|
| module =
}}
Η '''Έλλη Λαμπέτη''' ([[13 Απριλίου]] [[1926]] -– [[3 Σεπτεμβρίου]] [[1983]]) ήταν [[Έλληνες|Ελληνίδα]]μια από τις μεγαλύτερες Ελληνίδες [[ηθοποιός|ηθοποιούς]].
==Βιογραφία==
Γεννήθηκε στα [[Βίλια Αττικής]] και ήταν [[Αρβανίτες|Αρβανίτισσααρβανίτισσα]] στην καταγωγή. Το πραγματικό της όνομα ήταν Έλλη Λούκου (το όνομα Λαμπέτη ήταν δανεισμένο από τους ήρωες του Αστραπόγιαννου στο ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη). Ο πατέρας της Κώστας Λούκος είχε μια ταβέρνα στα Βίλια και η μητέρα της ήταν η Αναστασία Σταμάτη. Είχε 6 αδέρφια, εκ των οποίων ένα δίδυμο αδελφό, που πέθανε από [[φυματίωση]] το [[1941]]. Το [[1928]] η οικογένεια μετακόμισε στην [[Αθήνα]]. Το Φεβρουάριο του '43, λίγους μήνες μετά το πρωταγωνιστικό της ντεμπούτο στο θέατρο, γνωρίζει τον πρώτο (και μεγαλύτερο κατά ομολογία της) έρωτα της ζωής της, τον Θ. Σγουρδέλη, διπλωμάτη και ποιητή που ζούσε μόνιμα στη Γαλλία και βρέθηκε στην Ελλάδα λόγω του πολέμου. Η σχέση τους κράτησε κάτι λιγότερο από 2 χρόνια. Έγραψε για χάρη της μια ποιητική συλλογή με τίτλο "Ατέρμονη πορεία προς τον ήλιο", την απομάκρυνε από το θέατρο και προσπάθησε να τη στρέψει στη [[ζωγραφική]], αλλά όταν ξαναγύρισε στο Παρίσι εκείνη δεν τον ακολούθησε. Με τον [[Αλέκος Αλεξανδράκης|Αλέκο Αλεξανδράκη]] έζησαν πάλι έναν θυελλώδη έρωτα το καλοκαίρι του 1949 που διήρκεσε έξι μήνες και συμπρωταγωνίστησαν και στο θέατρο. Ο γάμος της με τον [[Μάριος Πλωρίτης|Μάριο Πλωρίτη]] (ο οποίος παρέμεινε αιώνιος φίλος της και στάθηκε δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της) το [[1950]] υπήρξε ατυχής. Χώρισαν το [[1953]], όταν γνωρίστηκε με τον [[Δημήτρης Χορν|Δημήτρη Χορν]] και μαζί έγραψαν μία από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή.
ΤοΑπό τον Δ. Χορν χώρισε το [[ 19761959]] , χώρισεόταν μεγνώρισε τον Αμερικανό συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν (Frederic Wakeman), τον οποίο παντρεύτηκε, αλλά χώρισε το [[1976]] μετά από πολλά προβλήματα και όντας χρόνια σε διάσταση. Σημαντική γνωριμία στη ζωή της στάθηκε ο γνωστός ηθοποιός [[Κώστας Καρράς]], με τον οποίο η Λαμπέτη ονειρευόταν για άλλη μια φορά τον γάμο και την οικογένεια. ▼Το [[1941]] η Έλλη Λούκου έδωσε εξετάσεις έπειτα από παρότρυνση του θείου της και απέτυχε τόσο στη [[Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου]] όσο και στη σχολή Κοτοπούλη. Η ίδια η [[Μαρίκα Κοτοπούλη]] όμως, αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Άλλαξε το επώνυμό της από Λούκου σε Λαμπέτη, όταν διάβασε το βιβλίο "Αστραπόγιαννος" του [[Αριστοτέλης Βαλαωρίτης|Αριστοτέλη Βαλαωρίτη]]. Πρώτη της θεατρική εμφάνιση το [[1942]] στο έργο ''[[Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο]]'' του [[Γκέρχαρτ Χάουπτμαν]].
