Αλαμαννοί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 12:
Η επόμενη μεγάλη επιδρομή έγινε το [[268|268 μ.Χ.]] επί αυτοκράτορα [[Γαλλιηνός|Γαλλιηνού]]. Οι Ρωμαίοι είχαν αποσύρει αρκετά στρατεύματα από το Ρήνο για την αντιμετώπιση των [[Γότθοι|Γότθων]] στον [[Δούναβης|Δούναβη]], και οι Αλαμαννοί λεηλάτησαν εκτεταμένες περιοχές της Γαλατίας και της βόρειας [[Ιταλία|Ιταλίας]]. Ωστόσο, τελικά ηττήθηκαν και επανέκαμψαν στη Γερμανία χωρίς να ενοχλήσουν την αυτοκρατορία για αρκετά χρόνια. Η πιο γνωστή μάχη τους εναντίον των Ρωμαίων ήταν η [[Μάχη του Στρασβούργου|μάχη του Αργεντοράτου]] (Argentoratum, σημερινό [[Στρασβούργο]]) το [[357]], όπου κατατροπώθηκαν από τον μετέπειτα αυτοκράτορα [[Ιουλιανός|Ιουλιανό]]. Μάλιστα, ο βασιλιάς τους αιχμαλωτίστηκε και μεταφέρθηκε στη [[Αρχαία Ρώμη|Ρώμη]]. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε λίγα χρόνια αργότερα ([[366]]) από τον [[Ουαλεντινιανός Α΄|Ουαλεντινιανό Α΄]].
 
Τελικά, το [[406]] εισέβαλαν για τελευταία φορά στη Γαλατία και εγκαταστάθηκαν στις περιοχές της σημερινής Αλσατίας και σε μεγάλο τμήμα της Ελβετίας. Οι σύγχρονες πηγές περιγράφουν γλαφυρά τις καταστροφές και λεηλασίες από τις επιδρομές των Αλαμαννών, που έφτασαν βαθιά μέσα στη γαλατική ενδοχώρα. Λόγω της αδυναμίας των Ρωμαίων να υπερασπιστούν επαρκώς τα εδάφη τους, οι Αλαμαννοί, όπως και πολλοί άλλοι γερμανικοί λαοί ([[Φράγκοι (φυλή)|Φράγκοι]], [[Γότθοι]], κ.ά.) ίδρυσαν ανεξάρτητη ηγεμονία στα εδάφη μεταξύ [[Στρασβούργο|Στρασβούργου]] και [[Άουγκσμπουργκ]]. Το κράτος αυτό (βασίλειο ή δουκάτο) επιβίωσε μέχρι το [[496]]. Το έτος αυτό οι Αλαμαννοί υπέστησαν την καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία τους ήττα από τους Φράγκους του [[Χλωδοβίκος Α΄|Χλωδοβίκου Α΄]]). Η ηγεμονία τους διασπάστηκε. Το μεγαλύτερό της τμήμα, το δυτικό, προσαρτήθηκε στο [[Φραγκία|φραγκικό βασίλειο]] και στο εξής κυβερνιόταν από Φράγκο δούκα. Το ανατολικό, με επίκεντρο τα εδάφη γύρω από τη λίμνη της [[Κωνσταντία]]ς, περιήλθε στο οστρογοτθικό βασίλειο του [[Θεοδώριχος|Θεοδώριχου]], αλλά το 536 ο νέος βασιλιάς των Οστρογότθων [[Ουίτιγις]] παραχώρησε τις αλαμαννικές του κτήσεις στους Φράγκους, με αντάλλαγμα τη βοήθειά τους στον πόλεμο εναντίον της [[Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]] που διεξαγόταν εκείνη την περίοδο στην Ιταλία από τον [[Βελισάριος|Βελισάριο]]. Οι δούκες της Αλαμαννίας διορίζονταν έκτοτε από τους Φράγκους βασιλείς ή είχαν δεσμούς με την αυλή τους. Δεν έλλειψαν περιστατικά ανταρσίας, όπως αυτή του Λανφρίδου εναντίον του [[Κάρολος Μαρτέλος|Καρόλου Μαρτέλου]], με την κατάπνιξη της οποίας χάθηκε και το τελευταίο ίχνος ανεξαρτησίας. Η Αλαμαννία ενσωματώθηκε στο βασίλειο της Αυστρασίας και παραχωρήθηκε από τον Κάρολο Μαρτέλο στον γιο του [[Καρλομάνος|Καρλομάνο]]. Ο τελευταίος έπνιξε στο αίμα το [[746]] την τελευταία αλαμαννική εξέγερση υπό τον Θευδοβάλδο, αδελφό του Λανφρίδου, και αφάνισε την αλαμαννική αριστοκρατία. Το [[843]] το δουκάτο της Αλαμαννίας έγινε επαρχία του ανατολικού γερμανικού βασιλείου, προδρόμου της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία[|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]], και διατηρήθηκε με το όνομα αυτό μέχρι το [[1268]]. Από τον 10ο αιώνα όμως το δουκάτο άρχισε να αναφέρεται ως ''Δουκάτο της Σουαβίας'', ονομασία που τελικά επικράτησε.
 
== Εκχριστιανισμός ==