρη του Αδέλα εισάγεται στο άσυλο ψυχικά ασθενών Saint-Mandé. Στα δύο προηγούμενα οικογενειακά δράματα προστίθεται το [[1873]] και ο θάνατος του γιου του Φραγκίσκου – Βίκτωρα (''François-Victor'').[[Αρχείο:Hugo, Victor (1802-1885) - par Felix Nadar (1820-1910).jpg|thumb|right|230px|Ο Ουγκώ στο νεκρικό κρεβάτι, φωτογραφημένος από τον Félix Nadar]]

Το Φεβρουάριο του [[1881]] οργανώνεται ένας πανεθνικός εορτασμός προκειμένου να τιμηθεί η είσοδός του στην ένατη δεκαετία της ζωής του. Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν την [[25 Φεβρουαρίου|25η Φεβρουαρίου]] με την απόδοση ενός βάζου Σεβρών, παραδοσιακού δώρου προς ηγεμόνες και την [[27 Φεβρουαρίου|27η Φεβρουαρίου]] πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του μία από τις μεγαλύτερες παρελάσεις στη γαλλική ιστορία, όπου τον επευφήμησαν 600.000 συμπατριώτες του.

Ο Βίκτωρ Ουγκώ πέθανε στις 22 Μαΐου 1885 σε ηλικία 83 ετών έχοντας λάβει εν ζωή σπάνια δόξα για πνευματικό δημιουργό. Στη Γαλλία κηρύχθηκε εθνικό πένθος και μία νύχτα η σορός του έμεινε με τιμητική φρουρά κάτω από την [[Αψίδα του Θριάμβου]], ταιριαστή τιμή στον μεγάλο άνδρα των Γαλλικών Γραμμάτων. Την ημέρα της κηδείας του ([[1 Ιουνίου|1η Ιουνίου]]) περίπου 2.000.000 άνθρωποι συνόδευσαν τον επιφανή νεκρό από την Αψίδα του Θριάμβου στο [[Πάνθεον (Παρίσι)|Πάνθεον]], το οποίο ορίστηκε ως τελευταία του κατοικία.