Ο [[καρκίνος (ασθένεια)|καρκίνος]] έκανεκάνει την εμφάνιση του στη ζωή της ηθοποιού το [[1969]], αφού της στέρησε τις αγαπημένες της αδερφές, τις οποίες έχασε όλες (εκτός από την αδερφή της Αντιγόνη, η οποία έζησε αρκετά χρόνια και μετά τον θάνατο της Έλλης) από [[καρκίνος του μαστού|καρκίνο του μαστού]]. Μετά την εγχείρηση (ολική [[μαστεκτομή]]) στην οποία υποβλήθηκε στις Η.Π.Α[[Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής|ΗΠΑ,]] επέστρεψεεπιστρέφει και προσπάθησεπροσπαθεί να το ξεπεράσει. ▼Το Φεβρουάριο του [[1943]], λίγους μήνες μετά το πρωταγωνιστικό της ντεμπούτο στο θέατρο, γνώρισε τον πρώτο (και μεγαλύτερο κατά ομολογία της) έρωτα της ζωής της, τον Θεόδωρο Σγουρδέλη, διπλωμάτη και ποιητή που ζούσε μόνιμα στη [[Γαλλία]] και βρέθηκε στην Ελλάδα λόγω του πολέμου. Η σχέση τους κράτησε κάτι λιγότερο από 2 χρόνια. Ο Σγουρδέλης έγραψε για χάρη της μια ποιητική συλλογή με τίτλο "Ατέρμονη πορεία προς τον ήλιο", την απομάκρυνε από το θέατρο και προσπάθησε να τη στρέψει στη [[ζωγραφική]], αλλά όταν ξαναγύρισε στο [[Παρίσι]] εκείνη δεν τον ακολούθησε.
Μια προσπάθεια υιοθεσίας της μικρής Ελίζας από κοινού με τον Γουέικμαν , (της μικρής Ελίζας), της δημιούργησε πλείστα προβλήματα , όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά παρέλευση 4 χρόνων, στους φυσικούς γονείς του. Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε γενική κατάπτωση και μελαγχολία, που την κράτησε μακριά από το θέατρο. ▼Η συνεργασία της με το [[Θέατρο Τέχνης]] το διάστημα [[1946]]-[[1948]], είναι αυτή που την καθιέρωσε ως εξαίρετη ηθοποιό. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της στον ''[[Γυάλινος Κόσμος|Γυάλινο Κόσμο]]'' στην ''[[Αντιγόνη (Σοφοκλή)|Αντιγόνη]]'' και στο πρώτο ανέβασμα του ''[[Ματωμένος Γάμος|Ματωμένου Γάμου]]'' στην [[Ελλάδα]], παράσταση για την οποία έγραψε τη γνωστή πλέον μουσική ο [[Μάνος Χατζιδάκις]]. Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948).
Ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του μετά από 11 χρόνια, το [[1980]]. Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε, έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της. Η τελευταία παράσταση στην οποία πρωταγωνίστησε στην Αθήνα, ήταν τα "''Παιδιά ενός κατώτερου Θεού''" στον ρόλο της κωφής Σάρα.▼Το καλοκαίρι του [[1949]] έζησε με τον [[Αλέκος Αλεξανδράκης|Αλέκο Αλεξανδράκη]] έναν θυελλώδη έρωτα που διήρκεσε έξι μήνες. Μαζί συμπρωταγωνίστησαν και στο θέατρο. Το 1949 εντάχθηκε στο θίασο του Κ. Μουσούρη, όπου οι μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν το ''Πεγκ καρδούλα μου'' και η ''Κληρονόμος'', έργα που ανέβασε πάλι στις αρχές του 1960.
Στις [[3 Σεπτεμβρίου ]] του [[1983 ]] στις 7.30' το πρωί άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο [[Mount Sinai Hospital]] των Η.Π.Α.ΗΠΑ, όπου είχε μεταβεί λίγες εβδομάδες πριν. Στις [[5 Σεπτεμβρίου]] , [[1983]] η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και στις [[6 Σεπτεμβρίου ]] [[1983]] κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο [[ ΠρώτοΑ' Νεκροταφείο Αθηνών]]. ▼[[Αρχείο:Λαμπέτη-Χορν, Κάλπικη λίρα.jpg|thumb|right|Η Λαμπέτη με τον Δημήτρη Χορν στην ''Κάλπικη λίρα''.]] ▼Ο γάμος της με τον [[Μάριος Πλωρίτης|Μάριο Πλωρίτη]] (ο οποίος παρέμεινε αιώνιος φίλος της και στάθηκε δίπλα της μέχρι το τέλος της ζωής της) το [[1950]] υπήρξε ατυχής. Το [[1952]], η Λαμπέτη συγκρότησε με τον [[Δημήτρης Χορν|Δημήτρη Χορν]] και τον Γιώργο Παππά τον θίασο Λαμπέτη-Παππά-Χορν. Το [[1953]] χώρισε με τον Μάριο Πλωρίτη και έγινε ζευγάρι με τον Δημήτρη Χορν. Μαζί έγραψαν μία από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου και υπήρξαν αγαπημένο ζευγάρι στη ζωή και στη σκηνή. Ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά έργα, όπως το ''Νυφικό Κρεβάτι'', ''Αριστοκρατικός Δρόμος'', ''Το Παιχνίδι της Μοναξιάς'' και περιόδευσαν σε [[Αίγυπτος|Αίγυπτο]], [[Κωνσταντινούπολη]] και [[Κύπρος|Κύπρο]]. Από τον Χορν χώρισε το [[1959]], όταν γνώρισε τον [[Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής|Αμερικανό]] συγγραφέα Φρέντερικ Γουέικμαν, τον οποίο και παντρεύτηκε.
