Βρυκόλακας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Οι '''βρυκόλακες''' (ενίοτε "βρικόλακες") είναι δημιουργήματα της λαϊκής [[φαντασία]]ς, τα οποία στην ελληνική και χριστιανορθόδοξη παράδοση έχουν ποικίλα χαρακτηριστικά. Κατά τις διάφορες δοξασίες πρόκειται για σώματα νεκρών που για κάποιες αιτίες εξέρχονται από τους τάφους τη νύκτα και μπορούν να πάρουν διάφορες μορφές ζώων, ιδιαίτερα κατοικίδιων πχ σκύλου ή κατσικιού με απώτερο σκοπό να φοβίσουν ή να ενοχλήσουν τους ζωντανούς συγγενείς τους ή και ξένους, περιφερόμενοι στους χώρους που διαβιούσαν. Έτσι συνδέονται άμεσα με το κακό και τον [[Σατανά]]. Σε κάποιες περιοχές λέγονται "καταχανάδες" ή "τυμπανιαίοι" γιατί είναι φουσκωμένοι από το αίμα των ανθρώπων που έχουν πιεί. Κατά μύθους πέθαιναν από ένα παλούκι ξύλου στην καρδία. Επίσης σε πολλά βιβλία οι βρικόλακες δεν μπορούσαν να πιουν θεραπευτικά βότανα. <ref name="Dabias">Δαβίας O. (επιμελ.) (1995) Montague Summers: Ο Έλλην Βρυκόλαξ, Εκδόσεις Δελφίνι, Αθήνα.</ref><ref name="Mouzakis">Μουζάκης Σ. (1989) Οι Βρυκόλακες στους Βυζαντινούς και Μεταβυζαντινούς Νομοκανόνες και στις Παραδόσεις του Ελληνικού Λαού. Βιβλιοπωλείο των Βιβλιοφίλων, Αθήνα.</ref><ref name="Politis">Πολίτης N. (1904) Παραδόσεις, Τόμος Α', Αθήνα, σελ. 491-506, 573-608.</ref>

Τρέφονται κυρίως με αίμα, αλλά και γάλα ή αλεύρι, μαγαρίζουν (λερώνουν) το σπίτι συγγενικών τους προσώπων και σκοτώνουν πρώτα τους συγγενείς τους. Δεν τους επηρεάζει ο ήλιος, αλλά φοβούνται τα Θεία και, κατά κάποιες ελληνικές παραδόσεις, η μόνη ημέρα που γυρίζουν στον τάφο τους είναι το Σάββατο ή η Κυριακή. Δεν μπορούν να διασχίσουν νερό, ειδικά θαλασσινό.<ref name="Dabias"/><ref name="Mouzakis"/><ref name="Politis"/>

Δεν πρέπει να συγχέονται με τα ''[[Βαμπίρ]]'' της [[Ανατολικής Ευρώπης]],<ref name="Bunson">Bunson M. (1993) Vampire, the Encyclopaedia, Thames and Hudson: London</ref> που έχουν δικές τους παραδόσεις, αλλά ούτε και με τα αποκυήματα της λογοτεχνίας, δηλ. τον ''Δράκουλα'' του Μπραμ Στόκερ, το ''Βαμπίρ'' του Τζον Πολλιντόρι, ή την ''Καμίλλα'' του Λε Φανού,του Λορδου Ρε Τζεκους Τζορτζιαν. Σύμφωνα με τη λογοτεχνία, τα βαμπίρ τρέφονται με το [[αίμα]] των ζωντανών. Μένουν στους τάφους τους κατά την διάρκεια της μέρας και βγαίνουν απ' αυτούς μόλις νυχτώσει, εξαιτίας της αδυναμίας τους στο [[ήλιος|ηλιακό]] φως. Επίσης είναι ευάλωτα στο ασήμι, στο σκόρδο και στα θεία αντικείμενα όπως στον σταυρό και τον αγιασμό. Συνήθως παρουσιάζονται, σε έργα φαντασίας, με [[κυνόδοντες]] μεγαλύτερους του κανονικού, τους οποίους χρησιμοποιούν για να τρυπούν το σώμα των θυμάτων τους.