Ο '''Φρανκ Μπορζέιγκι<ref>Borzage told ''The [[Literary Digest]]'' his name was pronounced "in three syllables, and ''g'' in ''get, bor-zay'gee''." (Charles Earle Funk, ''What's the Name, Please?'', Funk & Wagnalls, 1936.)</ref>''' (''Frank Borzage'', [[23 Απριλίου]] [[1894]] -– [[19 Ιουνίου]] [[1962]]) ήταν Αμερικανός σκηνοθέτης βραβευμένος με δυο [[Όσκαρ Σκηνοθεσίας]] για τις ταινίες ''Έβδομος ουρανός (7th Heaven, 1927)''<ref>{{cite book|title=Guide to the Silent Years of American Cinema|date=1 January 1999|publisher=Greenwood Publishing Group|isbn=9780313303456|pages=45–46|url=http://books.google.co.in/books?id=CdEPgRJyVPIC&pg=PA46&dq=Wrath+of+the+Gods+1914&hl=en&sa=X&ei=vTZzU_mGF4PnsATi5oKQBg&ved=0CDIQ6AEwAQ#v=onepage&q=Wrath%20of%20the%20Gods%201914&f=false|author=Donald W. McCaffrey|editor=Christopher P. Jacobs|accessdate=14 May 2014|chapter=FILMS AND FILMMAKERS}}</ref> και ''Bad Girl, 1931''. Είναι επίσης γνωστός για τη σκηνοθεσία των ταινιών ''Άγγελος του δρόμου (Street Angel, 1928)'', ''Αποχαιρετισμός στη σημαία (Farewell to Arms, 1932)'', ''Διαβατικά πουλιά (Man's Castle, 1934)'', ''Ο πόθος (Desire, 1936)'', ''Οι τρεις σύντροφοι (The Three Comrades, 1938)'', ''Αυτοί που ξέχασαν το θεό (Strange Cargo, 1940)'' και ''This Mortal Storm, 1940''. Ο Μπορζέιγκι ήταν επιτυχημένος σκηνοθέτης κατά την περίοδο του βωβού κινηματογράφου, αλλά έφτασε στο απόγειο της δόξας με την έλευση του ήχου, αντλώντας επιρροές από το έργο του του [[Φρήντριχ Βίλεμ Μουρνάου]] που εργαζόταν επίσης για την Fox την ίδια περίοδο, ανέπτυξε το δικό του προσωπικό στυλ.