Τη δεκαετία του 1960, συνέχισε τη θεατρική της πορεία με δικό της θίασο, με μεγαλύτερή της επιτυχία το ''[[Λεωφορείον ο Πόθος]]'' (της είχε στείλει και συγχαρητήρια επιστολή ο [[Γιώργος Σεφέρης]]) και το ''Πέπσι'' (έκανε 400 παραστάσεις, αριθμό ρεκόρ για την εποχή).
▲Ο [[καρκίνος (ασθένεια)|καρκίνος]] έκανε την εμφάνιση του στη ζωή της ηθοποιού το [[1969]], αφού της στέρησε τις αγαπημένες της αδερφές, τις οποίες έχασε όλες (εκτός από την αδερφή της Αντιγόνη, η οποία έζησε αρκετά χρόνια και μετά τον θάνατο της Έλλης) από [[καρκίνος του μαστού|καρκίνο του μαστού]]. Μετά την εγχείρηση (ολική [[μαστεκτομή]]) στην οποία υποβλήθηκε στις Η.Π.Α επέστρεψε και προσπάθησε να το ξεπεράσει.
==Επαγγελματική σταδιοδρομία==
▲[[Αρχείο:Λαμπέτη-Χορν, Κάλπικη λίρα.jpg|thumb| rightleft|Η Λαμπέτη με τον Δημήτρη Χορν στην ''Κάλπικη λίρα''.]]
Το [[1941]] έδωσε εξετάσεις έπειτα από παρότρυνση του θείου της και απέτυχε, τόσο στη [[Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου|Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου,]] όσο και στη σχολή Κοτοπούλη. Η ίδια η [[Μαρίκα Κοτοπούλη]] όμως, αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Άλλαξε το επώνυμό της από Λούκου σε Λαμπέτη, όταν διάβασε το βιβλίο "Αστραπόγιαννος" του [[Αριστοτέλης Βαλαωρίτης|Αριστοτέλη Βαλαωρίτη]]. Πρώτη της θεατρική εμφάνιση το [[1942]] στο έργο "[[Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο]]" του [[Γκέρχαρτ Χάουπτμαν]]. Η συνεργασία της με το [[Θέατρο Τέχνης]] το διάστημα '46-'48, είναι αυτή που την καθιερώνει ως εξαίρετη ηθοποιό. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της στον "[[Γυάλινος κόσμος|Γυάλινο κόσμο]]", στην "Αντιγόνη" και στο πρώτο ανέβασμα του "[[Ο Ματωμένος Γάμος|Ματωμένου Γάμου]]" στην Ελλάδα, παράσταση για την οποία έγραψε τη γνωστή πλέον μουσική ο [[Μάνος Χατζηδάκις|Χατζηδάκις]]. Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948). Από το 1949 ανήκει στο θίασο του Κ. Μουσούρη, όπου οι μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν το "Πεγκ καρδούλα μου" και η "Κληρονόμος", έργα που ξανανέβασε αρχές '60. Το 1952 συγκροτεί με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά τον θίασο Λαμπέτη - Παππά - Χορν και από το 1956 τον θίασο Λαμπέτη-Χορν. Ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά έργα, όπως το "Νυφικό κρεβάτι", "Αριστοκρατικός δρόμος", "Το παιχνίδι της μοναξιάς" και περιόδευσαν σε Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη και Κύπρο.
[[File:Το_τελευταίο_ψέμμα_(αφίσα).jpg|thumb|right|Η αφίσα της ταινίας "Το Τελευταίο Ψέμμα"]]
Μετά τον χωρισμό της με τον Χορν το 1959, συνεχίζει τη θεατρική της πορεία τη δεκαετία '60 με δικό της θίασο, με μεγαλύτερή της επιτυχία το "[[Λεωφορείο ο πόθος]]" (της είχε στείλει και συγχαρητήρια επιστολή ο [[Γιώργος Σεφέρης|Σεφέρης]]) και το "Πέπσι" εμπορικά (έκανε 400 παραστάσεις, αριθμό ρεκόρ για την εποχή). Όμως η πιο ώριμη επαγγελματική δεκαετία της ήταν του '70, παρ' όλα τα προσωπικά της προβλήματα. Ανέβασε με εξ ίσου μεγάλη επιτυχία από [[μιούζικαλ]] ("Ιρμα", 1972) μέχρι [[Άντον Τσέχοφ|Τσέχωφ]] ("Βυσσινοκηπος", 1974 με [[Δημήτρης Παπαμιχαήλ|Παπαμιχαήλ]]). Το 1977 συνεργάστηκε στη "Φθινοπωρινή ιστορία" με τον [[Μάνος Κατράκης|Μάνο Κατράκη]], που επιπλέον τους συνέδεε βαθιά φιλία. Ανεπανάληπτες οι ερμηνείες της στο "Δεσποινίς Μαργαρίτα", στη "Φιλουμένα Μαρτουράνο" και στα "Μονόπρακτα". Τελευταία της παρουσία στο Θέατρο ήταν το [[1981]] στο έργο "Σάρα - Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού", υποδυόμενη με επιτυχία την κωφάλαλη Σάρα. Και στον [[Ελληνικός κινηματογράφος|ελληνικό κινηματογράφο]] οι επιτυχίες της δεν ήταν λίγες, ιδιαίτερα στο "Κορίτσι με τα μαύρα", "Κυριακάτικο ξύπνημα" αλλά και στην "[[Η Κάλπικη λίρα]]".
Η πιο ώριμη επαγγελματική δεκαετία της ήταν του 1970, παρ' όλα τα προσωπικά της προβλήματα. Ανέβασε με μεγάλη επιτυχία από [[μιούζικαλ]] (''Ιρμα'', 1972) μέχρι [[Αντόν Τσέχωφ]] (''[[Ο Βυσσινόκηπος]]'', 1974 με τον [[Δημήτρης Παπαμιχαήλ|Δημήτρη Παπαμιχαήλ]]).
▲Μια προσπάθεια υιοθεσίας της μικρής Ελίζας από κοινού με τον Γουέικμαν, της δημιούργησε πλείστα προβλήματα όταν δικαστική απόφαση την υποχρέωσε να επιστρέψει το παιδί, μετά παρέλευση 4 χρόνων, στους φυσικούς γονείς του. Η περιπέτεια αυτή της δημιούργησε γενική κατάπτωση και μελαγχολία, που την κράτησε μακριά από το θέατρο.
▲Το [[1976]] χώρισε με τον Φρέντερικ Γουέικμαν μετά από πολλά προβλήματα και όντας χρόνια σε διάσταση. Σημαντική γνωριμία στη ζωή της στάθηκε ο γνωστός ηθοποιός [[Κώστας Καρράς]], με τον οποίο η Λαμπέτη ονειρευόταν για άλλη μια φορά τον γάμο και την οικογένεια.
Το 1977 συνεργάστηκε στη ''Φθινοπωρινή Ιστορία'' με τον [[Μάνος Κατράκης|Μάνο Κατράκη]], που επιπλέον τους συνέδεε βαθιά φιλία. Ανεπανάληπτες οι ερμηνείες της στο ''Δεσποινίς Μαργαρίτα'', στη ''Φιλουμένα Μαρτουράνο'' και στα ''Μονόπρακτα''. Τελευταία της παρουσία στο Θέατρο ήταν το [[1981]] στο έργο ''Σάρα - Τα Παιδιά Ενός Κατώτερου Θεού'', υποδυόμενη με επιτυχία την κωφάλαλη Σάρα.
Η Έλλη Λαμπέτη ενσάρκωσε την Ελληνίδα αστή με τον πιο πειστικό και ερωτικό τρόπο<ref>Δίφωνο, τεύχος 36, σελ.76, Σεπτέμβριος 1998</ref>. Και στον [[Ελληνικός κινηματογράφος|ελληνικό κινηματογράφο]] οι επιτυχίες της δεν ήταν λίγες, ιδιαίτερα στα ''[[Κυριακάτικο ξύπνημα]]'' (1954), ''[[Ιστορία μιας κάλπικης λίρας]]'' (1955), ''[[Το κορίτσι με τα μαύρα]]'' (1956) και ''[[Το τελευταίο ψέμμα]]''. Για την ερμηνεία της στο τελευταίο ήταν υποψήφια για [[Βραβεία Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου|βραβείο της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου]] στην κατηγορία του Α΄ γυναικείου ρόλου.
▲Ο καρκίνος έκανε την επανεμφάνισή του το [[1980]]. Οι μεταστάσεις ήταν συνεχείς. Οι χημειοθεραπείες στις οποίες υποβλήθηκε, έπληξαν τις φωνητικές της χορδές, με αποτέλεσμα σταδιακά να χάσει και τη φωνή της.
Για την ερμηνεία της στο "Τελευταίο ψέμα", ήταν υποψήφια για βραβείο [[BAFTA]] (British Academy of Film and Television Arts) A' γυναικείου ρόλου.
▲Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1983 στις 7.30' το πρωί άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο [[Mount Sinai Hospital]] των Η.Π.Α., όπου είχε μεταβεί λίγες εβδομάδες πριν. Στις [[5 Σεπτεμβρίου]], η σορός της μεταφέρθηκε στην Αθήνα και στις [[6 Σεπτεμβρίου]] κηδεύτηκε με δημόσια δαπάνη στο [[Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών]].
==Θεατρογραφία==
<ref>Κύρια πηγή:http://koyinta.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=211&Itemid=85&limit=1&limitstart=1</ref>
====Θίασος [[Μαρίκα Κοτοπούλη|Μαρίκας Κοτοπούλη]]====
*[[1942]]
*[[1968]] ''«Μια μέρα, ο πατέρας μου»'' («''One Day, My Daddy''»), σενάριο και σκηνοθεσία Φρέντερικ Γουέηκμαν
== Δισκογραφία ==
Έχει τραγουδήσει σε πρώτη εκτέλεση, στην θεατρική παράσταση ''«Γλυκιά Ίρμα»'' του 1972 τα:
{| class="wikitable"
: ''«Αγόρι μου που `σαι μακριά»'', στίχοι [[Λευτέρης Παπαδόπουλος]], μουσική [[Γιάννης Σπανός]]
|-
: ''«Θα σ΄ αγαπώ» στίχοι, Λ. Παπαδόπουλος - Γ. Σπανός (μαζί με τον [[Δημήτρης Μαλαβέτας|Δημήτρη Μαλαβέτα]])
! Έτος !! Τίτλος !! Αριθμός καταλόγου !! Πληροφορίες
: ''«Ίρμα η γλυκιά»'', Λ.Παπαδόπουλος - Γ. Σπανός
|-
: ''«Στον ουρανό να σε βρω», Παπαδόπουλος - Γ.Σπανός (μαζί με Δημήτρη Μαλαβέτα)
| [[1972]] || ''Η Γλυκειά Ίρμα'' || Columbia SCXG82 LP & 489847 CD || Η μουσική και τα τραγούδια του [[Γιάννης Σπανός|Γιάννη Σπανού]], με στίχους του [[Λευτέρης Παπαδόπουλος|Λευτέρη Παπαδόπουλου]], για την ομώνυμη θεατρική παράσταση που ανέβηκε τον Ιανουάριο του 1972 από τον θίασο Λαμπέτη στο θέατρο Μπρόντγουεϊ. Πρωταγωνιστούσαν οι Ε. Λαμπέτη, [[Ντίνος Ηλιόπουλος]] και [[Βαγγέλης Πλοιός]].
|-
*[[1972]]:''«Η Γλυκιά Ίρμα»''. Τα τραγούδια της παράστασης από την δισκογραφική εταιρεία COLUMBIA -ΕΜΙ
| [[1983]] || ''Η Έλλη Λαμπέτη Διαβάζει Καβάφη'' || Διόνυσος 0921 LP || Απαγγέλλει περισσότερο ή λιγότερο γνωστά ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη. Ηχογραφήσεις της δεκαετίας του 1970.
*[[1983]]
|-
:''«Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει Καβάφη»''. Δισκογραφική εταιρεία ΔΙΟΝΥΣΟΣ
| 1983 || ''Η Έλλη Λαμπέτη Διαβάζει Τα Κατά Ματθαίον Πάθη'' || Lyra 3602 LP & 0160 CD || Ανάγνωση από το [[Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον]] καθώς και από τους Ύμνους και τα Εγκώμια της Μεγάλης Εβδομάδος. Ηχογράφηση του 1977.
:''«Η Έλλη Λαμπέτη διαβάζει από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και από τους Ύμνους και τα Εγκώμια της Μεγάλης Εβδομάδας»''. Δισκογραφική εταιρεία LYRA
|-
*[[1984]]
| [[1984]] || ''6 Μονόπρακτα'' || Διόνυσος 0955/6 2LP || Η Ε. Λαμπέτη στα μονόπρακτα: ''Η Εβραία'' του [[Μπέρτολτ Μπρεχτ]], ''Η Πιο Δυνατή'' του [[Άουγκουστ Στρίντμπεργκ]], ''Όλια, Μια Ψυχούλα]] των Αντόν Τσέχωφ και Γκαμπριέλ Αρού, καθώς και στα τρία μονόπρακτα του [[Ζαν Κοκτώ]]: ''Η Ανθρώπινη Φωνή'', ''Η Ψεύτρα'' και ''Την Έχασα''. Την συνοδεύει με το πιάνο του ο Κώστας Λούκας.
:''«Έξι μονόπρακτα»'', από την ομώνυμη θεατρική παράσταση του 1971. Δισκογραφική εταιρεία ΔΙΟΝΥΣΟΣ
|-
*[[1989]]
| [[1989]] || ''Αποσπάσματα Θεατρικού Λόγου'' || Σείριος 89011/3 3LP-3CD || Αποσπάσματα από τα θεατρικά έργα: ''Τελευταίο Βαλς'' (1956) του [[Ουίλιαμ Σόμερσετ Μομ]], ''Πεγκ, Καρδούλα Μου'' (1961) του Τζον Χάρτλι Μάνερς, ''Μαμζέλ Πέπσι'' (1966) της Πιερέτ Μπρινό, ''Θυμήσου Τον Σεπτέμβρη'' (1967) του [[Νόελ Κάουαρντ]], ''Φράνκι'' (1969) της [[Κάρσον ΜακΚάλλερς]], ''Βυσσινόκηπος'' (1974) του Αντόν Τσέχωφ, ''Το Φάντασμα Της Μασσαλίας'' (1980) του Ζαν Κοκτώ, ''Μις Μπριλ'' (1981) της [[Κάθριν Μάνσφιλντ]], ''Φθινοπωρινή Ιστορία'' (1977) του Αλεξέι Αρμπούζοφ, ''Φιλουμένα Μαρτουράνο'' (1978) του [[Εντουάρντο Ντε Φιλίππο]], ''Δεσποινίς Μαργαρίτα'' (1975) του Ρομπέρτο Ατάιντε και ''[[Ο κύκλος με την κιμωλία]]'' (1981) του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Εκτός από την Ε. Λαμπέτη ακούγονται και οι Δημήτρης Χορν, [[Μαρία Φωκά]], [[Κώστας Ρηγόπουλος]], Κώστας Καρράς, [[Μάρθα Βούρτση]], Δημήτρης Παπαμιχαήλ, Μάνος Κατράκης, [[Σαπφώ Νοταρά]], Γιώργος Μοσχίδης, [[Πάνος Μιχαλόπουλος]], [[Αντώνης Καφετζόπουλος]], Σάββας Αξιώτης και [[Γιάννης Φακής]].
:''«Αποσπάσματα θεατρικού λόγου»'', δισκογραφική εταιρεία ΣΕΙΡΙΟΣ
|-
<ref>https://www.discogs.com/artist/806900-%CE%88%CE%BB%CE%BB%CE%B7-%CE%9B%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B7</ref>
| [[1998]] || ''Αρχείο Ραδιοφώνου: 16 Φωνές'' || ΕΡΑ 201 CD || Ηχογραφήσεις της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Περιλαμβάνεται τρίλεπτο απόσπασμα από το θεατρικό έργο του Τζον Χάρτλι Μάνερς, ''Πεγκ, Καρδούλα Μου'', με την Ε. Λαμπέτη.
|}
==Τηλεόραση==
*[[2005]] «Έλλη Λαμπέτη», του Φρίξου Ηλιάδη. Εκδόσεις Κοχλίας
==Πηγές Παραπομπές- Παραπομπές==
<references />
*Η μηχανή του χρόνου-Αφιέρωμα στην Έλλη Λαμπέτη-ALPHA TV, 2006
| 